FREE THOUGHTS: "Μια καλή φωτογραφία......ή Αγάπη, τροφή...

FREE THOUGHTS: "Μια καλή φωτογραφία......ή Αγάπη,           τροφή...: "Μια καλή φωτογραφία......ή Αγάπη,           τροφή για αλλαγή"           Σε μια εποχή με τόσο γρήγορες αλλαγές...Τόση βία και...

"Μια καλή φωτογραφία......ή Αγάπη,           τροφή για αλλαγή"



       Σε μια εποχή με τόσο γρήγορες αλλαγές...Τόση βία και τόσο πόνο.... Φτώχεια ,μιζέρια.... το τί επιλέγεις να κάνεις ή ποιος να είσαι είναι το πιο σημαντικό... Οφείλεις να αγωνίζεσαι και να παλεύεις με όποιο τρόπο ξέρεις και αν δεν είναι αρκετός να ψάχνεις να βρεις κι άλλους..κι άλλους..μέχρι να πετύχεις την αλλαγή. Αυτό που αλλάζει εσένα και συνάμα και τον κόσμο γύρω σου και πιο γύρω μέχρι να αλλάξουν όλα.. Αν δεν λειτουργεί η φαντασία, βάλε ρεαλισμό! Αν δεν λειτουργεί το κλάμα, βάλε γέλιο ή θυμό! Αν δεν λειτουργεί η παρέα...μείνε μόνος...κάνε όμως κάτι. Γράψε την ιστορία που θα διαβάσουν τα παιδιά σου...γράψε την δική σου ιστορία, αυτήν που θα είσαι περήφανος ...ήρωας...πολεμιστής γενναίος... αυτήν  που θα είσαι εσύ!!!
    Κάποιος φίλος μου έμαθε πως το κλειδί είναι η αλληλεγγύη... ένας άλλος πως είναι η προσωπική επιτυχία....άλλοι είπαν πως πρέπει απλά να ζεις το σήμερα...κάποιοι ψιθύρισαν.." μην νοιάζεσαι..." Κάποια κορίτσια είπαν μην σκέφτεσαι... Πάντα έλεγα " ΑΓΆΠΑ". Τι όμως? Πώς θα αλλάξω τον κόσμο αν αγαπώ? Και ποίον να αγαπώ? Είναι άξιος όποιος μου δίνει κάτι να τον αγαπώ? και τι είναι η αγάπη? Και ρωτάς...και ρωτάς... μέχρι που σε μια στιγμή, μικρή, ρεαλιστική και σχεδόν μαγική λύνονται όλα....
    Αγάπη σημαίνει Σέβομαι!
Σέβομαι εμένα και προσπαθώ να κάνω την ζωή μου καλύτερη.. Μορφώνομαι, νοιάζομαι, μοιράζομαι, ακούω...Σέβομαι εσένα και γεμίζω την ζωή σου με χρώμα, με χαμόγελα, σε ακούω, σε ακολουθώ... Σέβομαι τη φύση, τον άνθρωπο, τις ιδέες μου και τις ιδεολογίες μου... Σέβομαι θα πει..παλεύω....
   Αγάπη σημαίνει Νιώθω!
Νιώθω τον πόνο μου, τον πόνο σου...τον πόνο του άλλου.. Προσπαθώ να τον κατανοήσω, να τον καταλαγιάσω...κάνω ότι περναει απο το χέρι μου για να μην πονά κανείς..νιώθω την φύση και περπατάω ξυπόλητος,... νίωθω την βροχή που με ξεπλένει...νιώθω ηλεκτρισμό όταν με ακουμπάς...
  Αγάπη σημαίνει Βοηθάω! σημαίνει Αντέχω!! Ακολουθώ!! σημαίνει Ελπίζω! κυρίως Αγάπη σημαίνει Κάνω!!Σηκώνομαι όρθια και κάνω πράγματα..φωνάζω..διεκδικώ...επηρεάζω!!!
  Και όταν εσύ με κάνεις να θέλω να γίνω καλύτερη? Σε αγαπώ ή με αγαπάς? Με κάνεις να εξελίσσομαι.. να μεταμορφώνομαι...να θέλω να βγάζω ότι πιο όμορφο έχω μέσα μου.. να νίωθω τύψεις..να πορώνομαι..Δεν ξέρω ποια είμαι όταν δεν σε κοιτώ....Με κάνεις... Να γελάωωω!!! Να κλαίω... Με κάνεις να θέλω να παλεύω για το σήμερα, το αύριο.. το τώρα! Με κάνεις να μην ζώ αν δεν σε αγγίζω...και αν το κάνω να μου κόβεται η ανάσα.. Με κάνεις να μειώνω την υπερβολή μου... Με κάνεις να νοιάζομαι...να ψάχνομαι...να αναρωτιέμαι...να μεγαλώνω!!!!και πώς να στα ξεπληρώσω αυτά?
  Τόσο καιρό ψάχνω την έμπνευσή μου...μα, τι χαζή!! αυτή ειναι...  Ό,τι καταφέρω ...θα στο αφιερώσω...θα σε αγαπάω....και γιαυτό θα σε αφήσω..Θα συνεχίσω και θα αγαπήσω ξανά και ξανά...θα πολεμήσω...θα διεκδικήσω και θα κερδίσω...θα παλέψω με άλλους να αλλάξουμε τον κόσμο.....να πάρουμε πίσω την περηφάνια μας...τις δουλειές μας...τα όνειρά μας.... που χάσαμε ή μας έκλεψαν...Αν δεν αντέχεις τόση αγάπη, θα με βλέπεις να εξελίσσομαι και θα καμαρώνεις...Αν αντέχεις έλα πάρε την σε παρακαλώ....από την άκρη των χειλιών μου...είναι δική σου..... 


Η πολυπόθητη φωτογραφία είναι το αποτέλεσμα.. Για να γίνει αυτό πρέπει να λειτουργήσει η μηχανή.........
               
                   "Για να κάνει ΚΛΙΚ η      μηχανή...πρέπει να πατήσεις το                 κουμπί..."

περί εμπιστοσύνης...



Υπάρχουν ανθρώπινες συναντήσεις στην ζωή μας... συναντήσεις και συναντήσεις... Βρίσκεσε με ανθρώπους που για έναν περίεργο και γεμάτο μαγεία τρόπο ή λόγο παρόλο που τους ξέρεις πέντε λεπτά, μπορείς να μοιραστείς τα πιο βαθιά μυστικά σου... Πράγματα που ποτέ,ούτε  ο ίδιος δεν μπορούσες να ψιθυρίσεις  στον καθρέπτη σου.... Λένε πως η εμπιστοσύνη χτίζεται...τότε πως ισχύει το παραπάνω?? Πώς μπορείς να πιστεύεις κάτι τέτοιο όταν δέχεσαι απανωτά χτυπήματα.. όταν δεν υπάρχει κανείς "δικό σου" άνθρωπος, διότι όλοι σε προδίδουν..? Περί εμπιστοσύνης τίποτα άλλο...πέρα απο την στιγμή που εμπιστεύεσαι εσένα...τον μικρό αυτό άνθρωπο που βρίσκεται μέσα σου...μπορεί να σε στηρίξει...να γνοιαστεί.. να πράξει για σενα καλύτερα απο ότι εσύ...ίσως αυτό να χτίζεται....η εμπιστοσύνη στον εαυτό σου.... ( για την Α.....)


Περί φιλίας....


περνάμε καλά, γελάμε...μιλάμε...διαφωνούμε...δεν μπορούμε χώρια...άλλοτε κάνουμε καιρό να μιλήσουμε....άλλοτε αγαπιόμαστε τρελά και άλλοτε μου σπάς τα νεύρα...εμφανίζεσαι ξαφνικά σαν φύλακας άγγελος λες και ξέρεις τι χρειάζομαι...μοιραζόμαστε μυστικά...σσσσσ.... πολεμάμε τα ίδια τέρατα...μετά σου δημιουργώ προβλήματα...μετά μου κάνεις μούτρα....είσαι γυναίκα...άνδρας...φίλος και αδερφός...κολλητός και απλή παρέα....ξέρεις το κάθε μου λεπτό...και τίποτα για μένα....δεν με βλέπεις για χρόνια και ακούς την ψυχή μου....Δεν νομίζω πως έχει σχέση με την εμπιστοσύνη...απλά με τη  φιλία...με την αγάπη όπως και σημαίνει η λέξη...με τον συνοδοιπόρο που επιλέγεις να μοιραστείς την ζωή σου.....και ποιός καλύτερος φίλος για σένα απο σένα.......(για την Τ.)


Περί οικογένειας.....


Αυτό που ρέει στο αίμα σου...αυτό σε κάνει ότι είσαι....εμένα που σε διάλεξα...ή με διάλεξες έσυ και αυτό οικογένεια είναι....να κλαις και να γελάς χωρίς φόβο...με πάθος ...μόνο με πάθος....να εχεις κάποιον που ότι να γίνει να είναι εκεί...να σε βρίζει...να τον βρίζεις και να μην σε απασχολεί και μετα να γελάς..να μιλάς ή να μην μιλάς....να μην ντρέπεσαι για τίποτα...αυτό είναι οικογένεια και να είσαι ο εαυτός σου...ο αληθινός..... ( για την Μ.)


Περί φόβου.....

Να κλείσεις τα μάτια και να αφεθείς.... να ταξιδέψεις  στο άγνωστο χωρίς παρέα...άρκει και μόνο η σκέψη κάποιου.....να μην φοβάσαι την φωτία...δεν καίει, απλά ζεστένει...μην φοβηθείς να κάνεις το βήμα...αυτό που θα σε πάει πίο μακρυά.....μην φοβηθείς να ζήσεις μόνος...γιατι δεν είσαι μόνος....μην φοβηθείς να πάρεις αυτό που θές...να διεκδικήσεις, να κερδίσεις...ακόμα και να απαιτήσεις....μην επαιτήσεις όμως συμάχους...άστους να έρθουν άν είναι ικανοί....μην πιέσεις τον εαυτό σου...άστον να πάει μόνος του....στην τελική τι έχεις να χάσεις...όταν αν φοβάσαι...χάνεις έσενα......( για την Κ...)


Περί έρωτος....


 και άν έσυ με κάνεις να σε εμπιστευομαι.... αν έσυ με κάνεις να νίωθω πως μπορώ να πώ τα πάντα σαν να τα λέω σε μένα.....αν ξέρεις αύτα που δεν ψιθυρίζω στον καθρέπτη μου....αν ξέρεις να ακούς την ψυχή μου...αν δεν ντρέπεσαι για τίποτα...αν δεν ντρεπομαι και έγω...αν με κάνεις να είμαι ο εαυτός μου ο αληθινός...και αν μου αρέσει αυτό....αν μαζί σου δεν φοβάμαι τίποτα...και ακόμα αν με έμαθες να μην φοβάμαι....αν θέλω να είμαι εκέι ότι και αν συμβαίνει...αν θέλω να είσαι και εσύ....αν κλείσω τα μάτια και αφεθώ....θα το κάνεις και εσύ....?....αν είσαι οικογένεια και φίλος...και έρωτας...και φόβος.....το αντέχεις.....?( για..... )


Υπάρχουν άνθρωποι..
που μπορούν να γεμίσουν την ψυχή σου ολοκληρωτικά..
χωρίς καν να σε έχουν αγγίξει..
Τ.Λειβαδίτης

                      Το Νησί (μέρος ά)


      Στην δυτική πτέρυγα του ιδρύματος βρίσκετε ένα μεγάλο παράθυρο. Είναι περίπου δυόμιση μέτρα ύψος και το πλάτος του όσο δύο ανοιχτά ανδρικά χέρια.Την άνοιξη, το φως, μπαίνει άπλετο και γεμίζει τον χώρο με πολύ χρώμα.      

