Εξομολόγηση...

     Είμαι άνεργη και τον τελευταίο καιρό, με έχει παρασύρει ο βούρκος της απραγίας… οπότε είμαι και άεργη. Από το πρωί, για να περάσω την ώρα μου , διαβάζω  άρθρα και τις « εξομολογήσεις» εδώ… Δεν ξέρω γιατί αποφάσισα να γράψω και εγώ, ίσως για να μου πει κάποιος  « σήκω» , ίσως για να μοιραστώ….

       Είμαι 30! Γυναίκα, αν και χρησιμοποιώ τον όρο κοπέλα. Άνεργη όπως προείπα, ελεύθερη από σχέσεις, υποσχέσεις και υποχρεώσεις.  Υποτίθεται ότι διανύω την ωραιότερη ηλικία… αλλά είμαι φρικαρισμένη. Πίσω μου  ακολουθούν δέκα χρόνια (τουλάχιστον), γεμάτα αναζητήσεις, φιλοσοφικές, ψυχολογικές, αναζητήσεις εσωτερικών κενών, ερωτικών συντρόφων, σωστής καριέρας, αναζητήσεις παρέας, βαριάς μορφής κρίσεις πανικού. Πολλά ταξίδια αμέτρητοι φίλοι, όμορφα ξενύχτια, θλιβερά βράδια…  κ.α.  Όταν κοιτάω λοιπόν πίσω βλέπω μια ανασφάλεια να ακολουθεί κατάκοπη και να προσπαθούμε να τρέφουμε η μια την άλλη απλά για να συντηρήσουμε τις υπάρξεις μας.. Πέρασα τα νεανικά μου χρόνια με 110 κιλά και νόμιζα πως ήταν το πρόβλημα μου, τώρα στα 85 έχω τα ίδια προβλήματα που σχετίζονται με τις ανησυχίες της εξωτερικής εμφάνισης και πιστεύω ότι και αύριο στα 65 τα προβλήματα θα είναι εκεί. Άλλωστε πάντα με έβρισκαν όμορφη και σεξουαλική, ποτέ όμως δεν μαγευτικέ κανείς από τον τρόπο που παίζω με τα δάχτυλα στα μαλλιά μου ή με το ότι ψάχνω πάντα τα στυλό και είναι τελικά χωμένα στις μπούκλες μου. Όπως καταλαβαίνετε το πρόβλημα μου σε αυτήν την παράγραφο είναι ο έρωτας. Ο έρωτας που είναι χωμένος σε βιβλία ή σε ταινίες ο έρωτας που σου «δίνει φτερά και δεν τον νοιάζει πως θα πέσεις», ο έρωτας που σε κάνει να γελάς και να κλαίς τόσο δυνατά. Τον τελευταίο καιρό κατάλαβα πως χρόνια τον ψάχνω αλλά φοβάμαι να τον πλησιάσω, να αφεθώ και να ταξιδέψω όπου με πάει, μα φυσικά φοβάμαι, αφού θέλω να έχω γραμμένες όλες τις παραμέτρους και να ξέρω τι θα συμβεί πριν καν πάω στο περίπτερο… Και φυσικά το σεξ, αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, υπάρχει παντού και δίνεται απλόχερα, πονάει όμως όταν απλά τελειώνεις….

