ΛΕΞΕΙΣ

       Δεν έδινα πάντα σημασία στις λέξεις. Δεν έψαχνα πια ταιριάζει σε κάθε πρόταση, χρησιμοποιούσα παρόμοιες  τις περιέγραφα στο περίπου, έ και τέλος πάντων όλοι καταλάβαιναν τι ήθελα να πω !!!! Χμ , δεν είμαι σίγουρη τελικά όμως. ¨ Όταν άρχισα να τις τοποθετώ σωστά στις προτάσεις , μόνο τότε συνεννοήθηκα για πρώτη φορά, με καταλάβαιναν και το σημαντικότερο με καταλάβαινα. Σημαντικές οι λέξεις λοιπόν, η ερμηνεία τους, η ουσία τους και η κατανόηση τους. Θα δώσω όμως παράδειγμα, όχι γιατί δεν ξέρετε τι σημαίνουν οι παρακάτω λέξεις, άλλα γιατί πρέπει να συνεχίσω με κάποιον τρόπο τον εσωτερικό αυτόν διάλογο.

       Πλημμυρίζει η ζωή μου από στιγμές.(Ουσιαστικό- θηλυκό,    μικρό χρονικό διάστημα,    η κατάλληλη ευκαιρία,  περίσταση με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.) Στιγμές ανεξίτηλες, γεμάτες αρώματα, γεύσεις, εικόνες, αγγίγματα. Στιγμές πάθους, στιγμές λάθους, στιγμές σημάδια. 

     Μικρή άκουγα το τραγούδι γνωστού συγκροτήματος," ζήσε μονάχα τη στιγμή..."το είχα κατανοήσει λάθος, δεν υπάρχει ζήσε μονάχα την στιγμή, αυτό ζούμε υποχρεωτικά, μονάχα την στιγμή δεν έχουμε τίποτα άλλο. Η στιγμή μου γράφω αυτό και η αμέσως επόμενη που σημειώνω αυτό εδώ  δημιουργούν τον χρόνο που χρειάζεται για να πάρει υπόσταση το παρόν.(ουσιαστικό- ουδέτερο,        το διάστημα του χρόνου στο οποίο υπάρχομε κι ενεργούμε, σε αντιδιαστολή με το παρελθόν και το μέλλον). 

      Με λίγα λόγια λάθος τόσα χρόνια έψαχνα για στιγμές αιώνιες και διαφορετικές. Για ένα παρόν μοναδικό  ώστε να κάνει το παρελθόν απλό και το μέλλον ελπιδοφόρο.Να ψάχνω μέσα στο μυαλό μου λέξεις για το αύριο, για όταν φύγει η κρίση, για όταν... για όταν. Δεν είχα καταλάβει την ουσία των λέξεων, την μοναδικότητά τους. Όταν σταμάτησα να ψάχνω τις στιγμές μου χάθηκαν για πάντα στον χρόνο, μα ήταν εκέι, η μια δίπλα στην άλλη να σχηματίζουν το παρόν μου και την μοναδική ζωή μου και ίσως να βάζουν ένα σκαλί στο μέλλον μου, ποιός ξέρει? Εγώ ξέρω. Τι επιλέγω και τι αποφασίζω, τι με αγγίζει και τι με πλημμυρίζει. Ξερώ πως όλα αυτά διαβάζονται μπερδεμένα και ξέρω ακόμα πως όλα τα έχετε σκεφτεί, τα έχετε νιώσει και ίσως τα είπατε, τα γράψατε ή τα θάψατε. Ασ το σταματήσουμε όμως, ας συζητήσουμε για τις στιγμές μας και για το παρόν μας. Οχι που θα πάμε, τι θα κάνουμε, ποιοι θα γίνουμε, ποιους θα συναντήσουμε. Αλλά που είμαστε, τι κάνουμε, ποιοι είμαστε και με ποιους είμαστε, είναι λυτρωτικό αυτό, δημιουργικό και ίσως αποτελεσματικό. !!!!! 