      Στην Άννα αρέσει πολύ να κάθετε μπροστά από εκεί και να κοιτάει με ώρες τις ακτίνες του Ηλίου που πέφτουν πάνω στην θάλασσα και τις αλλάζουν χώμα. Ταξιδεύει με τα χρώματα και τις αλλαγές και όταν το παράθυρο είναι ανοιχτό, νιώθει αεράκια να τις χαϊδεύουν απαλά τα μάγουλα. Θυμάται μία ιστορία, δεν ξέρει από πού, ή ποιος την είπε, είναι όμως το μόνο που θυμάται από την ζωή της.  
    Ο άνεμος, ένας ψηλός και όμορφος νέος αγάπησε παράφορα, μια νέα από μεγάλη οικογένεια, τον αγάπησε και αυτή, όμως τους χώριζαν τα χρήματα, οι οικογένειες τους  και αφού δεν μπορούσαν να είναι μαζί, αποφάσισαν να πεθάνουν. Όμως ο ήλιος συγκινήθηκε από αυτήν την αγάπη και τους μεταμόρφωσε σε στοιχεία της φύσης, έτσι ήταν για πάντα μαζί και ευτυχισμένοι. Όταν τα πάνε καλά η θάλασσα είναι ήρεμη και ένα γλυκό αεράκι γλυκαίνει τις ψυχές, όταν όμως το ζευγάρι καυγαδίζει τότε θυμώνουν και οι δύο. Ο άνεμος φύσα δυνατά και παίρνει στο διάβα του ότι βρεθεί και η θάλασσα ώς γνήσια γυναίκα σηκώνει ψηλά κύματα και καταπίνει με μανία πλοία και ναυτικούς. Ακόμα και τότε όμως μπορείς να διακρίνεις τον έρωτα αυτών των δύο νεαρών..
    Της Άννας της αρέσει αυτή η ιστορία, νιώθει σαν να μιλάνε για τους γονείς της, κανείς όμως δεν την έχει ξανακούσει και όλοι της λένε πως δεν ισχύει, δεν την νοιάζει...άλλωστε είναι το μόνο που θυμάται.
    Συχνά, δίπλα της στο παράθυρο, έρχεται και κάθετε η κυρία Ζορζετ. Δεν είναι ξεκάθαρη η ηλικία της, αν και τα μαλλιά της είναι κάτασπρα σαν δεκεμβριανό χιόνι, το δέρμα της είναι ροδαλό, χωρίς κανένα σημάδι χρόνου και με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη. Η Κυρία Ζορζέτ δεν μιλάει πότε σε κανέναν, απλά υπάρχει εκεί και χαμογελά, λέγετε πώς καμία φορά αργά το βράδυ ακούγεται να παραμιλά και να ρωτάει αν γύρισε, άλλοι λένε πως ψάχνει την κόρη της, αλλοί έναν έρωτα, η Αννα όμως ξέρει πως περιμένει να γυρίσει ο εαυτός της. Οι περισσότεροι ασθενείς είναι αμίλητοι ή σχεδόν σιωπηλοί. Κανείς δεν θυμάται πως βρέθηκε εκεί, κάποιοι όμως θυμούνται από που έρχονται.. Η Αννα όχι. Βρέθηκε εκέι έφηβη, γύμνή, στην βόρεια ακτή του νησιού. Την βρήκε ο Μάριο, ο επιστάτης λιπόθυμη. Όταν συνήλθε δεν ήξερε ποια ήταν, πώς βρέθηκε εκεί ή απο πόυ έρχόταν, παρα μόνο βρέθηκε στην χούφτα της ενα μεταγιόν σε σχήμα καρδιας με δύο αρχικά. το πρώτο δεν φαινόταν καλά , η αρμύρα το είχε επηρεάσει το δεύτερο όμως ήταν Ι και έτσι την ονόμασαν Ιωάννα. Ομώς δεν μπορούσε να διαβάσει το όνομα της, είχε μια περίεργη πάθηση οπου δίαβαζε τις λέξεις ανάποδα και το Ιωάννα, έγινε Άννα. Κάθε απόγευμα έχουν δύο ώρες ελέυθερες, η Άννα, η Κυρία Ζορζέτ και ο Μάριο κάθονται πίσω απο την θάλασσα και κοιτάνε το απέραντο γαλάζιο, δεν μιλάνε και απλά κοιτάνε. Τις υπόλοιπες ώρες ασχολούνται με μαθήματα πλεξίματος και κάθε πρωί για 4 ώρες πλέκουν μεταλλικά καλώδια σε σχήμα πλεξίδας. Δεν ξέρει γιατί το κάνουν αυτό, ξέρουν μόνο πως το κάνουν γιατι το χρειάζονται οι υγιείς, όσοι δηλαδή βρίσκονται εκτός του νησιού, στον κόσμο. Το βράδυ, μετά την δύση του ηλίου, πέφτουν στα κρεβάτια τους, πίνουν ένα χάπι που θα τους βοηθήσει να βρουν την μνήμη τους. Και η ζωή τους κυλούσε έτσι αργά, ώσπου μια μέρα εμφανίστηκε στο Νησί ένας κοκκινομάλλης νέος....

( Μια μικρή ιστορία επιστημονικής φαντασίας σε κομμάτια.)
     αφιερωμένη στο ηλίθιο αγόρι- πηγή έμπνευσής μου....

                                      " faith, trust and a litl bit of fairydust" ..........

    Πόσο λειτουργική είναι τελικά η εσωτερική αναζήτηση? Πότε πρέπει να σταματάς να αναρωτιέσαι  και να ψάχνεις τον λόγο για του ότι συμβαίνει γύρω σου? Από την μία οι πολιτικές εξελίξεις, που δεν είμαι ειδήμων στο θέμα, αλλά όπως και να το κάνουμε και λόγο έχω και επηρεάζομαι, και από την άλλη οι καθημερινές εξελίξεις της ζωής μας. Αδυνατώ να πιστέψω πως αυτό είναι όλο...

   Όσο αφορά τις πολιτικές εξελίξεις, κανείς δεν ξέρει τι είναι καλύτερο ή όχι.. Αυτό βλέπω τα λίγα χρόνια που κατανοώ τον κόσμο. Όλοι ξέρουν το καλύτερο για μας, αυτό μας έμαθαν.. Οι γονείς μας, πάντα ήξεραν και ξέρουν το τι πρέπει να κάνουμε και το τι πρέπει να γίνουμε, γιατι απλά ξέρουν. Εχουν εμπειρία. Οι δάσκαλοι στο σχολείο, γέμησαν το κεφάλι μας με ένα σώρο σώστα πράγματα, τα οποία δεν μου έχουν χρησιμεύσει πουθενά, άλλα αυτοί ξέρουν. Στα πανεπιστήμια, αλλαξες για λίγο απόψεις, αλλα πάντα υπήρχε κάποιος που ξέρει και αν ήθελες να βρείς δουλεία, να ζήσεις κοινά και τρόπον τινά φυσιολογικά, επρεπε όλο και κάποιον να ακούσεις, που ξέρει καλύτερα.. Και έτσι μεγαλώσαμε και γίναμε αυτοί που ξέρουν, αυτοί που κρατάμε το μέλλον άλλον ανθρώπων στα χέρια μας, αυτοί που πέρνουμε αποφάσεις, που έχουμε εμπειρίες. Που πολύ απλά, λες και οι λέξεις δεν έχουν καμία σημασία, λέμε σε έναν φίλο να ξεχάσει μια κοπέλα, αυτοί , που λέμε σε κάποιον να μην κινηγήσει τα θέλω του, διότι εμείς την πατήσαμε. Γίναμε, οι γόνεις μας, οι δάσκαλοι και όλοι όσοι δεν θέλαμε ποτέ να γίνουμε...

    Και όσοι ακόμα δεν γίναμε, παλεύουμε με τους υπόλοιπους, γινόμαστε γραφικοί και σύμφωνα με κάποιους που ξέρουν παραπάνω τραβάμε την εφηβεία μας απο τα μαλλιά..

    Οσο για το τι ξέρουμε? Τα πάντα, αυτή η γρήγορη εποχή της "γνώσης" με κούρασε. Αριστερό κλικ και έμαθες τα πάντα, όλοι για τα πάντα έχουμε άποψη, και δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, έχει ενδιαφέρον η πολυάριθμη ανταλλαγή απόψεων και δίνει τροφή για σκέψη, απλά ας καταλάβουμε πότε πρέπει να σταματάμε.. 

    Και όχι αυτήν την φορά δεν δέχομαι ότι γράφω μπερδεμένα. Αναφέρομαι στα απλά πράγματα, στην καθημερινότητα, στις σχέσεις, στην ζωή και στην πολιτική, που πάντα κάποιος "ξέρει" καλύτερα απο σένα και όσο και να τον σταματάς θα το πέι. Μην ακούμε όμως κανέναν, μόνο εμείς ξέρουμε, ο καθένας για τον εαυτό του....

      Για μένα οι ερωτήσεις, οι απαντήσεις είναι στο : " faith, trust and a litl bit of fairydust" ..........

 ΤΟ ΕΣΤΙΑΤΌΡΙΟ...

   Η οικογένεια μου, έχει μια επιχείρηση. Μικρή, κερδοφόρα όσο χρειάζεται. Μέσα στην επιχείρηση υπάρχει και ένα ταβερνάκι. Χρόνια ολόκληρα, εμφανίζομαι στα μέσα του καλοκαιριού για τις καθορισμένες "δωρεάν" διακοπές μου, δεν έχω εμφανιστεί ποτέ πριν ανοίξει το μαγαζί. Φέτος λοιπόν, έπεσε ο κλήρος σε μένα να ανοίξω το μαγαζί και ήρθα από νωρίς για να ετοιμάσω...
   Δεν φανταζόμουν ποτέ την πόση δουλειά έχει ένα τέτοιο μέρος για να ξεκινήσει να λειτουργεί. Να καθαρίσεις τον χώρο, τα τραπέζια, τις καρέκλες. Να οργανώσεις τα ψώνια, τα τραπεζομάντιλα, τους υπαλλήλους. Να βάψεις, να βάψεις, να βάψεις...
  Ο κύριος Μιγίακι είχε δίκαιο τελικά. Το να βάψεις δεν είναι απλό πράγμα. Χρειάζεσαι πολύ ηρεμία και συγκέντρωση. Ο τρόπος που κρατάς το πινέλο, ή στιγμή που το βουτάς στον κουβά με το χρώμα και μεγάλο κομμάτι σε όλο το θέμα είναι η στιγμή που το χρώμα περνάει πάνω απο το αντικείμενο. ¨Εχεις ξύσει προσεχτικά το αντικείμενο βαφής, έχεις απομακρύνει όλα τα βλάβερα αντικείμενα  για το αντικείμενο, το έχεις περάσει από ένα προστατευτικό σώμα με κάτι π.χ για σκουρία, κάνεις τα πάντα για να το προστατεύεις και τέλος με απαλές και ίδιες κινήσεις περνάς πάνω το χρώμα. Το αντικείμενο έχει γίνει σαν καινούριο. Δηλαδή, έχει γίνει καινούριο. Το έχεις προστατέψει πολύ, το έχεις φροντίσει και τέλος αυτό αναδικνείει όλη την ομορφία, σε ανταμείβει όπως έκανες και έσυ...
    Και τώρα έρχομαι και σκέφτομαι, όλα έτσι δεν είναι στην ζωή? ¨Οσο πιο πολύ ενδιαφέρον και προσοχή δώσεις σε κάτι, όσο περισσότερο υπομονή δείξεις θα ανταμειφθεί.
   Εψαχνα μαγεία για τα πάντα. Μαγεία για να αλλάξω ότι δεν μου αρέσει... Μαγεία, για να γίνει κάτι γρήγορα, μαγεία για να βρώ την ευτυχία.. Τελκά υπάρχει!!! Ειναι κρυμένη μέσα μας, και βγαίνει έξω διάχυτη στον αέρα όταν κατανοείς την υπομόνη, όταν σέβεσαι τον εαυτό σου και όταν φροντίζεις, η ανταμοιβή είναι τεράστια... Χρειάστηκε απλά να βάψω κάποιες κολώνες για να το καταλάβω, να βάψω και να κοιτάξω κάποιον στα μάτια με υπομονή και φροντίδα και εκέι να βρώ την μαγεία μου...wax on wax off και όλα γίνονται....



και ένα τραγουδάκι που αγαπώ....

ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ ΠΩΣ ΤΟ ΗΘΕΛΑ......

Διαβάζω ένα βιβλίο, που "τυχαία" βρήκα αυτές τις μέρες. Το τυχαία σε εισαγωγικά διότι αδυνατώ να πιστέψω πως όλα είναι τυχαία, οφείλουν να έχουν ένα σκοπό, ένα νόημα, μια κάποια συνέχεια, γιατί αλλιώς δεν απομένει τίποτα. Δεν ορίζουμε το παραμικρό και αυτό με αγχώνει και με θλίβει κάπως. Λοιπόν αυτό το βιβλίο το είχα πρώτο διαβάσει πριν χρόνια, ίσως ήμουν 22 τότε. Τώρα έχω σχεδόν την ίδια ηλικία με την ηρωίδα, είμαι και λίγο μεγαλύτερη. Και τώρα δυστυχώς την καταλαβαίνω. Ζει μία όμορφη ζωή, είναι καλά και ικανοποιημένη, άλλα τίποτα δεν έχει νόημα. Θεωρεί πως δεν έχει σκοπό η ζωή της και δεν της μένει κάτι πέρα από το να χαθεί στο χρόνο. Και εκεί που διάβαζα προηγουμένως  άκουσα και αυτό το άσμα... Ένα βάρος,μια ταχυπαλμία, ανακάτεμα και ένας λυγμός καρφωμένος στο λαιμό. Αναζητώ χρόνια το σπουδαιότερο αγαθό για μένα, την Ελευθερία, αυτήν την απόλυτη που σου δίνει την δυνατότητα να κάνεις ότι θέλεις, να πετάξεις.. Ίσως κάποιες στιγμές την έχω πλησιάσει, ίσως κάποιες άλλες την έχω φοβηθεί, αυτό όμως κυνηγούσα  Όμως, υπάρχει μεγαλύτερο αγαθό, από την μοιρασμένη ελευθερία? Από την "ερωτευμένη" ελευθεριά? ¨Οχι δεν υπάρχει! Ακόμα και αν κάποιος μου πεί ναι τότε πάλι θα διαφωνήσω, απόλυτα και χωρίς δισταγμό. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να σε αγγίζει κάποιος στην ψυχή σου και εσύ να ταξιδεύεις  μαζί του. Ενα φιλί, χάδι, αγκαλιά  ένα χαμόγελο εκεί που είσαι κάπως, ανταλλαγές απόψεων, καυγάδες που καταλήγουν σε παθιασμένες βραδιές. Βλέμματα μαγνήτες και μια μόνιμη ανατριχίλα, να αναπνέεις για να μοιράζεσαι με αυτόν, το κάθε γέλιο σου και το κάθε κλάμα σου. Είναι πολύ προσωπικά αυτά που γράφω το ξέρω, όμως είναι τόσο έντονα, και αυτή η ηρωίδα βασανίζεται γιατί δεν κατάλαβε πως της έλειπε ο έρωτας, ο ένας και μοναδικός, αυτός που μπαίνει και σε παρασύρει σε τόσο άγνωστα μέρη και όμως δεν φοβάσαι καθόλου... Το μεγαλύτερο όνειρο της ζωής μου ήταν να γυρίσω τον κόσμο με ένα 2cv ... η Βερόνικα με έκανε να καταλάβω πως τον κόσμο τον γυρνάς και σε ένα βλέμμα, σε μια ανάσα...Το θέμα είναι να έρθει κάποιος, που θα πιάσει με δύναμη το χέρι σου, θα σου ζητήσει να κλείσεις τα μάτια και θα σου πέι ...κοίτα....