        Η δημιουργία είναι άλλο κομμάτι. Δηλώνω καλλιτέχνης  φωτογράφος, εικαστικός. Δικαιολογώ τον εαυτό μου για τις αναζητήσεις του σε αυτήν την ηλικία. Μισώ την χώρα που με έκανε  « τεμπέλα» και τρέχω σε πορείες για να το φωνάξω. Μισώ τον κόσμο που δεν με καταλαβαίνει και μισώ και μένα που δεν προσπαθώ άλλοτε να εξηγήσω και άλλοτε να καταλάβω. Προβληματίζομαι με την μοναξιά, την δική μου και τον ανθρώπων γύρω μου. Τσαντίζομαι που όλοι απλά φωνάζουμε και δεν κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε. Αναπολώ πράγματα που δεν έχω ζήσει, καφενεία συζητήσεων και ανταλλαγές απόψεων και δημιουργίας.  Εκμεταλλεύομαι οικονομικά τον πατέρα μου και συναισθηματικά όσους μου χαρίζουν συναισθήματα που δεν θέλω… Διαβάζω βιβλία και άρθρα και μιλώ  παριστάνοντας την ειδική σε θέματα που μόνο ξώφαλτσα έχω αγγίξει. Φοβάμαι να κοιμηθώ τα βράδια, να μπω σε ασανσέρ, να μείνω στο σκοτάδι και να παλέψω για κάτι καλύτερο ή για κάτι καινούργιο… Πάω από συνέντευξη σε συνέντευξη και νιώθω πότε λίγη και πότε πολύ, με το ίδιο αποτέλεσμα όμως, αυτό της ανεργίας. Φοβάμαι τόσο που δεν σκέπτομαι το ρεσταρτ ή το ντιφράγμεντ  άλλα το φορμάτ. Νιώθω μίζερη, μικρή και χωρίς συνοχή ( φαίνεται άλλωστε και από αυτά που γράφω). Μιλάω πολύ και κλαίω ακόμα περισσότερο, δίνω δικαιώματα από μόνη μου και απαιτώ να τα πάρω πίσω. Τρώγομαι με τα «ρούχα» μου, ενώ ο κόσμος γύρω μου πεινάει, πονάει και διεκδικεί. Μοιάζω με «ρακοσυλλέκτης της αγάπης» , όπως λέει και η καλή μου φίλη Μ. Άλλοτε νιώθω σπουδαία και έτοιμη για όλα αυτά τα μικρά-μεγάλα ταξίδια. Κυρίως όμως νιώθω μόνη και κάθομαι στον ίδιο καναπέ από τα 18 μου περιμένοντας κάποιος να με πάρει από το χέρι. Κοιτώ από το παράθυρο τον Παρθενώνα και βγαίνω έξω για να πάρω ανάσα. Δεν μπορώ να αναπνεύσω!!! Γιαυτό μιλάω εδώ… Θέλω να αναπνεύσω, για μια στιγμή.-

Ευχαριστώ 

Θησείο, αδιέξοδο, ώρα 18:30 , 8-10-2012

        Απέναντι από το σπίτι μου, υπάρχει ένας τοίχος. Για την ακρίβεια, υπάρχει ένα σπίτι και ο τοίχος του. Και για να είμαι πιο ειλικρινής , υπάρχει ένα παλιό κτήριο, που κάποτε ήταν σπίτι, μάλλον και τώρα λειτουργεί ως αποθήκη μιας γνωστής καφετέριας της Αθήνας. Σύχναζα  εκεί κάποτε, νομίζω τελευταία φορά πήγα ραντεβού εκεί..μμμ ναι, και απο το τότε δεν ξαναπήγα. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ο τοίχος. Η κεντρική πρόσοψη του κτηρίου. Η επιδερμίδα του μαρτυρά την ηλικία του, έχει και κάποια περίεργα τσιγκέλια στον τοίχο αυτόν... ξανά τέλος πάντων, γιατί δεν θα μιλήσω σήμερα  για τον τοίχο. Θα επανέλθω σε αυτόν μια άλλη πιο κατάλληλη στιγμή.
     
        Σήμερα θέλω να μιλήσω για τις παραφυάδες  έτσι δεν λέγονται? Εκείνα τα μικρά πράσινα χόρτα που με το που βρουν λίγη υγρασία και ήλιο φυτρώνουν όπου να ναι? Ναι, έτσι νομίζω λέγονται, άλλα και λάθος να κάνω δεν έχει σημασία...Τι μας νοιάζει πως τα λένε, τι κάνουν δεν έχει σημασία? Θα μπορούσαν να λέγονται Μαρίες ή αναστασίες, κώστιδες ή όπως...
     