       Ονειρεύτηκα έναν κόσμο γεμάτο ιδέες και δημιουργίες  αποφάσεις και ομαδικότητα, γέλια και κλάμα χωρίς μοναξιά και χρώματα.. παντού χρώματα!! Και ένα έχω να πω  μπορώ να αντιληφθώ πως είναι ο κόσμος γύρω, μπορώ όποτε θέλω να πράξω ως ενήλικας, "σωστά" και μίζερα. Μπορώ να μιλήσω με ρεαλισμό και πεσιμιστικά και να το εννοώ  επιλέγω όμως αυτήν την στιγμή στο δικό μου παρόν να ζώ στον κόσμο που ονειρεύτηκα  να κυνηγάω  να παρακαλάω, να αγαπάω, να αγγίζω, να μιλάω και να εκφράζω κάθε σκέψη, να πηδάω απο σύννεφο σε σύννεφο και να συναντάμε με εκείνους που θα μυριστούμε αυτό το παρόν με όποιο κόστος. Επιλέγω ο κόσμος μου να είναι χρωματιστός, και να χρησιμοποιήσω μια λέξη, κυριολεκτική, μεταφορική, αρνητική και τόσο μα τόσο όμορφη... ( ποια είναι η λέξη? μαντέψτε ή ελάτε στα σύνεφα)

                                  ΤΑ ΚΎΘΗΡΑ ΠΟΤΈ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΒΡΟΎΜΕ....

Σηκώθηκε και "έπεσε" πάνω στο ξύλινο κουτί που είχε φυλαγμένες τις αναμνήσεις της από τα εφηβικά της χρόνια. Έρωτες, φιλίες, ιδέες και σκέψεις για το μέλλον. Όλες εκεί γραμμένες σε κιτρινισμένα φύλλα απο τον χρόνο. Τίποτα δεν γλυτώνει απο το χρόνο. Άδειαζε και διάβαζε προσεχτικά. Πόσα πράγματα είχαν αλλάξει και πόσα είχαν μείνει ίδια. Ο εγωισμός της, και οι φιλοδοξίες της. Ξαφνικά αισθάνθηκε μικρή και πάλι πίσω στον χρόνο. Τρόμαξε που ακόμα έχει απορίες για την ζωή, που νιώθει μόνη και μίζερη. Έριξε κρασί στο ποτήρι της, έπιασε ένα κιτρινισμένο φάκελο και με το τσιγάρο στο χέρι της κατευθύνθηκε στο παράθυρο. Κοίταξε έξω, ήξερε τι κράταγε στα χέρια της. Δίστασε για λίγο, αλλά άνοιξε τον φάκελο και άρχισε να διαβάζει, να καταβροχθίζει τις λέξεις σαν να ήθελε να τις εξαφανίσει  Δάκρυα κυλούσαν στα μικρά αυλάκια που της χάρισε ο χρόνος κάτω απο τα μάτια  .. Δεν ήταν λύπης, ήταν απώλειας  Είχε χάσει εκείνο το κορίτσι που ήταν τότε δεκαπέντε χρόνια πρίν, είχε χάσει όμως και το κορίτσι που  που φανταζόταν τότε για εκείνα τα δεκαπέντε χρόνια μετά, δεν ήταν αυτή. Έμεινε να κοιτάζει απο το παράθυρο σχεδόν στο τίποτα με το ποτήρι κρασί να μαζεύει τα δάκρυα και το τσιγάρο της να καίει το κιτρινισμένο χαρτί. Ξαφνίστηκε  όταν είδε το είδωλό της στο τζάμι, δεν ήταν μία, ήταν δύο. Το κορίτσι δεκαπέντε χρόνια πρι κν αι το κορίτσι δεκαπέντε χρόνια μετά, στέκονταν απέναντι της πιασμένες χέρι χέρι, χαμογελαστές και γαλήνιες. Αυτές ήταν καλά, δεν ένιωθαν τον πόνο της. Σχεδόν τις μίσησε  πέταξε το κρασί στο τζάμι και έφυγε σχεδόν κινηματογραφικά απο εκεί. Συνέχισε να βγάζει πράγματα από το κουτί και τα είδωλα απο το τζάμι πολλαπλασιάζονταν. Ενα κοριτσάκι τώρα της χαμογελούσε ζωηρά και κάποια λίγο μικρότερή της που της έμοιαζε προστέθηκε στην παρέα. ¨ Όσα πιο πολλά έβγαζε τόσες πιο πολλές γίνονταν και οι θηλυκές οπτασίες απέναντι της. Δεν τρόμαζε αλλά δεν την γαλήνευσε αυτό. Την τάραζε την έκανε να γεμίζει το δωμάτιο με κίτρινο φώς, σαν αυτό που μισεί. Και οι φιγούρες την κοίταζαν απλά με ηρεμία. Μέσα στο κουτί της βρήκε και ένα πράγμα που συμβόλιζε την λύση που είχε βρει για μια φοβία της κάπου στα 22. Στο τέλος έμεινε άδειο. Τα πράγματα, τα γράμματα, οι λέξεις και οι αναμνήσεις διασκορπισμένες στο πάτωμα, στο μυαλό της, στο υποσυνείδητο και στο συνειδητό της. Άρχισε να σιγοτραγουδά, να πάρει δύναμη, ένα τραγούδι που την ηρεμεί, που νομίζει πως το λέει ωραία, όταν θέλει. Και τότε άρχισε να βάζει τα πράγματα στο κουτί. Αυτην την φορά και για πρώτη φορά με σειρά. Τακτοποίησε ηλικίες και διαχώρισε τα γράμματα κατα αποστολέα. Φύλαξε βαθιά τα σημαντικά και έξω τα λιγότερο αναγκαία .Δεν κοίταζε τις φιγούρες τόση ώρα, όταν πια τύλιξε και το κουτί με το αντικείμενο που την είχε βοηθήσει κάποτε, σήκωσε το βλέμμα στο παράθυρο και είδε πως οι γυναίκες έλειπαν. Πήγε γρήγορα κοντά και είδε ότι υπήρχε μόνο μία. Την κοίταξε καλά, της έμοιαζε κάπως και ήταν και στην ίδια ηλικία, δεν ήταν όμως ακριβώς σίγουρη για το ποία ήταν. Ακούμπησε το χέρι στο τζάμι και άγγιξε με την παλάμη της το χέρι της άλλης, ήταν φιλική, η κοπέλα στο τζάμι έκανε ότι έκανε και αυτή. Σταμάτησε το τραγούδι της και σώπασε, ακουγόταν τόσο όμορφη εκείνη η στιγμή, δεν είχε καταλάβει πως απλά έπρεπε να ακούσει τόσο καιρό μια γυναίκα σε ένα τζάμι. Χαμογέλασε και είδε τον εαυτό της μέσα στην γυάλινη φιγούρα. Τα χέρια της, τα μαλλιά της, το χαμόγελό της και τα αυλάκια στα μάτια. Πρώτη φορά χάρηκε για της ρυτίδες της, για τον χρόνο που της χάριζε το γήρας. Ένιωσε τυχερή και συμπληρωμένη. Έφυγε απο το τζάμι και πήρε μαζί της την γυναίκα για πάντα. Σταμάτησε να γράφει, δημοσίευσε τις σκέψεις της , έκλεισε το λάπτοπ και κοιμήθηκε... χωρίς σκέψεις, χωρίς υποσχέσεις,χωρίς προσδοκίες, μόνο με την άλλη γυναίκα αγκαλιά σαν να ήταν ένα. Το πρώι άκουσε το ξυπνητήρι.




      Το κείμενο αυτό είναι η πιο ειλικρινής μου κατάθεση, το μέσα μου και είναι αφιερωμένο στους ανθρώπους που συναντήθηκα στην ζωή μου είτε γιατί με κάλεσαν, είτε γιατί τους κάλεσα. Είτε συναντηθήκαμε βαθιά, είτε απλά διασταυρώθηκαν τα βλέμματα μας. Τους ευχαριστώ.

                                          Καμία φορά σκέφτομαι " αν"....