γυρνώντας πίσω...

   Γυρίζοντας στην Αθήνα από της διακοπές του Πάσχα, πέρασα απο τους 22 βαθμούς Κελσίου στους 14 και από την ξαστεριά σε απίστευτη καταιγίδα για να καταλήξω σε έναν ήρεμο καιρό εδώ πίσω στην πόλη. Επίσης εκεί στις διακοπές μου, πέρασα από ένα σωρό συναισθήματα.. 

    Περίεργο, φέτος αυτές οι γιορτές είχαν την σημασία τους. Ήταν ένα πραγματικό πέρασμα. Τι συμβαίνει άραγε όταν γυρνάς πίσω?

    Λένε στον έρωτα και στις τελειωμένες σχέσεις δεν πρέπει να γυρνάς πίσω, "αν σπάσει το γυαλί δεν ξανά κολλάει " . Ίσως έχουν δίκαιο.. όμως γνωρίζω περιπτώσεις που ήταν καλύτερα όταν ξαναγύρισαν και περιπτώσεις που παρόλο που πήγαν παρακάτω δεν ξέχασαν ποτέ. Και πόσο απόλυτο και λάθος είναι αυτό το " δεν ξανά κολλάει". Αν θερμάνεις σε υψηλή θερμοκρασία το γυαλί, λιώνει και μπορείς να του δώσεις ότι σχήμα θες, ακόμα και τις αρχικής, άρα το γυαλί ξανά κολλάει με φωτιά...

  ¨Οταν γυρνάς στην γενέτηρά  τι γίνεται τότε? Αν το θές, ίσως όλα να είναι καλά.. ίσως να μήν ενοχλεί  αν το κάνεις αναγκαστικά πονάει περισσότερο, όμως και στις δύο περιπτώσεις, γυρίζεις πίσω εκεί οπού ξεκίνησες, έκανες έναν κύκλο και ποιο το νόημα, γιατί να μάθεις ότι έμαθες αφού πήγες εκεί οπου ξεκίνησες  και που έχεισ να κοιτάς και να πας τώρα? Ακούω απο μικρή οτι τα πράγματα κάνουν κύκλο, όμως δεν είμαι σίγουρη αν το πιστεύω... Ναι συμφωνώ πως γυρίζει ο τρόχος, με τον δικό του τρόπο ίσως όμως... Περιμένεις πώς και πώς ανταπόκριση απο κάποιον και όταν δεν την θές πια έρχεται μόνη της με μια άλλη μορφή πλέον, ίσως καλύτερη  ίσως χειρότερη... Δεν βρίσκεις δουλειά ή σου πάνε κάπως στραβά όλα και όταν ηρεμείς και το παίρνεις απόφαση, ξάφνου όλα γίνονται σαν αστραπή και έχεις τόσες επιλογές που δεν ξέρεις ποια να διαλέξεις.

   Από την άλλη βέβαια μερικές φορές πρέπει να γυρίσεις πίσω, να κάνεις μερικά βήματα όπισθεν, να σταματήσεις και να κοιτάξεις ξανά τον δρόμο για να μπορέσεις να πάς μπροστά με νέα ώθηση πιο σίγουρος, εδώ το γυρνώντας πίσω είναι καλό, θετικό και ίσως ελπιδοφόρο. 

   Κάλα όλα αυτά, όμως το θέμα δεν είναι το μέλλον, ούτε μπορούμε να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος και στο παρόν, στο τώρα που έχει σημασία το "γυρνώντας πίσω " φαντάζει λάθος, ακούγεται διακοπή μιας διαδρομής ή αλλαγή μιας διαδρομής. Μπερδεμένο το ξέρω, αλλά ακόμα δεν ξέρω την έκβαση τον πραγμάτων και απλά ελπίζω στα πισώ γυρίσματα.... και ο νοών νοήμον  (χαχαχαχαχα).....

ΞΑΝΑ ΛΕΞΕΙΣ.....

αντικείμενο 

κάθε τι που μπορεί να υποπέσει στις αισθήσεις μας, κυρίως στην όραση και την ακοή, κάθε τι που ανήκει στον εξωτερικό κόσμο, μέρος του λόγου που λειτουργεί ως αποδέκτης της ενέργειας του ρήματος.

 κάθε πράγμα που υπάρχει ανεξάρτητα από τη θέλησή μας και το αντιλαμβανόμαστε σαν μία έννοια. κάθε τι που μπορούμε να αντιληφθούμε με τις αισθήσεις μας ή να συλλάβουμε με το νου μας.

τα αντικείμενα δεν διαθέτουν/εμφανίζουν ιδιότητες. Τις προσθέτουμε εμείς σε αυτά.

ηδονή

η ευχαρίστηση που αισθανόμαστε, όταν ικανοποιούνται οι φυσικές-βιολογικές επιθυμίες, ανάγκες ή ορμές μας.

 η έντονη σωματική ευχαρίστηση που αισθανόμαστε κατά τη διάρκεια της ικανοποίησης της γενετήσιας ορμής μας.

οδύνη

έντονος ψυχικός πόνος…

    Παιχνίδι με τις λέξεις λοιπόν για ακόμα μία φορά. Αντικείμενο, περίεργη λέξη, συνοψίζει μέσα της όλα τα παραπάνω. Το ότι ένα τέτοιο πράγμα είναι κάτι που βλέπεις ή μυρίζεις ή γεύεσαι ή αγγίζεις ή ακούς ή και όλα αυτά ταυτόχρονα. Χρειάζεται κάτι ( ρήμα) για να λειτουργήσει και που κάποιος άλλος του προσθέτει ιδιότητες. Περίεργο, το αντικείμενο μοιάζει να μην έχει θέληση ή ελευθερία..μοιάζει να υπακούει. Γιατί όμως μου είναι τόσο γνώριμη αυτή η λέξη; Πως και νοιώθω ταύτιση με αυτό;

   Αυτό δεν έμαθα να είμαι;  Α Ν Τ Ι Κ Ε Ι Μ Ε Ν Ο….

     Μελέτης, ανήκω στο 26% της ανεργίας των νέων στην χώρα μου. Στα 3/5 του γυναικείου πληθυσμού του πλανήτη. Στο 39,6% των υπέρβαρων ανθρώπων της Ευρώπης. Στα 3/4 των καπνιστών του σπιτιού μου. Στο 100% των αλκοολικών της παρέας μου. Στα 3/5 μίζερους έλληνες. Στα 6 από τα 10 άτομα που πήραμε πτυχίο στο μεταπτυχιακό μου. Μια από τις δύο γυναίκες που είναι μόνες τους. Μία από όλες που πέφτουν χαμηλά και που είναι αντικείμενο για κάποιον άλλον….

   Αντικείμενο, Η Δ Ο Ν Η Σ ; Ίσως.. τι είναι άλλωστε η ηδονή; Στιγμές απόλαυσης του σώματος; Στιγμές που το μυαλό κερδίζει αυτά που θέλει, αυτά που ονειρεύεται; Δηλώνω ηδονίστρια η αλήθεια είναι, ξέρεις, πιστεύω πως το να ικανοποιείς τις ανάγκες σου και ειδικά στο έπακρο σε κάνει ζωντανό.. Κυνηγώ αυτές τις στιγμές, την τουαλέτα, φαγητό, απόκτηση γνώσεων και σεξ…  Ότι δηλαδή βγαίνει και μπαίνει, μέσα μας.. Γιατί είναι τόσο ηδονιστικό αυτό; Είναι αφύσικο; Είναι το πλέον φυσιολογικό… δεν ξέρω τι ακριβώς είναι, ξέρω πως οι στιγμές αυτές της απόλυτης ηδονής σε γεμίζουν τόσο, μόνο και μόνο γιατί σε αδειάζουν από όλα….

 Προκαλούν Ο Δ Υ Ν Η!!!! Το τι σημαίνει η λέξη το λέει ο ορισμός..τόσο μεγάλος ψυχικός πόνος.. αυτός που παίρνει από μέσα σου το είναι σου όλο, στο αλλάζει και σου προκαλεί τέτοιες ταραχές που μοιάζουν με κρίσεις πανικού, με κόψιμο της αναπνοής και σιωπηλά εμφράγματα… Ένας μικρός αναγραμματισμός από την προηγούμενη λέξη… γιατί η ηδονή κρύβει οδύνη ή η οδύνη ηδονή, το βλέπεις όπως θες ή όπως αντιλαμβάνεσαι εσύ τα πράγματα…

Συμπέρασμα  αντικείμενο, ηδονή και οδύνη, τρείς λέξεις που για να γίνουν πράξη εισέρχονται ή εξέρχονται από μέσα σου, ιδέες, απόψεις, αντιλήψεις, φαγητό, δάκρυα, κόπρανα, ανδρικά μόρια και το χειρότερο από όλα είναι όταν αυτό συμβαίνει με την ψυχή με αυτό το κομμάτι που είσαι εσύ ο ίδιος…. Τόσος πόνος για μια στιγμή ηδονής; Μια στιγμή οδύνης ;  ‘H oλα αυτά επειδή είμαστε αντικείμενα;

 Για σένα....

 Είδα το χέρι σου να απλώνεται μπροστά μου, να με καλεί σε έναν χορό άγνωστο για μένα. 

Το έπιασα και σε ακολούθησα στου πάθους το ταξίδι.

 Στιγμές από όνειρα, στιγμές γεμάτες ένταση και φως. 

Στις άκρες των χειλιών σου ολόκληρος ο κόσμος και μέσα στα μάτια σου φωτιές.

Μαγεύτηκα και παρασύρθηκα, δεν σε άκουσα που φώναξες, δεν άκουσα όταν είπες πως καις.

Θέλησα να παίξω παιχνίδια άγνωστα, όταν ακόμα και στα γνωστά μου χάνω.

Θέλησα να πιω του κορμιού σου την πνοή.

Και είδα μπροστά μου ξάστερα τούτο, 

Μικρό κορίτσι μοναχό και αγόρι όμοιο, ανάσες να ανταλλάζουν στην σιωπή.

Η εικόνα μία, σκοτάδι και φως.

Και η γεύση μία, ρακή και καπνός.

Και όσο και αν θέλω να φύγω δεν μπορώ, αυτή η φλόγα με ζωντανεύει.

Δεν είναι πως σε αγάπησα, δεν είναι πως σε ερωτεύτηκα,

 Είναι πως μου χάρισες ζωή.

Με είδα , Είδα ΕΜΈΝΑ και άρχισα να ζω..

Μα πώς να ζω χωρίς τα γεμάτα "αίματα " φιλιά σου...;;;;;;;;;;;;;

                                                                                   M.K.

Ένα ποίημα, που δεν είναι ποίημα…

Όταν ήμουν μικρός ήμουν πολύ μικρός,

Όταν μεγάλωσα ήμουν ακόμα μικρός.

Όταν είμαι μόνος, είμαι πολύ μόνος,

Και όταν έχω παρέα, πάλι είμαι μόνος.

Βρήκα το κουράγιο και σήκωσα το βλέμμα πάνω από τους ώμους μου.

Πόσο φόβο ένιωσα στην θέα του κόσμου.

Πόσοι μόνοι, μικροί και ανίδεοι εραστές κυκλοφορούσαν μπρός μου.

Και ήταν μικροί και τιποτένιοι και με κοίταξαν και με φοβήθηκαν τόσο,

που άνοιξαν το είναι τους να με κατασπαράξει.