         Οι Μαρίες λοιπόν, έτσι θα λέω τα μικρά πράσινα στον απέναντι τοίχο, φύτρωσαν όπου βρήκαν, και χωρίς να ζητούν πολλά άρχισαν να μεγαλώνουν και να γεμίζουν τον τοίχο. Δεν είχα παρατηρήσει τόσα χρόνια απέναντι απο αυτόν τον τοίχο, την ύπαρξη τους. Έτσι μάλλον γίνεται με αυτές, δεν τις καταλαβαίνεις εώς ότου τον γεμίσουν ολόκληρο.

     Πόσο μα πόσο πολύ ομόρφηναν όχι μόνο αυτό το κτήριο, αλλα και ολόκληρο το αδιέξοδο, με έκαναν να χαμογελώ στην θέα τους και να τις φωτογραφίσω... Αυτό που πραγματικά θαυμάζω σε αυτές είναι ότι δεν χρειάζονται τίποτα, σχεδόν ούτε τις ρίζες τους, αφού τις έχουν στίσει στον αέρα. Και είναι τόσο χρήσιμες  πέρα απο την ομορφιά, δίνουν μια μικρή ανάπαυλα οξυγόνου , γίνονται φαγειτό για τα πουλιά και τις γάτες και μερικές φορές, ακόμα και για τον αγαθό σκύλο της γειτονιάς...

      Παραφυάδες νομίζω ονομάζονται και τα αγριόχορτα που φιτρόνουν δίπλα σε σπαρτά. Ας μήν ξανακολήσουμε εκεί, ας τις λέμε κατερίνες ή ισμήνες. Εκείνες όμως δεν είναι καλές, έρχονται με το ζόρι και μεγαλώνουν κλέβοντας το φαγειτό των υπολοίπων, δεν ομορφαίνουν τίποτα.. Γιαυτό οι Αναστασίες είναι τόσο παρεξηγημένες, την μπερδεύουν με τις Ισμήνες.
 
   Ας ευχαριστούμε για κάτι τόσο μικρό και κάτι τόσο πράσινα ελευθερο που έχουμε την δυνατότητα να χαιρόμαστε... Ας αρκεστούμε στις παραφυάδες που ομορφαίνουν την ζωήμας και όχι σε αυτές που  έρχονται για να κλεψουν... αλλα εμείς ας χαμογελάσουμε στην θέα και των δύο... Καλό απόγευμαα!!!!
      

Θησείο, home sweet home, Κυριακή πρωί

Η Κυριακή είναι περίεργη μέρα. Τα πρωινά αυτής της μέρας είναι τα αγαπημένα μου!!! Καφές, (πάντα απο έξω)και εφημερίδα... Τι πιο όμορφο απο το να ενημερώνεσαι καθώς ακούς μουσικούλα και ρουφώντας καφεδάκι. Αυτή η ώρα είναι μια απο τις στιγμές που  θες να είσαι μόνος σου. Να μην την μοιράζεσαι με κανέναν, να γεμίζεις μπαταρίες ώστε να μπορείς να ανταπεξέρχεσαι σε κάθε δυσκολία μέσα στην τρελή βδομάδα που ακολουθεί. Για έναν περίεργο λόγο τα πρωινά της Κυριακής έχουν πάντα ήλιο. Ακόμα και μέσα στον χειμώνα η ώρα πριν το μεσημεριανό φαγειτο γεμίζει με ακτίνες...Οι ώρες απο τη Μία εώς και τις πέντε ειναι γεμάτες χαλάρωση και σου προσφέρουν μια ηρεμία, ένα χαμόγελο... Είναι η μέρα που θές να πάς μια έκδομή με τους φίλους ή να πιες ένα ουζάκι κοιτώντας την θάλασσα, άσχετος εποχής. Να πίεις καφέ κάτω απο την ακρόπολη με το ταίρι σου, ακόμα όμως και σπίτι να κάτσεις και να διαβάσεις εφημερίδα, εισαι εξίσου γεμάτος... Ποσο όμορφη η Κυριακή.....
Και έρχετε το απόγευμα .. Απο τις 6 εώς και τισ 9 το βράδυ η Κυριακή είναι ανυπόφορη... Με πλημυρίζει με μια μελαγχολικά που τόσα χρόνια δεν κατάφερα να εξηγήσω.... Μπορεί να είναι συνέπεια των δώδεκα χρόνων μου στο σχολείο και την θύμηση του τέλους του Σαββατοκύριακου. Μπορεί να φταίει αυτή η μικρή πόλη οπου μεγάλωσα που τις Κυριακές το απόγευμα έμοιαζε νεκρή... Πάντως τα απογεύματα αυτά ειναι ανυπόφορα, μυρίζουν δάκρυα και μοναξιά όπου και με όποιον και να είσαι... μοιάζουν σαν να σηματοδοτούν ένα τέλος , λες και έρχεται ένα απόγευμα μιας μέρας για να σου "τελειώσει" την βδομάδα...
Ελπίζω να μην είμαστε πολλοί οι άνθρωποι που νιώθουμε έτσι τις Κυριακές...
Η σημερινή Κυριακή μου τελειώνει μια βδομάδα που έχει τίτλο "τελείωμα" .... είναι πίο μελαγχολική  άλλα θα έρθει πιο όμορφη βδομάδα....
Καλό απόγευμα Κυριακής...

Μου αρέσει το ξημέρωμα... Θυμίζει πάντα κάτι καινούριο... Την ώρα που ο ήλιος αρχίζει σιγά-σιγά να λέει την πρώτη καλημέρα και να ζεστάνει και το σώμα σου,(που από την αϋπνία  κρυώνει) αλλά και την ψυχή σου( το ξενύχτη συνοδεύεται συνήθως από αλκοόλ και το αλκοόλ συνοδεύεται από " ψευδαισθήσεις" ). Μερικές φορές με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου αρχίζεις και βλέπεις καθαρότερα τα γεγονότα και τα συναισθήματα σου, άλλες πάλι τα βλέπεις είτε μικρότερα, είτε μεγαλύτερα  Φυσικά δεν νομίζω ότι ο ήλιος ή το ξημέρωμα είναι ικανά να στο κάνουν αυτό, νομίζω ότι είναι καθαρά απόκτημα όσων θες να δεχτείς, να αλλάξεις ή όσων είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις.
Μερικές φορές άλλωστε ο άνθρωπος μπερδεύεται. Έχουμε όλοι μας τόσο πολύ την ανάγκη της επιβεβαίωσης και του  ξημερώματος αυτού, να είναι δικό μας. Να ξημερώνει μόνο για μας, να είμαστε το σημαντικότερο κομμάτι της ημέρας μας. Αυτό είναι δύσκολο, σε μια εποχή που οι αξίες έχουν χαθεί, (γραφική πρόταση, μα τόσο αληθινή) , που συγκεκριμένα η προσωπική αξία μετριέται σε δύναμη, εργατοώρες, κάρτες ανεργίας και υπακοής. Ετσι ασπαζόμαστε ότι πιο εύκολα μπορεί να μας χαριστεί. Φόβος...? Ίσως .. ίσως όμως να είναι και απλά μια βαθύτερη ανάγκη να ξεχωρίσουμε για να συνεχίσουμε.
Επί του πρακτέου, μπορούμε να κατηγορήσουμε έναν άνθρωπο που έχει τόση μεγάλη ανάγκη να ξεχωρίσει που είναι ακόμα και ικανός, το χέρι που του δίνεις να τον τραβήξεις να το χρησιμοποιήσει για να σε ρίξει? Φαίνεται άκομψο, δέν θα πώ κακό, δεν το κάνει απο κακία, άλλα αυτό έμαθε, να αξίζει μόνο αν είσαι χειρότερος. Εκεί λοιπόν δεν κατηγορείς, εκεί συνεχίζεις με δύναμη να δίνεις το χέρι σου, να του δείχνεις ότι πιστεύεις σε αυτόν και ότι μπορείς να δεχτείς την μείωση, γιατί εσύ ξέρεις πως η ανατολή είναι δική σου και δεν έχεις παρά να το δείξεις και σε αυτόν, μόνο γιαυτό, δεν είσαι καλύτερος  απλά "βλέπεις" καλύτερα  Κάποιοι θα λάβουν το μήνυμα και θα συνεχίσουν καθαρότεροι. Κάποιοι δεν θα καταλάβουν τίποτα ποτέ, θα τριγυρνάει παριστάνοντας τους σπουδαίους, αναμοχλεύοντας γεγονότα του παρελθόντος και θα φεροφωνούν τα γύρω συμπεράσματα κάποιον άλλων. Στην τελική οφείλεις να βρεις έναν τρόπο να το κάνεις, για την δική σου ψυχή.
Εγώ φίλοι μου, αυτό που κάνω είναι να φωτογραφίζω για σας την ανατολή, ελπίζω να καταλάβετε και να την δείτε...
Καλό και όμορφο Σαββάτο!!!!!!!!