Γέλασα, σαν φρικιά θα ζήσουν σκέφτηκα,

θα τρώνε φόβους και ελπίδες

και όσο και να μεγαλώνουν θα είναι μικροί και λίγοι.

Γύρισα πίσω , έγινα μικρός για να με καταλάβουν..

δεν τους χωρά τούτος ο κόσμος όσους κοιτάνε πάνω από τους ώμους…

                                                                                                      

                                                                                                                                            Μ.Κ.

 

                               Η Κάμπη και η ελευθερία....




       Στην Αθήνα, στην περιοχή Γκάζι, υπάρχει μια πλατεία, Καταπράσινη και με πολλά δέντρα, αυτό φυσικά πολλοί από εσάς το γνωρίζετε, όπως γνωρίζεται και για ένα δέντρο που υπάρχει εκεί. Είναι στην άκρη του δρόμου, στην Πειραιώς, είναι το πιο παλιό από όλα , στέκεται μόνο του και τριγύρω του υπάρχει ένα πέτρινο ύψωμα που πολλοί ακόμα και εγώ έχουμε καθίσει πάνω του. Όλα αυτά όμως είναι γνωστά... Το άγνωστο είναι ότι το δέντρο δεν είναι μόνο του, υπάρχει ένα ολόκληρο χωρίο σε αυτό. Ναι, καλά διαβάσατε και για να μην απορείτε άλλο θα σας πω μια ιστορία ....
     Μέσα στη φυλλωσιά του δέντρου, πάνω στο δέρμα του και μέσα και έξω στα κλαδιά του, υπάρχει μια ολόκληρη Πόλη. Η Πρασινούπολη.
     Σε αυτήν ζουν πολλά όμορφα ζωύφια  είναι γεμάτη όμορφα κτήρια και ποτάμια και πάρκα όπου πάνε και αράζουν τις Κυριακές οι οικογένειες ζωυφίων , γίνονται συναυλίες και πολλά άλλα. Υπάρχει μετρό και ηλεκτρικό και γενικότερα είναι μια πόλη με μεγάλη ανάπτυξη και σύγχρονη που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από καμία άλλη Ευρωπαϊκή πόλη.
     Σε ένα προάστιο της Πρασινούπολης , τον Χρωματιστό Κάμπο, ζουν πολλές οικογένειες καμπιών. Εργάζονται σκληρά όλη μέρα, και τα σπίτια τους είναι όμορφα και χτισμένα με τον ίδιο χαρακτηριστικό τρόπο γεμάτα χρώματα. Εκεί οι γονείς είναι υπεύθυνοι να μάθουν στα παιδιά τα ήθη και τα έθιμα του προαστίου, καθώς και τους παρέχουν και όλα τα εφόδια για να μπορέσουν να επιβιώσουν μόνα τους. Γιατί στο χρωματιστό κάμπο, τα παιδιά μετά την εφηβεία φεύγουν από το σπίτι και ζουν  μόνα τους. Στον χρωματιστό κάμπο δεν μετράνε τα χρόνια, και το τέλος της εφηβείας από κάμπια σε κάμπια αλλάζει, καταλαβαίνεις αν μια κάμπια έχει ενηλικιωθεί μόνο από το αν το έχει αποφασίσει η ίδια. Δεν έχει σημασία αν μοιάζει να έχει άσπρα μαλλιά ή της έχουν πέσει τα δόντια, όσο το θέλει αυτή είναι έφηβη. Έχει πολλά προνόμια μια έφηβη κάμπια. Δεν εργάζεται και της παρέχουν οι γονείς της τα πάντα. Μπορεί να γίνει ότι θέλει, να μάθει μουσική, θέατρο , υποβρύχια κατάδυση, να διαβάσει ότι θέλει, να μην της μένει τίποτα κρυφό, να τα ξέρει όλα ή σχεδόν όλα.. Κάθε ιστορία που σέβεται τον εαυτό της έχει και κάτι κρυφό  κάτι σκοτεινό... Σε αυτήν λοιπόν είναι το " μεγάλο μυστικό" . Πολλές κάμπιες προσπάθησαν να το μάθουν, μάταια όμως. Οι άρχοντες είναι αυστηροί και το μυστικό καλά κρυμμένο μέσα τους. Μία κάμπια έχει δικαίωμα να το μάθει μόνο την ημέρα που θα εμφανιστεί στους άρχοντες και θα πει  " Είμαι έτοιμη, ενηλικιώθηκα!!" και τότε θα της φανερωθεί το μυστικό.
     Πριν πολλά χρόνια στον χρωματιστό κάμπο γεννήθηκε η Κάμπη, ένα ένα όμορφο και καταπράσινο μωρό, χάρισε μεγάλη ευτυχία στους δικούς της, αλλά και τους ταλαιπώρησε αρκετά. Η Κάμπη ήταν πολύ ζωηρή, και από πολύ μικρή φάνηκε διαφορετική, ήταν γεμάτη όρεξη για μάθηση, τολμηρή, παρορμητική και ασυγκράτητη .. όλα αυτά και καλά και κακά...Διότι η Κάμπη έμπλεκε συνέχεια σε μπελάδες και σε προβλήματα.. και κάθε μέρα ήθελε να γίνει και κάτι άλλο...Και έτσι τα χρόνια περνούσαν και η Κάμπη μεγάλωνε με γνώσεις και προβλήματα.. γιατί κάθε τι περισσότερο που μάθαινε, τόσο μεγάλωναν και τα προβλήματα της.      

     Στα χρόνια που πέρασαν είδε την πόλη της να αλλάζει, τους φίλους της να ενηλικιώνονται και να μαθαίνουν το μυστικό, να κάνουν οικογένειες και άλλους να φεύγουν μακρυά ...Δεν ήθελε να ενηλικιωθεί φοβόταν και παρόλο που ήθελε να μάθει το μυστικό, κάτι γύρω από αυτό την τρόμαζε πολύ.. έχε κάτι σκοτεινό . Περάσαν και άλλα χρόνια η Κάμπη ταξίδεψε παντού, είχε μάθει τα πάντα και αισθανόταν ολοκληρωμένη και τότε αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να βρεθεί μπροστά στους άρχοντες, να τολμήσει να πει πως τελείωσε με την εφηβεία της. Και έτσι έγινε, ξεκίνησε η ιεροτελεστία της ενηλικίωση της..
    Την πρώτη μέρα που στάθηκε μπροστά στους άρχοντες εκείνοι την ρώτησαν: --"Kάμπη, είσαι μία σοφή πλέον κάμπια, οπότε είσαι σε θέση να μας απαντήσεις τι θεωρείς πιο σπουδαίο στην ζωή?".. Η Κάμπη χωρίς δεύτερη σκέψη απάντησε:
- " την ΕΛΕΥΘΕΡΙΆ " .
    Εκείνοι απορημένοι την κοίταξαν και πρόσθεσαν:
-" πως μπορεί μια κάμπια , έφηβη, που ζει με τους δικούς της να γνωρίζει την ελευθερία? Πως μπορεί να είναι σίγουρη για το τι σημαίνει ελευθερία?"
 -" σημαίνει να ...να... ΝΑ πετάς !! ναι, αυτό σημαίνει να μπορείς να πετάς".
    Οι άρχοντες γέλασαν, μίλησαν χαμηλόφωνα και έδειχναν την αποδοκιμασία τους στα λόγια της, αφού το σκέφτηκαν για λίγο της είπαν τα εξής λόγια
-"Σου δίνουμε δύο επιλογές, η μια είναι να μένεις μια ενήλικη κάμπια, να διδάξεις σε ένα σχολείο, να αποκτήσεις δικό σου σπίτι με όμορφο κήπο, να κάνεις οικογένεια και να γίνεις ένα σπουδαίο μέλος της κοινότητας μας.. με τον όρο ότι δεν θα πετάξεις ποτέ, θα είσαι όμως ευτυχισμένη, απλά δεν θα πετάξεις. Η άλλη σου επιλογή είναι να πετάξεις, δηλαδή, να φύγεις για πάντα από την πόλη, να περάσεις μια περίοδο μοναξιάς, να χτίσεις μόνη σου το σπίτι σου, να κρυφτείς εκεί μέχρι να το αποδεχθείς και να βγεις μια πανέμορφη και γεμάτη χρώματα πεταλούδα, με τεράστια φτερά που θα σε κάνουν να πετάξεις ψηλά και όπως θες  να έχεις ελευθερία!!"
 - " και το τίμημα? ποιο είναι το τίμημα γιαυτό?"
 - " Δεν θα το μάθεις ποτέ, αυτό είναι το τίμημα, το μεγάλο μυστικό"
 - " Θέλω να γίνω πεταλούδα, θέλω να γίνω ελεύθερη !!!" και έτσι και έγινε.. Το ανακοίνωσε στους δικούς της οι οποίοι όμως στεναχωρήθηκαν πολύ και της έλεγαν πως είχε κάνει λάθος. Oι φίλοι και γνωστοί της έλεγαν να το ξανασκεφτεί και είχε αρχίσει να αναστατώνεται...... τότε αποφάσισε να πάει να μιλήσει στους άρχοντες ξανά.
.- " σας παρακαλώ, όλοι έχουν αναστατωθεί πείτε μου το μυστικό, απλά να το ξέρω!"
 - " και άμα θα σε κάνει να αλλάξεις γνώμη?" την ρώτησαν αυστηρά
 - " δεν πρόκειται  δεν θα αλλάξω με τίποτα το να πετάξω , έστω για μια στιγμή!"     - " Αυτό είναι το τίμημα , Κάμπη  οι πεταλούδες ζουν μόνο μια μέρα! Πετούν ελεύθερες, μετά από μεγάλη ταλαιπωρία και έπειτα πεθαίνουν." Δεν μίλησε καθόλου, χαμογέλασε και έφυγε, ηρέμησε τους δικούς της και τους είπε πως ήταν πεπεισμένη για την απόφαση της, έκανε ένα μεγάλο πάρτι αποχαιρετισμού και έπειτα από τρεις μέρες ξεκίνησε για το μοναχικό ταξίδι της..( Δεν θα σας πω τώρα τι έγινε στο ταξίδι της , γιατί έγινα πολλά και συνάντησε πολλούς, αυτά θα τα διηγηθώ κάποια άλλη φορά, τώρα θα συνεχίσω απλά την ιστορία...βασικά θα σας πω πως τελειώνει)...
Έπειτα από πολύ κόπο, η κάμπη έγινε πεταλούδα, με τέλεια μοβ και πράσινα φτερά, με μαύρες και χρυσές γραμμές, απέκτησε ένα ψηλόλιγνο σώμα και όμορφες κερέες..όοο ήταν υπέροχη και τα φτερά της δυνατά . με μιας τους έδωσε μια και βρέθηκε στον αέρα, πέταξε ψηλά, πάνω από δέντρα και βουνά, από όλων των ειδών τα λουλούδια, ποτάμια και λίμνες και σε κάθε χτύπημα του αέρα ήταν όλο και πιο ευτυχισμένη..όλο και πιο ελεύθερη.  Δεν θα άλλαζε με τίποτα την ελευθερία τούτη.. μονολογούσε σχεδόν τραγουδώντας .
 - " Ας πέρασα όλη την ζωή μου στην μοναξιά  ας έχω μόνο μία μέρα για να ζήσω, φτάνει που είμαι ελεύθερη  δεν θα άλλαζα ποτέ και με τίποτα την απόφαση μου!!" Ξαφνικά ο ουρανός μαύρισε και άρχισε να μπουμπουνίζει, η Κάμπη σκέφτηκε πως μάλλον τελειώνει η ζωή της.. δεν φοβήθηκε .πέταξε ψηλότερα και αποφάσισε η τελευταία της πνοή να είναι πετώντας ...
 - " δεν πειράζει που οι πεταλούδες ζουν μόνο μια μέρα, είναι αρκετή μια μέρα απόλυτης ελευθερίας, θα ήμουν αχάριστη αν ζητούσα παραπάνω χρόνο!!" Και συνέχισε να πετάει χαρούμενη μέσα στον αέρα, χωρίς να την νοιάζει ο καιρός που χαλούσε ή η τρομερή καταιγίδα που ερχόταν..
Τότε, ανάμεσα από τα μαυρισμένα σύννεφα  μια ηλιαχτίδα φωτός άρχισε να την τυφλώνει, μέσα στο φως διέκρινε τις φιγούρες των σοφών, τους κοίταξε απορημένη και τους άκουσε να της λένε
-" Κάμπη  είμαστε πολύ περήφανοι για σένα που δεν φοβήθηκε  που έμεινες πιστή στην απόφαση σου, ανεξαρτήτως αν θα χάσεις την ζωή σου ή όχι. Γιαυτό και εμείς θα σου κάνουμε ένα δώρο, θα σου πούμε το μεγάλο μυστικό." Τα μάτια της όμορφης πεταλούδας έλαμψαν και τα φτερά της κουκιζόντουσαν τόσο γρήγορα που θα έπαιρνα όρκο πως ακούστηκαν παλαμάκια. Οι σοφοί συνέχισαν.. -" Το μυστικό της ευτυχίας μικρή μας, είναι η δέσμευση! Το να αποφασίζεις κάτι , να καταλαβαίνεις κάτι να το δέχεσαι και να μένεις πιστός σε αυτό, να το κυνηγάς και να το πετυχαίνει  ασχέτως αν θα θυσιάσεις κάτι άλλο. Ζητούσες την απόλυτη ελευθερία και για σένα αυτό ήταν το να πετάξεις, έμεινες μόνη σου για χρόνια, πάλεψες και τα κατάφερες, έμεινες πιστή και τα κατάφερες, πέταξες. Τώρα πια δεν θα έχεις να φοβάσαι μην πεθάνεις, γιατί έζησες πολύ και γιατί ήδη έχεις πληρώσεις τα τιμήματα για την επιλογή σου... Οπότε να έχεις μια καλή ζωή."
 Η Κάμπη τους κοίταξε απορημένη.
 -" Τι νοείτε  θα ζήσω παραπάνω από μία μέρα? Και οι άλλες πεταλούδες? Οι κάμπιες που φοβήθηκαν να γίνουν πεταλούδες?"
 - " Άκουσε προσεχτικά μικρή, Ο καθένας επιλέγει τι είναι σημαντικότερο στην ζωή γι αυτόν.  Άλλος θεωρεί πως είναι η ελευθερία, κάποιος άλλος η αγάπη και για κάποιους είναι ένα σπίτι ή ένα δέντρο. Όλοι πληρώνουν μικρά ή μεγάλα τιμήματα για να πετύχουν τον σκοπό τους. Υπάρχουν κάποιοι που τα καταφέρνουν και κάποιοι που όχι, κάποιοι τα παρατάνε και κάποιοι άλλοι μένουν πιστοί. Αυτό είναι το μυστικό, το να μένεις πιστός στα θέλω σου, αυτό σε κάνει αθάνατο!!! Ζήσε μικρή μας και πέτα ψιλά"
    Ο ουρανός έγινε πάλι γαλάζιος και η πλάση γέμισε χρώματα, η Κάμπη πέταξε ψιλά και κοίταξε τον ουρανό και ξέσπασε σε γέλια... ελεύθερη και ευτυχισμένη.
Λένε πως πολλές φορές βλέπεις πεταλούδες που χαμογελάνε και αν βρεθείς στο Γκάζι σε εκείνο το γέρικο δέντρο δίπλα στην Πειραιώς ακούς τα γέλια της Κάμπης. Και τότε και εσύ καταλαβαίνεις, πως υπάρχουν κάμπιες που ξέρουν τι θέλουν, άλλες που δεν μεγαλώνουν ποτέ, κάποιες κάνουν παιδιά και ζουν μια ήρεμη ζωή και κάποιες πετούν μακρυά έστω και για μία μέρα. Αυτό να θυμόμαστε, ότι η ουσία στην ζωή είναι να επιλέγουμε και να μένουμε πιστοί στις επιλογές μας...
      Όσο για την Κάμπη  μπορεί να έζησε μία μέρα, μπορεί όμως και να πέταξε σε όλο τον κόσμο, να είδε τα πάντα, να αγάπησε και να την αγάπησαν και να πέθανε γερασμένη και χαρούμενη στο κρεβατάκι της, δεν έχει σημασία, αυτό θα το επιλέξετε εσείς και να μείνετε πιστοί σε αυτό... γιατί ίσως η Κάμπη να ζει ακόμα....