και ένα τραγουδάκι....

Καφέ Ίντριγκα, Εξάρχεια 05-10-2012, ώρα 12:40 

Οι επιλογές μας....

       Καιρό προσπαθώ να καταλάβω το όλο θέμα γύρω από τις επιλογές μας και την ελεύθερη βούληση. Σύμφωνα με την θρησκεία, όπου μεγάλωσα, οι άνθρωποι είμαστε ελεύθεροι να  επιλέξουμε τα θέλω μας χωρίς να επεμβαίνει κανείς σε αυτά. Δεν τιμωρούμαστε γι αυτά εφόσον διέπονται από τους κανόνες, είτε ηθικούς είτε κοινωνικούς. Βέβαια κάποιοι πιστεύουν πως η ζωή είναι η τιμωρία μας, ή ότι εδώ είναι η "κόλαση" ή ο "παράδεισος", εγώ ξέρω ότι γεννιόμαστε με αμάρτημα. Δύο άνθρωποι θέλησαν κάτι απαγορευμένο και τιμωρήθηκαν και όλοι το κουβαλάμε στις πλάτες μας. Φαίνεται ότι σε αυτήν την ζωή οι λιγότερο ρομαντικοί θεωρούν ότι πληρώνουμε αυτήν την αμαρτία για πάντα. " Η ύπαρξη μας δεν μοιάζει με τίποτα άλλο τόσο, όσο με το επακόλουθο ενός σφάλματος και μίας ένοχης επιθυμίας..." ( Τα Πάθη του Κόσμου, Schopenhauer Arthur).

       Ένοχες επιθυμίες, η αντίληψη μου περί των λέξεων αυτών κάπου μπερδεύεται.  ΈΝΟΧΗ επιθυμία επειδή θέλησα κάτι πέρα από τους κανόνες που μου επέβαλαν? Πέρα από τους κρατικούς νόμους , τους ηθικούς, τους θρησκευτικούς, τους πολιτικούς ή πέρα από τους δικούς μου νόμους? Αν αποφάσιζα να ζήσω διαφορετικά την ζωή μου από τον τρόπο που η οικογένεια μου ήθελε και σύμφωνα με αυτούς υπόκειται στις "ένοχες επιθυμίες" μου, τότε θα έπρεπε να τιμωρηθώ? Μα φυσικά, λόγω της εξέλιξης του είδους μας και της χαλαρότητας του ήθους στην εποχή μας, οι περισσότεροι θα έλεγαν πως είναι φυσιολογικό όλο αυτό..... Είναι όμως? Αν η δική μου μόνο ηθική έχει "εξελιχθεί" και όλων των άλλων όχι, τότε μιλάμε για ένοχες επιθυμίες? Δεν ξέρω κατά πόσο είμαστε ελεύθεροι να πράξουμε ή και ακόμα να σκεφτούμε ...