     
                                        ΤΟ ΣΠΥΡΆΚΙ



     Κάθε μήνα βγάζω ένα σπυράκι στο ίδιο σημείο στο πιγούνι μου. Ορμονικό και φυσιολογικό  το θέμα είναι πως κάθε μήνα, όσα χρόνια με ξέρω "πειράζω" το σπυράκι αυτό. Αποτέλεσμα αυτού είναι πως έχω δημιουργήσει ένα μικρό σημαδάκι, το οποίο με ενοχλεί,τσαντίζομαι που είναι εκεί και κάποιες φορές δεν μπορώ να καταλάβω και πώς γίνεται να υπάρχει, άλλες πάλι γκρινιάζω γιαυτό, το καλύπτω όπως μπορώ. Παρόλα αυτά συνεχίζω και το πειράζω, κάθε μήνα......ασταμάτητα.  

  
     Γιατί δεν μπορούμε να σταματήσουμε να κάνουμε πράγματα που μας ενοχλούν, πράγματα που μας θυμώνουν, μας γελοιοποιούν, μας πονάνε.? Είναι εθιστηκά? Είναι ... ούτε λέξεις δεν βρίσκω, ξέρω όμως πως επαναλαμβανόμαστε. Από μικρές συνήθειες σε μεγάλα λάθη. Μπορεί να πιστεύουμε πως αυτή την φορά θα είναι αλλιώς. Άραγε αυτό να είναι, η επιμονή στο να "ξαναγράψουμε" την ιστορία μας αλλιώς? Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, πιστεύουν πολλοί. Άλλοι λένε πως εξελίσσονται  κάποιοι σαν εμένα πιστεύουν πως αν αλλάξεις εσύ θα αλλάξουν και οι άλλοι.     

    Έστω ότι ισχύουν οι δύο τελευταίες απόψεις, εκεί αξίζει να επαναλαμβάνεσαι  να προσπαθείς να διορθώσεις και να διεκδικήσεις και να κερδίσεις αυτό που ήθελες. Να γίνεις αυτός που πρέπει ή ακόμα καλύτερα δίνοντας ευκαιρίες σε σένα να ανακαλύψεις τον τρόπο που θα το καταφέρεις. Και αν είναι σπατάλη χρόνου? Αν πρέπει από την πρώτη φορά να καταλάβεις πως ότι και να κάνεις το σπυράκι θα βγεί και αν το αφήσεις ήσυχο ίσως φύγει χωρίς σημάδι... ή πείραξε το και μην παραπονείσαι για το σημάδι. 
    
     Καλά όλα αυτά, άλλα μερικές φορές απλά δεν μπορείς... Δεν μπορείς να αντισταθείς σε ότι σε τραβάει ακόμα και αν σου κάνει κακό, δεν μπορείς να δεχτείς να μην παλέψεις να το αλλάξεις ή να το δεις από άλλη σκοπιά. Δεν μπορείς να δεχτείς με τίποτα πως αυτό που νιώθεις ισχύει μόνο για σένα, δεν παραδίνεις τα όπλα, αλλά παραδίνεσαι σε παράλογα συναισθήματα  σε ταχυκαρδίες και στην ηδονή...  Κράτησα 2 μέρες χωρίς να ενοχλήσω το σπυράκι, μεγάλη αλλαγή.. η ηδονή μεγαλύτερή . το έσπασα και ησύχασα... 

                           Φιλόσοφος, καλλιτέχνης ή ντράμερ???
 
     Η αλήθεια είναι πώς πολύ καιρό τώρα γράφω και σβήνω πριν αναρτήσω κείμενα...Από την μία είναι πώς δεν έχω μάλλον κάτι να πω  που να θεωρώ εγώ πως αξίζει) και από την άλλη θεωρώ πως δεν υπάρχει κάποιος να ενδιαφέρετε για ότι γράφω...
      Η ακόμα μεγαλύτερη αλήθεια είναι πως συμβαίνουν περίεργα και ασχημοπραγματακία που σοκάρουν και δημιουργούν αυτές τις μικρές εντάσεις που σε αφήνουν ακίνητο και έρημο στην μέση του...πουθενά. Εκεί λές πως το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κινηθείς γρήγορα, να αλλάξεις τα δεδομένα να κερδίσεις και να δείς απο άλλη σκοπιά.. Τι γίνεται όμως όταν απλά κουραστικές? Το καταλαβαίνει κανείς? Υπάρχει έστω και ένας πρόθυμος να σε σπρώξει αν όχι να σε τραβήξει να φύγεις απο αυτόν τον χωρίς νόημα τόπο? ( το πουθενά ) Και όσο απέλπιδα συνεχίζεις να ψάχνεις κάποιον να πιαστείς τόσο βαλτώνεις. Στην μία πλευρά οι ενοχικές σου τάσεις και τα παιδικά τραύματα που μεταμφιέστηκαν σε γιορτή ευθύνης, (ναι, είναι τάση και τρόπος ζωής να κουβαλάς τα προβλήματα και τις ευθύνες των άλλων έως ότου σκάσεις και με την σειρά σου τις μεταφέρεις σε έναν περισσότερο "νοσούντα" -τραυμάτων, άνθρωπο.) Και στην άλλη οι "σαδιστές", ( πολλάκις έχω αναφέρει και έχουν κατακυριεύσει την ζωή μας) που με τρόπο ύπουλο σε υποτάσσουν στο παιχνίδι τους έως την στιγμή που ανακαλύπτεις πως πρόκειται για φούσκα και ότι σου "έταζαν" ήταν φίκια ή μάλλον ήταν noodles για μεταξωτές κορδέλες. Ένα ούφ δεν φτάνει για κάτι τέτοιο, μιζέρια και καυγάδες δεν βγάζουν ούτε στο πουθενά (ελείνα έδω), και η απομάκρυνση? Αν φύγεις απο το ταμέιο το κατάστημα δεν φέρει ευθύνη. Μα έγω είχα τόση χαρά που με τύφλωσε και δεν είδα τα στραβά πρίν το "αγοράσω" πριν το κάνω δικό μου, γιατί με κοροϊδέψατε? Ασε μας κουκλίτσα μου, (που λέει και η φίλη μου Αγγελική). Ας πρόσεχες που λένε και όλοι οι άλλοι ... ¨Ετσι πάει τελικά? Δεν μπορείς να φύγεις διότι δεν έχει νόημα αφού, απλά το "χαλασμένο" το ΄χεις ήδη αγοράσει. Και αν μείνεις με αυτό ή το πετάς ή το επιδιορθώνεις.. όμως η χαρά αυτού που σου είχαν τάξει δεν υπάρχει πία... καταλαβαίνεις? Τα λέω με κάποιο προβληματισμό και συμβολισμό και τα λέω κουρασμένη και νυσταγμένη  και ίσως κλάμένη ( και ασ υπάρχει κάποιος ή κάποιοι που θα σχολιάσουν " τι πρωτότυπο!!".
       Οι μέλισσες λέει, ξεκουράζονται το χειμώνα για να βγούν ξανά την άνοιξη και με χάρα μικρού παιδιού να τρέξουν απο λουλούδι σε λουλούδι για να ρουφήξουν όση γύρη αντέχουν... όμως επιφανειακά. Είναι αυτό τρόπος διαφυγής να κάνεις διάλειμμα και να γυρνάς επιφανειακά ρουφώντας "νεους ορίζοντες"? Ισως είναι ένας τρόπος και αυτός ή ίσως απλά έτσι εξελίσσονται όλα.
        Είμαστε ισόβια δέσμιοι της χαράς της απόκτησης  του καινούριου που γίνεται παλιό και ξανά  απο την άρχή. Αυτό μας εξιτάρει τόσο μα τόσο πολύ και ίσως χρειάζεται γιατι αλλίως θα αναβιώναμε διαρκώς τις ίδιες εμπειρίες και θα είμαστε ίδιοι στο χρόνο. Αυτό πιστεύω πως είναι ο σκοπός μας να εξηλησόμαστε απέναντι στο χρόνο. Αν και αρχίζω να πιστεύω πως το μόνο μέρος του σώματος που δεν αλλάζει είναι το σκαλωμένο μυαλό.
       Και την γίνεται όταν στο πουθενά σε φτάνει ένας καυγάς με κολητους φίλους σε ηλικία που πιστεύεις πως δεν ζείς χωρίς αυτούς ή μια σειρά απο γεγονότα που σε εμπλεξαν  επειδή βρέθηκες την λάθος στιγμή στο λάθος μέρος? Η έδωσες κομμάτια σου σε κάποιον που τα πέταξε πρίν καν τα ταιριάξει με τα δικά του ή σπούδασες  κάτι σε κάνει να είσαι άνεργός ( ή είσαι άνεργος γενικά...) Θα υπάρχει τρόπος να φύγεις απο το πουθενά θα είναι ίσως ένα τρένο για τα ξαφνικά.. Άρα αύτες οι ερωτήσεις με κατατάσσουν σε μία σύγχρονη εκδοχή φιλοσόφων ή είναι απόρεια της κατεστραμμένης  εφηβείας μου που δεν προκειτε να φύγει? Μήπως απλά να αποδεκτώ την ζωή του καλλιτέχνη και να ζήσω με το βάρος της ευθήνης, του ότι αυτό σημάνει.  Η απλά να σταματήσω να κλείσω το λάπτοπ να μην αναρωτιέμαι και να διαβάσω το Σιντάρτα ( κάτι που έπρεπε να κάνω απο καιρό...) Ή να ζήσω απο αύριο αυτο που περιμένω προσποιούμενη πως το έχω ήδη?
       Στην τελική αν δεν αγοράσεις το καινούριο προϊόν δεν θα έχεις ούτε χάρα ούτε λύπη..( και αυτήν την πρόταση πάρτε την όπως θέλετε)..κλείνω μάτι και επιστρέφω στο βιβλίο...Καληνύχτα...