       Γυρίζοντας πίσω στις επιλογές μας, λοιπόν, στις επιλογές και με την ελευθερία βούλησης και με τις ένοχες επιθυμίες, η άποψη μου είναι πως έχουμε μια κάποια ελευθερία να πράξουμε και πώς καρπωνόμαστε τα θετικά των επιλογών μας ή πληρώνουμε το τίμημα. Το πρόβλημα στο δικό μου μυαλό έρχεται όταν μοιράζεσαι τις επιλογές αυτές με τους άλλους. Σαν σύγχρονοι δικαστές ιερά εξέτασης είναι έτοιμοι να σε κάψουν στην πυρά γιατί υπέκυψε στις επιθυμίες και προσπαθούν να σου αποδείξουν πως θα το πληρώσεις και αν εσύ είσαι πρόθυμος γιαυτό τότε βρίσκουν πλάγιους τρόπους ώστε να κόψουν την θέληση σου για αυτές. Όταν πάλι καρπώνεσαι , χαίρονται όμως και πάλι αναζητούν το λάθος. Επειδή απλά και μόνο εσύ επιλέγεις η ελευθερία βούλησης σου να κινήται γύρω από τις ένοχες επιθυμίες σου...

Ευτυχώς που η σημερινή μου ένοχη αμαρτία ήταν ένας καφές γεμάτος αρώματα και σκέψεις στα Εξάρχεια..... Αύριο όμως...?

Μοναστηράκι, 04-10-2012, ώρα 13:30 

Μια βόλτα στο Ιστορικό κέντρο της Αθήνας και αμέσως νιώθεις παράξενα. Συγκρούονται πολιτισμοί και ιστορία, μέλλον και παρελθόν, το παρόν όμως σαν να λείπει....

Έκατσα σε ένα όμορφο καφέ και απόλαυσα τον ιταλικό καφέ μου χαζεύοντας το κτήριο απέναντι. Αυτά τα νεοκλασικά με τα μικρά μπαλκόνια και τα αετώματα στην σκεπή, σε συνδυασμό με τον (επιτέλους) φθινοπωρινό ουρανό, μου φέρνουν μια μικρή θλίψη. Θεωρώ οτι προέρχεται απο την αίσθηση της παρακμής. Ναι, παρακμή, αυτό το κτήριο κάποτε έστεκε αγέροχα κάτω απο τον Παρθενώνα και ήταν ζωντανό, φιλοξενούσε γέλια, χαρές, φωνές , κλάματα και πολλές ιστορίες απο την οικογένεια πού το κατοικούσε. Ήταν ένα απο τα πολλά τέτοια κτήρια, τότε σύγχρονο και αριστοκρατικότατο  τώρα σπάνια το κοιτάνε και σκέφτονται αυτά , αφού οτι απο την αίγλη του υπάρχει μόνο στην πρόσοψη απο τον επάνω όροφο. Στον κάτω όροφο φιλοξενείται  ένα κατάστημα με σύγχρονες τζαμόπορτες και στο κέντρο ένα καφέ ( με κυρίως ιταλικούς καφέδες.). Μπορεί αρχιτεκτονικά ή σχεδιαστικά και με γνώμονα το design να έχει ενδιαφέρον και να είναι αξιόλογο, όμως κανείς δεν σκέφτεται την "ψυχή" του κτηρίου που πάνω στα χρόνια του εντυπώθηκαν και τα συναισθήματα των ανθρώπων που πέρασαν απο κει...
Μπορέι να σκέφτομαι γραφικά, μπορεί καθόλου σχεδιαστικά, όμως η ιστορία που οι τοίχοι στην Αθήνα λένε δεν πρέπει να μας περνάνε αδιάφοροι.  Οφείλουμε να κοιτάμε καμια φορά ψηλά και να αισθανόμαστε αυτούς που πέρασαν, να φανταζόμασταν όσους ακολουθήσουν, ίσως γίνουν καλύτερα τα πράγματα έτσι.... Καληνύχτα ή και Καλημέρα..... 

                                          Το κουπί


" Βαρκάρη τράβα το κουπί, δέν είναι ο έρωτας ντροπή...." Κώστας Κοφινιότης.

Κουπί : Μακρύ ξύλο με πλατιά άκρη, μας βοήθα να κινούμε ένα πλεούμενο, βυθίζοντας το στην Θάλασσα...

Σε ένα βιβλίο κάποτε διάβασα πώς το περπάτημα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνεχόμενη αναβολή του πεσίματος. Στο ίδιο βιβλίο ο φιλόσοφος συνέχιζε λέγοντας πως αυτό ακριβώς είναι και η ζωή, η συνεχόμενη αναβολή του θανάτου.
Καθόλου οπτιμιστής και έχοντας μια τέτοια άποψη με έκανε να την σκεφτώ πολύ. Είναι δυνατόν να έχει αυτήν την αξία η ζωή? Είναι γεμάτη άσχημες καταστάσεις, πόνο και κλάματα με μικρές δόσεις χαράς που ποιόν σκοπό έχουν? 
Σε καθημερινή βάση ερχόμαστε αντιμέτωποι με αντιξοότητες και τραβάμε " κουπί" άλλοτε, σε θάλασσα γεμάτη κύμα, άλλοτε σε θάλασσα ήρεμη και άλλοτε σε θάλασσα καινούρια. Μας γεμίζει να πολεμάμε με το δύσκολο και το αδύνατο, μας κάνει να νιώθουμε υπερήρωες  βγαλμένους απο σελίδες κόμικ. Μα είναι αυτό το νόημα να παλεύεις για να αποκτήσεις πράγματα που θα σου δημιουργήσουν νέα προβλήματα και μπερδεμένες καταστάσεις? Κάποιοι πιστεύουν πως ναι, έγω δεν είμαι σίγουρη. Δεν μπορώ να εξηγήσω το ότι άν ισχύει αυτό, τότε πως όλοι θέλουμε να ζήσουμε? Πώς προσπαθούμε να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες προϋποθέσεις και γιατί να το κάνουμε όλο αυτό αφού πάντα θα πονάμε? Ένα κείμενο γεμάτα ερωτηματικά, φυσικά και δεν έχει ενδιαφέρον, ούτε όμως και οι απαντήσεις έχουν... Ενδιαφέρον έχει ο δρόμος για τις απαντήσεις. Ταξιδεύοντας στην θάλασσα της ζωής κάποιος στην βάρκα είναι μπροστά και κάποιος πίσω, κάποιος τραβάει το δυνατό κουπί και κάποιος απλά ακολουθεί, κάποιοι βρίσκονται σε άλλη βάρκα μόνοι, κάποια κουπιά μπερδεύονται σε χόρτα,  και κάποια είναι έτοιμα να σπάσουν. Εχουν όμως όλα τον ρόλο τους και όσο πιο γρήγορα διαπιστώσουμε τον ρόλο μας σε αυτην την ζωή τόσο πιο δημιουργικό θα είναι το ταξίδι, ο αγώνας εαν θέλετε. Δέν θα βγούμε όλοι νικητές, θα τερματήσουμε όμως όλοι....

Μα πείτε μου υπάρχει κάτι πιο αστείο απο όταν σκονταύτεις?  Αναρωτιέμαι να έχει πέσει ποτέ ο φιλόσοφος...
Καλημέρα!!!!!!!!!!!!!!! 