                                                        ΛΕΞΕΙΣ

       Δεν έδινα πάντα σημασία στις λέξεις. Δεν έψαχνα πια ταιριάζει σε κάθε πρόταση, χρησιμοποιούσα παρόμοιες  τις περιέγραφα στο περίπου, έ και τέλος πάντων όλοι καταλάβαιναν τι ήθελα να πω !!!! Χμ , δεν είμαι σίγουρη τελικά όμως. ¨ Όταν άρχισα να τις τοποθετώ σωστά στις προτάσεις , μόνο τότε συνεννοήθηκα για πρώτη φορά, με καταλάβαιναν και το σημαντικότερο με καταλάβαινα. Σημαντικές οι λέξεις λοιπόν, η ερμηνεία τους, η ουσία τους και η κατανόηση τους. Θα δώσω όμως παράδειγμα, όχι γιατί δεν ξέρετε τι σημαίνουν οι παρακάτω λέξεις, άλλα γιατί πρέπει να συνεχίσω με κάποιον τρόπο τον εσωτερικό αυτόν διάλογο.

       Πλημμυρίζει η ζωή μου από στιγμές.(Ουσιαστικό- θηλυκό,    μικρό χρονικό διάστημα,    η κατάλληλη ευκαιρία,  περίσταση με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.) Στιγμές ανεξίτηλες, γεμάτες αρώματα, γεύσεις, εικόνες, αγγίγματα. Στιγμές πάθους, στιγμές λάθους, στιγμές σημάδια. 

     Μικρή άκουγα το τραγούδι γνωστού συγκροτήματος," ζήσε μονάχα τη στιγμή..."το είχα κατανοήσει λάθος, δεν υπάρχει ζήσε μονάχα την στιγμή, αυτό ζούμε υποχρεωτικά, μονάχα την στιγμή δεν έχουμε τίποτα άλλο. Η στιγμή μου γράφω αυτό και η αμέσως επόμενη που σημειώνω αυτό εδώ  δημιουργούν τον χρόνο που χρειάζεται για να πάρει υπόσταση το παρόν.(ουσιαστικό- ουδέτερο,        το διάστημα του χρόνου στο οποίο υπάρχομε κι ενεργούμε, σε αντιδιαστολή με το παρελθόν και το μέλλον). 

      Με λίγα λόγια λάθος τόσα χρόνια έψαχνα για στιγμές αιώνιες και διαφορετικές. Για ένα παρόν μοναδικό  ώστε να κάνει το παρελθόν απλό και το μέλλον ελπιδοφόρο.Να ψάχνω μέσα στο μυαλό μου λέξεις για το αύριο, για όταν φύγει η κρίση, για όταν... για όταν. Δεν είχα καταλάβει την ουσία των λέξεων, την μοναδικότητά τους. Όταν σταμάτησα να ψάχνω τις στιγμές μου χάθηκαν για πάντα στον χρόνο, μα ήταν εκέι, η μια δίπλα στην άλλη να σχηματίζουν το παρόν μου και την μοναδική ζωή μου και ίσως να βάζουν ένα σκαλί στο μέλλον μου, ποιός ξέρει? Εγώ ξέρω. Τι επιλέγω και τι αποφασίζω, τι με αγγίζει και τι με πλημμυρίζει. Ξερώ πως όλα αυτά διαβάζονται μπερδεμένα και ξέρω ακόμα πως όλα τα έχετε σκεφτεί, τα έχετε νιώσει και ίσως τα είπατε, τα γράψατε ή τα θάψατε. Ασ το σταματήσουμε όμως, ας συζητήσουμε για τις στιγμές μας και για το παρόν μας. Οχι που θα πάμε, τι θα κάνουμε, ποιοι θα γίνουμε, ποιους θα συναντήσουμε. Αλλά που είμαστε, τι κάνουμε, ποιοι είμαστε και με ποιους είμαστε, είναι λυτρωτικό αυτό, δημιουργικό και ίσως αποτελεσματικό. !!!!! 

       Ονειρεύτηκα έναν κόσμο γεμάτο ιδέες και δημιουργίες  αποφάσεις και ομαδικότητα, γέλια και κλάμα χωρίς μοναξιά και χρώματα.. παντού χρώματα!! Και ένα έχω να πω  μπορώ να αντιληφθώ πως είναι ο κόσμος γύρω, μπορώ όποτε θέλω να πράξω ως ενήλικας, "σωστά" και μίζερα. Μπορώ να μιλήσω με ρεαλισμό και πεσιμιστικά και να το εννοώ  επιλέγω όμως αυτήν την στιγμή στο δικό μου παρόν να ζώ στον κόσμο που ονειρεύτηκα  να κυνηγάω  να παρακαλάω, να αγαπάω, να αγγίζω, να μιλάω και να εκφράζω κάθε σκέψη, να πηδάω απο σύννεφο σε σύννεφο και να συναντάμε με εκείνους που θα μυριστούμε αυτό το παρόν με όποιο κόστος. Επιλέγω ο κόσμος μου να είναι χρωματιστός, και να χρησιμοποιήσω μια λέξη, κυριολεκτική, μεταφορική, αρνητική και τόσο μα τόσο όμορφη... ( ποια είναι η λέξη? μαντέψτε ή ελάτε στα σύνεφα)

                                  ΤΑ ΚΎΘΗΡΑ ΠΟΤΈ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΒΡΟΎΜΕ....

Σηκώθηκε και "έπεσε" πάνω στο ξύλινο κουτί που είχε φυλαγμένες τις αναμνήσεις της από τα εφηβικά της χρόνια. Έρωτες, φιλίες, ιδέες και σκέψεις για το μέλλον. Όλες εκεί γραμμένες σε κιτρινισμένα φύλλα απο τον χρόνο. Τίποτα δεν γλυτώνει απο το χρόνο. Άδειαζε και διάβαζε προσεχτικά. Πόσα πράγματα είχαν αλλάξει και πόσα είχαν μείνει ίδια. Ο εγωισμός της, και οι φιλοδοξίες της. Ξαφνικά αισθάνθηκε μικρή και πάλι πίσω στον χρόνο. Τρόμαξε που ακόμα έχει απορίες για την ζωή, που νιώθει μόνη και μίζερη. Έριξε κρασί στο ποτήρι της, έπιασε ένα κιτρινισμένο φάκελο και με το τσιγάρο στο χέρι της κατευθύνθηκε στο παράθυρο. Κοίταξε έξω, ήξερε τι κράταγε στα χέρια της. Δίστασε για λίγο, αλλά άνοιξε τον φάκελο και άρχισε να διαβάζει, να καταβροχθίζει τις λέξεις σαν να ήθελε να τις εξαφανίσει  Δάκρυα κυλούσαν στα μικρά αυλάκια που της χάρισε ο χρόνος κάτω απο τα μάτια  .. Δεν ήταν λύπης, ήταν απώλειας  Είχε χάσει εκείνο το κορίτσι που ήταν τότε δεκαπέντε χρόνια πρίν, είχε χάσει όμως και το κορίτσι που  που φανταζόταν τότε για εκείνα τα δεκαπέντε χρόνια μετά, δεν ήταν αυτή. Έμεινε να κοιτάζει απο το παράθυρο σχεδόν στο τίποτα με το ποτήρι κρασί να μαζεύει τα δάκρυα και το τσιγάρο της να καίει το κιτρινισμένο χαρτί. Ξαφνίστηκε  όταν είδε το είδωλό της στο τζάμι, δεν ήταν μία, ήταν δύο. Το κορίτσι δεκαπέντε χρόνια πρι κν αι το κορίτσι δεκαπέντε χρόνια μετά, στέκονταν απέναντι της πιασμένες χέρι χέρι, χαμογελαστές και γαλήνιες. Αυτές ήταν καλά, δεν ένιωθαν τον πόνο της. Σχεδόν τις μίσησε  πέταξε το κρασί στο τζάμι και έφυγε σχεδόν κινηματογραφικά απο εκεί. Συνέχισε να βγάζει πράγματα από το κουτί και τα είδωλα απο το τζάμι πολλαπλασιάζονταν. Ενα κοριτσάκι τώρα της χαμογελούσε ζωηρά και κάποια λίγο μικρότερή της που της έμοιαζε προστέθηκε στην παρέα. ¨ Όσα πιο πολλά έβγαζε τόσες πιο πολλές γίνονταν και οι θηλυκές οπτασίες απέναντι της. Δεν τρόμαζε αλλά δεν την γαλήνευσε αυτό. Την τάραζε την έκανε να γεμίζει το δωμάτιο με κίτρινο φώς, σαν αυτό που μισεί. Και οι φιγούρες την κοίταζαν απλά με ηρεμία. Μέσα στο κουτί της βρήκε και ένα πράγμα που συμβόλιζε την λύση που είχε βρει για μια φοβία της κάπου στα 22. Στο τέλος έμεινε άδειο. Τα πράγματα, τα γράμματα, οι λέξεις και οι αναμνήσεις διασκορπισμένες στο πάτωμα, στο μυαλό της, στο υποσυνείδητο και στο συνειδητό της. Άρχισε να σιγοτραγουδά, να πάρει δύναμη, ένα τραγούδι που την ηρεμεί, που νομίζει πως το λέει ωραία, όταν θέλει. Και τότε άρχισε να βάζει τα πράγματα στο κουτί. Αυτην την φορά και για πρώτη φορά με σειρά. Τακτοποίησε ηλικίες και διαχώρισε τα γράμματα κατα αποστολέα. Φύλαξε βαθιά τα σημαντικά και έξω τα λιγότερο αναγκαία .Δεν κοίταζε τις φιγούρες τόση ώρα, όταν πια τύλιξε και το κουτί με το αντικείμενο που την είχε βοηθήσει κάποτε, σήκωσε το βλέμμα στο παράθυρο και είδε πως οι γυναίκες έλειπαν. Πήγε γρήγορα κοντά και είδε ότι υπήρχε μόνο μία. Την κοίταξε καλά, της έμοιαζε κάπως και ήταν και στην ίδια ηλικία, δεν ήταν όμως ακριβώς σίγουρη για το ποία ήταν. Ακούμπησε το χέρι στο τζάμι και άγγιξε με την παλάμη της το χέρι της άλλης, ήταν φιλική, η κοπέλα στο τζάμι έκανε ότι έκανε και αυτή. Σταμάτησε το τραγούδι της και σώπασε, ακουγόταν τόσο όμορφη εκείνη η στιγμή, δεν είχε καταλάβει πως απλά έπρεπε να ακούσει τόσο καιρό μια γυναίκα σε ένα τζάμι. Χαμογέλασε και είδε τον εαυτό της μέσα στην γυάλινη φιγούρα. Τα χέρια της, τα μαλλιά της, το χαμόγελό της και τα αυλάκια στα μάτια. Πρώτη φορά χάρηκε για της ρυτίδες της, για τον χρόνο που της χάριζε το γήρας. Ένιωσε τυχερή και συμπληρωμένη. Έφυγε απο το τζάμι και πήρε μαζί της την γυναίκα για πάντα. Σταμάτησε να γράφει, δημοσίευσε τις σκέψεις της , έκλεισε το λάπτοπ και κοιμήθηκε... χωρίς σκέψεις, χωρίς υποσχέσεις,χωρίς προσδοκίες, μόνο με την άλλη γυναίκα αγκαλιά σαν να ήταν ένα. Το πρώι άκουσε το ξυπνητήρι.




      Το κείμενο αυτό είναι η πιο ειλικρινής μου κατάθεση, το μέσα μου και είναι αφιερωμένο στους ανθρώπους που συναντήθηκα στην ζωή μου είτε γιατί με κάλεσαν, είτε γιατί τους κάλεσα. Είτε συναντηθήκαμε βαθιά, είτε απλά διασταυρώθηκαν τα βλέμματα μας. Τους ευχαριστώ.

                                          Καμία φορά σκέφτομαι " αν"....

Ξέρετε, αν είχα κάνει το ένα, αν είχα κάνει το άλλο... αν ήμουν έτσι ή αλλιώς...αν ....αν...
Το χθεσινό βράδυ άκουσα ένα τραγούδι για το αν που γίνεται εύκολα να.. γίνεται όμως? Δεν ξέρω, είναι τόσο δύσκολη η "μετακίνηση", το να ξεκινήσεις να φύγεις από μια θέση, έναν άνθρωπο, να αλλάξεις προορισμό, ιδέες κτλ..κτλ.. Για μένα μερικές φορές είναι δύσκολο να αλλάξω θέση στα διακοσμητικά μου και ακόμα δυσκολότερο να τα πετάξω. Δύσκολο να σταματήσω να μιλάω με κάποιον ακόμα και αν δεν ταιριάζουμε, δύσκολο να πάω σε άλλο περίπτερο από αυτό που έχω συνηθίσει  δύσκολο να μην φοράω τα δύο δαχτυλίδια μου που έχουν γίνει ένα με μένα. ¨ Ένα τρανταχτό παράδειγμα, είναι όταν κόπηκε το κολιέ με το όνομα μου που φόραγα ένα χρόνο συνεχόμενα.. σχεδόν πανικοβλήθηκα!!!! Κι όμως, από την άλλη πλευρά μου είναι τόσο εύκολο, να γνωρίζω ανθρώπους, να μοιράζομαι τα μυστικά μου, να μετακομίζω, να αλλάζω πόλεις, να δίνω τον εαυτό μου και την καρδία μου,( όχι όμως την ψυχή μου, δεν μπορώ να την δώσω πουθενά.) Όλα αυτά κολλάνε με το αν όσο και αν σας φαίνονται άσχετα. Χθες σκεφτόμουν, ότι αν είχε μπει στην ζωή μου ο χ δεν θα γνώριζα ποτέ τον ψ. Αν δεν γνώριζα ποτέ τον ψ, μπορεί να ήμουν περισσότερο σίγουρη για μένα, αλλά δεν θα είχα μάθει την υπομονή, την διεκδίκηση και ότι έχω μάθει. Μπορεί όμως να ήξερα ή να ζούσα άλλα.. καλύτερα ή χειρότερα δεν θα το μάθω ποτέ, οπότε αφού είναι στο χέρι μου, η απάντηση είναι πως ότι έγινε είναι το καλύτερο... Έτσι νομίζω λειτουργεί σε όλα τα πράγματα, δεν μπορεί να υπάρχει υπόθεση σε κάτι που ήδη έγινε, ίσως η υπόθεση να εξυπηρετεί το μέλλον, στα μαθηματικά τουλάχιστον το κάνει, αλλά όχι στο παρελθόν και πιστεύω ούτε στο παρόν, όποτε πρέπει να πάψει να μας ανησυχεί, πρέπει να πάψουμε να το σκεφτόμαστε, αλλά να γίνει αληθινά αυτό. Να μην μας απασχολεί! Να μην δίνουμε σημασία, πόσο όμορφο και πόσο δύσκολο. 
Βέβαια από την άλλη, το να αναρωτιόμαστε για τα πάντα δημιουργεί εξέλιξη  βήματα μπροστά. Τα βήματα μας οδηγούν πάντα κάπου και θα απαντήσουμε εμείς αν είναι καλό ή κακό όλο αυτό. Σε αυτό το σημείο του γραψίματος, σταμάτησα μία ώρα και σκεφτόμουν το τι γράφω και γιατί γράφω, ξέρω πως αλλάζω θέμα, αλλά το προηγούμενο το έλυσα. Χθες ( σπουδαία μέρα τελικά, την ανέφερα ήδη 3 φορές) κάποιος μου είπε πως αφού είμαι τόσο συνειδητοποιημένη είμαι σε καλό δρόμο. Αμέσως σκέφτηκα πως ΑΝ είμαι σε καλό δρόμο τότε όλα θα αλλάξουν, και τελικά η αλλαγή ήρθε με το αν, δηλαδή με την έλλειψη του. Δεν μπορώ να πω αν στο παρόν, άρα, είμαι σε καλό δρόμο και άρα όλα αλλάζουν και άρα θα έχω την τύχη να τα γευτώ. Τόσο απλό, δύο γράμματα και αλλάζουν όλη σου την σκέψη, όλη σου την ζωή. Στην απλούστερη και στην πρακτική πλευρά τον πραγμάτων, χθες που δεν σκέφτηκα το αν και που δεν βίασα την ζωή καθόλου, ήταν μια πραγματικά όμορφη και σπουδαία μέρα γεμάτη με φιλοσοφικές, ψυχολογικές και μουσικές ερμηνείες . Το πιο σπουδαίο όμως είναι ότι λόγο της χθεσινής μου επιλογής και η σημερινή μέρα ήταν μεγάλη και όμορφη και τέλος το μαγικό είναι πως σήμερα είναι Κυριακή και πρέπει να είναι η πρώτη μου όμορφη Κυριακή!
Α, ρε μαγεία, σε ψάχνω παντού και τελικά κρύβεσαι μέσα μου!!!!! Καλό βράδυ!!

                                         ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΠΟΛΎ ΓΝΩΡΙΜΕΣ ΠΡΏΗΝ ΦΙΛΕΣ

Αγαπητές, μιζέρια, ανασφάλεια και απελπισία,

Νιώθω μεγάλη ανάγκη να σας γράψω αυτό το γράμμα, όχι για να απολογηθώ αλλα γιατι σας οφείλω μια εξήγηση για την απόφαση που πήρα, μιας και περάσαμε μαζί τόσα χρόνια και αλληλοϋποστηρίζαμε η μία την άλλη. Οι γυναικείες  παρέες το ξέρετε δεν μου άρεσαν ποτέ, όμως εσάς σας έβαλα με ευκολία στην ζωή μου και μοιράστηκα μαζί σας, όνειρα, ελπίδες και αποφάσεις. Δεν μπορώ να πώ υπήρχαν στιγμές που βρισκόσασταν δίπλα μου, ακόμα και όταν όλοι οι άλλοι έφευγαν  όμως δεν σας κρύβω πως θεωρώ ότι με εκμεταλλευτήκατε  και με ωθήσατε σε λάθος συμπεράσματα και κινήσεις. Ισως δεν θα έπρεπε να σας κρίνω έτσι και να σκεφτώ πως εγω σας κράταγα στην ζωή μου, όμως με πα΄ρεσιραν τα μεγαλύτερα παιδία σας, ο φόβος και η συνήθεια. Σταθήκαμε τυχερές μαζί μου διότι ήταν γνώριμη αυτή η θέση και δεν θα την άλλαζα και εύκολα. Ησασταν όμως και άδικες. Μπερδεύατε τον εγωισμό και αντιδρούσατε στην εξέλιξη, και σημαντικότερο, δεν με ευχαριστήσατε πότε που ήμουν δίπλα σας κάθε στιγμή. Δεν προσπαθήσατε να με αλλάξετε ή να με κάνετε καλύτερη. Πίστευα πως όλοι είναι χρήσιμοι, ακόμα και εσείς και σας υπερασπιζόμουν μαζί με την μανία για να αποδείξω πως έχετε και καλά στοιχεία. Δεν έχετε, ή τουλάχιστον για μένα.Μου γνωρίσατε πολλούς φίλους, δεν λέω, απλά τελικά , ούτε η πλήξη, η αγωνία, η ανυπαρξία και η τεμπελιά μου έκαναν καλό. ( γυναίκες και αυτες!!!!)
Ο άνθρωπος, λέει μια φίλη μου, δεν αλλάζει, μπορεί να έχει δίκαιο, όμως σίγουρα εξελίσσετε και μπορεί πάντα να πετάξει τα περιτά απο την ζωή του. Και αυτό θα κάνω, δεν θα αλλάξω απλα θα σας διώξω  Θα θυμάμαι τα χρόνια που ζήσαμε μαζί και άλλοτε θα γελάω ή θα στεναχωριέμαι, άλλωστε σας οφείλω ευγνωμοσύνη για την καλύτερη φίλη που μου γνωρίσατε, την εμπειρία και για το ότι με πήγατε χαμηλά. Μόνο απο κάτω πας προς τα πάνω. Πιστεύω πως θα δυσκολευτώ γιατι έχω μοιραστεί όλη μου την ζωή μαζί σας, αλλά θα τα καταφέρω, έχω δίπλα μου καινούριους φίλους, δυνατούς να με βοηθήσουν και αυτοί θα το κάνουν! Ο αυθορμητισμός, το θάρρος, ο δυναμισμός, η θέληση και το κουράγιο, με κολλητές όπως η αναζήτηση και η απόφαση νομίζω πως θα γευτώ ότι στερούσατε απο μένα. Θα κρατήσω κοντά μου την μικρότερη σας κόρη, την γκρίνια, είναι γλυκούλα μερικές φορές και με κάνει αυτό που είμαι. Ειμαι σε θέση να σας πώ να κρατήσετε τον φόβο μακρυά μου, όσο και αν χτυπάει δεν θα ανοίγω, άλλωστε μετακόμισα!!!

Ευχαριστώ για την κατανόηση και ελπιζω να καταλαβαίνεται πως δεν το κάνω με την κακία όλο αυτό, αλλα με την δημιουργεία. Δυστυχώς θα ακολουθήσουν και άλλοι και ίσως γίνεται πολύ μικρές, δεν θα εξαφανίστε όμως, μην αγχώνεστε, πρέπει να υπάρχετε και εσείς...να μας ρίχνετε για να μπορούμε να ανεβαίνουμε . και μην ξεχνάτε, είναι ωραίο να πέφτεις!!!

ANTIO!!!!!!!
Με εκτίμηση

ΕΓΩ!! με όλα κεφαλαία!!

                                   Είναι ωραία να πέφτεις!!!
                       αν αντέχεις να πέφτεις......
                    ίσως μάθεις να πετάς τελικά!!!!!!!!!!!

Είναι απίστευτο πως έρχονται τα πράγματα ορισμένες φορές. Είναι μαγικά σπαστικό ή και όμορφο άλλοτε. Πάντως μία ή άλλη η ζωή μας εκπλήσσει πάντα. Είναι πιο μπροστά, ίσως ξέρει τι κάνει, ίσως και όχι. Κάποιες φορές μας δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο και άλλοτε μας χαϊδεύει σαν γλυκιά μητέρα.Δεν τα πήγα ποτέ καλά μαζί της. Εκτός ότι με τρομάζει το άγνωστο, είναι και όλο αυτό που δεν μπορείς να το ορίσεις, και δύστυχος είμαι τόσο δυστυχισμένος άνθρωπος που θέλω να τα ορίζω όλα, Σκέψου θέλω να ξέρω απέξω το πρόγραμμα της τηλεόρασης, ακόμα και όταν δεν βλέπω. Πως να παλέψεις με αυτό, με τόσους εσωτερικούς δαίμονες που αυτήν την περίοδο για ένα περίεργο λόγο πολλαπλασιάζονται κιόλας. Όχι μόνο σε μένα δυστυχώς αλλά και σε άλλους. Βγαίνει στην επιφάνεια ο χειρότερος μας εαυτός, αυτός ο αυτοκαταστροφικός, γιατί άραγε? Φταίει ο τρόπος που μεγαλώσαμε ή οι εμπειρίες μας? Μα και πόσο μπορούμε να τα ρίχνουμε όλα σε διαζύγια γονέων και σε κακόβουλα σχόλια "φίλων" ή στην τύχη ή στην μοίρα? Ναι, είμαι φρικαρισμένη εδώ και πολύ καιρό. Δεν ξέρω ούτε που βρίσκομαι, ούτε που ήμουν, πως λοιπόν θα ξέρω που να πάω?Ξέρω μόνο πως δεν ζω την ζωή που είχα ονειρευτεί. Ξέρετε, γνωστή φωτογράφος, τριάντα ετών, να δουλεύει σε ταξιδιωτικό περιοδικό, να ζει στην Πλάκα, με τον φίλο της και το σκύλο της, να περιτριγυρίζεται από καλλιτέχνες και ανθρώπους που προσφέρουν φιλοσοφικές συζητήσεις, να διασκεδάζει και να γελάει...να έχει μηχανή και να είναι ο κόσμος όλος στα πόδια της!!! Και έτσι έχω μείνει, τριαντάρα μόνη που κλαίει. Δεν δουλεύει  αλλά κλαίει. Χωρίς σπίτι, χωρίς φίλο, χωρίς συζητήσεις, χωρίς μηχανή, χωρίς σκύλο( διότι δεν μπορώ να του προσφέρω φαγειτό, μεγαλώνει με τον πατέρα μου). Με τύψεις, άπειρες τύψεις που τολμάω και τα σκέφτομαι αυτά και για να τις ημερέψω λίγο θα έγραφα κάπου εδώ "ευτυχώς έχω υγεία, όσους αγαπώ ..κτλ κτλ." Δεν θα τα πώ! Θα πολεμήσω τις τύψεις μου, μόνο ζητώντας απο τον εαυτό μου να διεκδικήσει τα θέλω του.
Κάπου διάβασα πως όταν δεν αγαπιέσαι  είσαι μισός! Σκέψου πόσο λίγος είσαι αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου! Όταν πήρα το πτυχίο μου, δεν μου είπα μπράβο, αλλά " έλα μωρέ, σιγά!". Όταν έπιασα την πρώτη μου δουλειά, δεν μου είπα συγχαρητήρια , αλλά " Όλος ο κόσμος δουλεύει"( τότε). Όταν κάποιος με ερωτεύτηκε δεν αισθάνθηκα τυχερή, άλλα, θεώρησα πως απλά δεν είχε βρεί άλλη. Και τώρα που έχασα 27 κιλά αντί να καμαρώνω δηλώνω οτι ήταν εύκολο και σιγά την προσπάθεια που κατέβαλα. Όλα λοιπόν μου φαίνονται εύκολα, σε αντίθεση με το να γελάσω ή να προσπαθήσω για κάτι, να δεχτώ την απόρριψη με καμάρι και να καρποθώ αυτά που κατάφερα. Όχι, δεν το κάνω αυτό. Δεν με χαϊδεύω και δεν μου κάνω γλύκες. Δεν με εκτιμώ και δεν θεωρώ πως αξίζω κάτι παραπάνω απο κάποιον άλλον. Άρα, γιατί παραπονιέμαι? Είμαι εκεί ακριβώς που θέλω . Στην μετριότητα αφού μας θεωρώ όλους στα ίδια. Κι όμως σε αυτήν την περίοδο της κρίσης, βλέπω φίλους να κάνουν σπουδαία πράγματα. Συμμαθητές να εξελίσσονται με πολύ όμορφο τρόπο, συμφοιτητές να καταπιάνονται με την ουσία και ανθρώπους γεμάτους ιδέες και τολμηρές αποφάσεις. Νέες ομάδες, καλλιτεχνικές συναντήσεις  καινούριες μουσικές, φιλανθρωπία και τόλμη. Αυτό ξεχωρίζει τους σπουδαίους ανθρώπους, η τόλμη.!!!
Θέλω και τόλμη λοιπόν... και η ζωή μας θα γίνει όπως την θέλουμε, χωρίς προγραμματισμούς και χωρίς τύψεις. Θέλω να με εκπλήξει πολύ, ακόμα όμως φοβάμαι λίγο... Αν και τελικά έχω καταλήξει πως όλα γίνονται για κάποιον λόγο, υπάρχει ένας σκοπός για το κάθε τί που λαμβάνει χώρα στην ζωή μας ή γαι τον κάθε άνθρωπο που εμφανίζεται. Το θέμα είναι ότι προσπαθούμε να αναλύσουμε  αυτόν τον σκοπό, αλλά δεν χρειάζεται, θα εμφανιστεί μόνος του μια μέρα, θα μας εκπλήξει ή θα μας τρομάξει, όπως και να έχει θα εμφανιστεί, αρκέι να μην μείνουμε έδω να περιμένουμε, αλλά να προχωράμε. Λέω να κάνω δώρο στον εαυτό μου μία άνω τελεία και να πάρω μία ανάσα, έτσι χωρίς λόγο απλά για να με κακομάθω, απλα γιατι αν ακόμα δεν με αγαπώ, σίγουρα με συμπαθώ...