Εμπειρία   είναι η γνώση και η δεξιότητα που στηρίζεται στην παρατήρηση και στην πρακτική εξάσκηση και αποκτάται με την πάροδο του χρόνου. Η δεύτερη έννοια της εμπειρίας είναι το βίωμα μιας κατάστασης, που είναι κομμάτι της συνολικής εμπειρίας (πείρας) του ανθρώπου. Στον κλάδο της φιλοσοφίας, εμπειρία είναι η γνώση που αποκτάται με την αισθητηριακή αντίληψη ή με την παρατήρηση. Η γνώση αυτή, σύμφωνα με τους οπαδούς της εμπειριοκρατίας, η μόνη αληθινή μορφή γνώσης που μπορεί να αποκτήσει ο άνθρωπος. wikepedia ( 2-10-2012).

Κάθε στιγμή είναι μια εμπειρία. Κάθε επαφή με έναν νέο άνθρωπο, ένα ταξίδι, ένα βιβλίο και πολλά άλλα... Πασχίζουμε να γεμίσουμε το μυαλό και την ψυχή μας με αυτό, ως σύγχρονοι φιλόσοφοι αναζητούμε την παρατήρηση με σκοπό να γεμίσουμε με αυτές και αν και πάντα λέμε πώς γνωρίζομε ότι δεν είναι όλες καλές ή ότι κάποιες αφήνουν σημάδια, νομίζω πως η πραγματικότητα διαφέρει. Θα συμφωνήσω και με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη ότι όλες μας διαμορφώνουν και μας βοηθούν στην κατανόηση και της ζωής αλλά και κυρίως του εαυτού μας  Θα σταθώ όμως περισσότερο στον Schopenhauer, υπάρχουν εμπειρίες που σε κάνουν να μαθαίνεις να περπατάς, υπάρχουν όμως και εμπειρίες που σε κάνουν να πέφτεις και δεν χρειάζεσαι πέρα από μία φορά για να μάθεις να σηκώνεσαι.

Ακόμα και αν αποφάσισες να ζήσεις εμπειρίες καινούριες και διαφορετικές, δεν είσαι πότε σίγουρος ότι μπορείς να ανταπεξέλθεις σε αυτές  δεν ξέρεις ποσό βαθεία είναι τα σημάδια ή τι επιπτώσεις έχουν στην συνέχεια σου. Το μόνο σίγουρο είναι πως κυνηγώντας μία ζωή εμπειρική, κυνηγώντας το άγνωστο και το όνειρο μπορεί να φτάσεις σε όμορφα και γεμάτα ζωή μονοπάτια, υπάρχει όμως και η περίπτωση να είναι δύσβατα, να μείνουν σημάδια για πάντα και να πονάς...... κάπου εκεί σκέφτεσαι αν θέλεις εμπειρίες.

Στην αναζήτηση εμπειριών λοιπόν υπάρχουν στιγμές που έβρισκε με έναν άνθρωπο που είναι πρόθυμος να σου τις  γνωρίσει, σε προιδοποίει, είναι ειλικρινής, δεν ακούς και φτάνεις εως το τέλος. Το παιχνίδι της αποπλάνησης , της εξερεύνησης σε ιντριγάρει, κοκκινίζει τα αυτιά σου απο την αδρεναλίνι και σε παρασύρει δεν μπορεις να δεισ καθαρά να ξεχωρίσεις το άρρωστο απο το διαφορετικό, και στο τέλος πασχίζεις να αλλάξεις τα δεδομένα που είχες να τα προσαρμόσεις σε εσένα, δεν γίνεται όμως... δεν αλλάζει το άρρωστο ή το διαφορετικά φτιαγμένο και όταν είναι πιο δυνατό από σένα καλύτερα να φεύγεις μακρυά... Το χαστούκι στο πρόσωπο πονάει λίγες μέρες...το χαστούκι στην ψυχή σε αλλάζει για πάντα.

Ευχαριστώ Μ. που με έμαθες πως δεν είναι όλες οι εμπειρίες για όλους...