Υ.Γ. Όπως καταλαβαίνεται με διαβάζεται ή όχι ή όσοι με διαβάζετε, δεν γράφω για σας. Τα βιβλία που κάποτε λειτουργούσαν ως ψυχοθεραπεία είναι ακριβά. Οι ψυχολόγοι ούτε λόγος και οι φίλοι έχουν ανάγκη να πολεμήσουν τα δικά τους τέρατα. Οπότε αυτό είναι η δική μου μικρή ψυχοθεραπεία. Αφήνω τις λέξεις να βγούν χωρίς να σκέφτομαι και μιλάω για ότι νιώθω σε μένα, τα μοιράζομαι με εσάς γιατι υπάρχει μια εξάρτηση έτσι και ένα άτυπο ραντεβού.

Υ.Γ.2 Δεν θα βγώ ακόμα απο την μιζέρια μου και απο αυτήν μου την μη τολμηρή ζωή, όμως είμαι κοντά...πολύ κοντά, το νιώθω.

Ο άστεγος και εγώ!!

Στις  06:20 το πρωί κατέβαινα  το πεζόδρομο της Ερμού,  το κομμάτι από Θησείο προς Μοναστηράκι  Είναι όμορφος δρόμος, υπάρχει και ένα πάρκο ¨ Ήρεμο... γαλήνιο...Κατηφόριζα λοιπόν, σχεδόν ευτυχισμένη( λέω σχεδόν διότι αφήνω το περιθώριο στην ευτυχία που μπορεί να έρθει), είχα και μία φοβία.. μόνη μέσα στο πάρκο, σκεφτόμουν πως μερικά λεπτά πριν, βίωσα την ευτυχία με μια αγκαλιά.. ( σπουδαίες και οι αγκαλιές). Κράταγα ένα καπουτσίνο διπλό- γλυκό ( ναι, το παραδέχομαι, τον ζεστό καφέ δεν μπορώ να τον πιω μέτριο..) και με ζωγραφισμένο το χαμόγελο, μίλαγα στον         " Θεό" μου.( δεν ξέρω αν είναι αυτός που πιστεύει η εκκλησία όπου βαφτιστικά, ξέρω πως Αυτός, ο Δικός μου Θεός, με ακούει, μου μιλάει και με ακολουθεί..)  Εκεί λοιπόν ανάμεσα από σκέψεις , χαμόγελα, καπουτσίνο και δύο πιροσκί κριμένα στην τσάντα μου, συνάντησα κάποιον που κοιμόταν. Εξω, στο κρύο, τυλιγμένος με μία ροζ κουβέρτα, δεν κατάλαβα τι φύλλο ήταν , δεν πλησίασα, δεν ήθελα να τον ξυπνήσω. Άρχισα να σκέφτομαι γρήγορα, θα ήμουν χρήσιμη αν του έφερα μία κουβέρτα, αν του έδινα το ένα πιροσκί ή τον καπουτσίνο, ΑΝ δεν ζούσα στην ζωή και ζούσα σε ταινία και καλούσα αυτόν τον άνθρωπο σπίτι μου να κοιμηθεί στην ζέστη. Αν του έδινα κάποια χρήματα.... Αλλά δεν έκανα τίποτα, από την μία ο φόβος, από την άλλη η δική του περηφάνια  δεν μου ζήτησε τίποτα, δεν ήξερε ότι υπήρχα εκεί καν. Δεν τον νοιάζει η ύπαρξη μου και δεν ξέρει ούτε τι γράφω για αυτόν. Εγώ ξέρω πως τον συνάντησα, ξέρω πως για λίγα λεπτά με άλλαξε, νιώθω πως έδωσε άλλη αξία στο όμορφο βράδυ μου.. μακάρι να ήξερε όλα αυτά  Να μπορούσα να του πώ πως με έκανε να νιώθω τυχερή που έχω σπίτι και θέρμανση και ας γρινίαζω που δεν ζω μόνη. Να άκουγε την ευχή μου να ζεσταθεί, ένω μέχρι πρίν απο ένα λεπτό ευχόμουν μόνο για μένα..για πολλές τέτοιες βραδιές..Να ήξερε πως η ρόζ κουβέρτα του θα με ακολουθεί πάντα, σε κάθε μίζερη σκέψη μου. Να έβλεπε το πρόσωπό μου και τα δάκρυα που κυλούσαν  που δεν ήταν γι αυτόν αλλά για μένα, που ζώ χωρίς να ζω  που ότι έχω δεν το εκτιμώ.  Αυτός είμαι σίγουρη, είναι περήφανος  αυτός άλλαξε τον κόσμο, γιατί άλλαξε εμένα... Αυτό έχει σημασία, αυτό μας δίνει αξία, να αλλάζουμε τον κόσμο, λίγο λίγο και η αλλαγή θα έρθει. Λίγο λίγο και οι απαισιόδοξοι ίσως χαμογελάσουν.  Λίγο λίγο και οι ρεαλιστές θα μας πλησιάζουν. Λίγο λίγο και εμείς δεν θα ονειρευόμαστε μόνο, αλλά θα γυρίσουμε πίσω με μία κουβέρτα.
   Λίγο λίγο...ένα βήμα την φορά, λίγη υπομονή να έχουμε.
Η μοναδική μου ελπίδα είμαστε εμείς  Όσο ζήσω, πολύ ή λίγο εύχομαι να με συγκινούν οι κουβέρτες στον δρόμο, να μην μπορώ να τις συνηθίσω  να μην μπορώ να μην κλάψω... ίσως ακόμα και να μην τις ξαναδώ!!! ¨ όσο και αν μεγαλώνω και μαθαίνω την σκληρότητα, εύχομαι να επιλέγω το δικό μου κόσμο, και ας  με λένε αισιόδοξη , ονειροπόλα ή και χαζή.
    Χίλιες φορές χαζή παρά χωρίς συναίσθημα. Τουλάχιστον ξέρω πως έτσι ζω.
       
  Ενεργοποίησα τις αισθήσεις μου σήμερα.. κυκλώθηκα με το άρωμα σου και την γεύση σου και αυτό με αναγέννησε.  με έκανε να δω την ρόζ κουβέρτα.
   
          Σπουδαίε άνθρωπε, εσύ,  άστεγε , σε ευχαριστώ  ξέρω ότι αυτό δεν ζεσταίνει το κορμί σου, ζεσταίνει τόσο την ψυχή μου όμως που εύχομαι να το πάρεις πίσω, να δεχτείς ; από παντού το καλό που μου έκανες.(εγωιστικό ίσως..άλλά..).
          Όνειρα γλυκά και σκεπάσου πιο γερά ακούω πως έρχεται κακοκαιρία....

       Μερικές φορές σκέφτομαι πως θα ήταν αν είχα μια φυσιολογική- συμβατική ζωή. Συμβατική, λάθος όρος γιατί συμβατική είναι η ζωή μου σύμφωνα με τον περίγυρο μου, απλά ίσως εννοώ σύμφωνα με τις αξίες και τα κουλά ιδανικά που μεγάλωσα. 
       Αν ήμουν έτσι λοιπόν θα είχα τελειώσει το λύκειο και τις σπουδές μου ίσως στο ΤΕΙ που είχα περάσει, θα είχα γυρίσει στην πόλη που μεγάλωσα θα είχα κάνει οικογένεια, θα δούλευα σε μια τράπεζα ή στην δουλειά του μπαμπά μου και θα ήμουν.....Τι ακριβώς θα ήμουν? Τόσα χρόνια πίστευα πως δεν θα ευτυχούσα με αυτόν τον τρόπο ζωής, όμως δεν είμαι σίγουρη πλέον. Όχι πως έχω μετανιώσει για την ζωή που ζω, αλλά να πως να το πω  πρέπει να πάρω την απόφαση να τη υπερασπιστώ, και αυτήν και τις αποφάσεις μου.
        Να φωνάξω δυνατά και να πω, " κοίτα την δουλειά σου!!!" . Πόσα δικαιώματα παίζει να έχω δώσει ώστε να μου πεις τι να κάνω και τι όχι... Φίλε μου, ή γκόμενε μου, γνωστέ μου, συνάδελφε  , δεν είσαι εδώ για να με κρίνεις , να βγάζεις τις ανασφάλειες σου πάνω μου ή να κάθε σε απέναντι μου... Είσαι και είμαι εδώ για να περπατάμε παρέα... δεν είμαστε εμείς οι αντιμέτωποι , εμείς είμαστε στην ίδια ομάδα. Δεν συμφωνώ με πολλά από όσα κάνεις όπως και δεν συμφωνείς και συ  ποιο το νόημα όμως να είμαστε ίδιοι? Τι σε χαλάει στις αποφάσεις μου? Το ότι δεν μπορείς να το κάνεις πράξη? Το ότι βλέπω θετικά τα πράγματα? το ότι πιστεύω πως ο κόσμος είναι καλός...ικανός και πολλά υποσχόμενος? Επιλέγω να μην βλέπω απόρριψη  μαυρίλα ή κακία  πρέπει να είσαι χαρούμενος με αυτό, δεν σημαίνει απαραίτητα πως δεν έχω ενηλικιωθεί ή πως δεν ξέρω πως είναι οι κανόνες της κοινωνίας μας. Επιλέγω όμως.... Είναι τόσο απλό. Ναι, είμαι 30 και με συντηρεί ο πατέρας μου... γιατί σε ενοχλεί? Ναι φυσικά και με ενοχλεί, αλλά εμένα... Ναι έχω φάει πολλές φορές τα μούτρα μου και επιμένω...πειράζει τόσο? Το πρόβλημα είναι πως είσαι σαν και εμένα και θες να με προστατεύσεις ή ότι δεν μπορείς να κυνηγήσεις αυτά που θες   Λοιπόν σταμάτα να ασχολήσε  μαζί μου και ασχολήσου με σένα, με το τι θες και τι μπορείς...έλα να πορευτούμε και όχι να αντιπαρεχόμαστε, θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι έτσι... Και ας ζω μια όχι συμβατική ζωή για σένα, και ας ζω μια συμβατική ζωή για σένα... ας κάνουμε ότι θέλουμε, ότι μπορούμε, ότι νομίζουμε και για το μόνο που πρέπει να είσαι σίγουρος είναι πως όταν γελάς θα γελάω διπλά και όταν πονάς θα δίνω χαρτομάντιλα χωρίς να ακούς αόριστα ¨στα λεγα" .... αν μπορείς κάνε το ίδιο ...αν όχι δεν πειράζει, απλά μην με κάνεις να έρχομαι απέναντι δυστυχώς κάποτε είμουν καλή σε αυτο...σε φιλώ...πάω για ποτάκι....