Ξέρετε, αν είχα κάνει το ένα, αν είχα κάνει το άλλο... αν ήμουν έτσι ή αλλιώς...αν ....αν...
Το χθεσινό βράδυ άκουσα ένα τραγούδι για το αν που γίνεται εύκολα να.. γίνεται όμως? Δεν ξέρω, είναι τόσο δύσκολη η "μετακίνηση", το να ξεκινήσεις να φύγεις από μια θέση, έναν άνθρωπο, να αλλάξεις προορισμό, ιδέες κτλ..κτλ.. Για μένα μερικές φορές είναι δύσκολο να αλλάξω θέση στα διακοσμητικά μου και ακόμα δυσκολότερο να τα πετάξω. Δύσκολο να σταματήσω να μιλάω με κάποιον ακόμα και αν δεν ταιριάζουμε, δύσκολο να πάω σε άλλο περίπτερο από αυτό που έχω συνηθίσει  δύσκολο να μην φοράω τα δύο δαχτυλίδια μου που έχουν γίνει ένα με μένα. ¨ Ένα τρανταχτό παράδειγμα, είναι όταν κόπηκε το κολιέ με το όνομα μου που φόραγα ένα χρόνο συνεχόμενα.. σχεδόν πανικοβλήθηκα!!!! Κι όμως, από την άλλη πλευρά μου είναι τόσο εύκολο, να γνωρίζω ανθρώπους, να μοιράζομαι τα μυστικά μου, να μετακομίζω, να αλλάζω πόλεις, να δίνω τον εαυτό μου και την καρδία μου,( όχι όμως την ψυχή μου, δεν μπορώ να την δώσω πουθενά.) Όλα αυτά κολλάνε με το αν όσο και αν σας φαίνονται άσχετα. Χθες σκεφτόμουν, ότι αν είχε μπει στην ζωή μου ο χ δεν θα γνώριζα ποτέ τον ψ. Αν δεν γνώριζα ποτέ τον ψ, μπορεί να ήμουν περισσότερο σίγουρη για μένα, αλλά δεν θα είχα μάθει την υπομονή, την διεκδίκηση και ότι έχω μάθει. Μπορεί όμως να ήξερα ή να ζούσα άλλα.. καλύτερα ή χειρότερα δεν θα το μάθω ποτέ, οπότε αφού είναι στο χέρι μου, η απάντηση είναι πως ότι έγινε είναι το καλύτερο... Έτσι νομίζω λειτουργεί σε όλα τα πράγματα, δεν μπορεί να υπάρχει υπόθεση σε κάτι που ήδη έγινε, ίσως η υπόθεση να εξυπηρετεί το μέλλον, στα μαθηματικά τουλάχιστον το κάνει, αλλά όχι στο παρελθόν και πιστεύω ούτε στο παρόν, όποτε πρέπει να πάψει να μας ανησυχεί, πρέπει να πάψουμε να το σκεφτόμαστε, αλλά να γίνει αληθινά αυτό. Να μην μας απασχολεί! Να μην δίνουμε σημασία, πόσο όμορφο και πόσο δύσκολο. 
Βέβαια από την άλλη, το να αναρωτιόμαστε για τα πάντα δημιουργεί εξέλιξη  βήματα μπροστά. Τα βήματα μας οδηγούν πάντα κάπου και θα απαντήσουμε εμείς αν είναι καλό ή κακό όλο αυτό. Σε αυτό το σημείο του γραψίματος, σταμάτησα μία ώρα και σκεφτόμουν το τι γράφω και γιατί γράφω, ξέρω πως αλλάζω θέμα, αλλά το προηγούμενο το έλυσα. Χθες ( σπουδαία μέρα τελικά, την ανέφερα ήδη 3 φορές) κάποιος μου είπε πως αφού είμαι τόσο συνειδητοποιημένη είμαι σε καλό δρόμο. Αμέσως σκέφτηκα πως ΑΝ είμαι σε καλό δρόμο τότε όλα θα αλλάξουν, και τελικά η αλλαγή ήρθε με το αν, δηλαδή με την έλλειψη του. Δεν μπορώ να πω αν στο παρόν, άρα, είμαι σε καλό δρόμο και άρα όλα αλλάζουν και άρα θα έχω την τύχη να τα γευτώ. Τόσο απλό, δύο γράμματα και αλλάζουν όλη σου την σκέψη, όλη σου την ζωή. Στην απλούστερη και στην πρακτική πλευρά τον πραγμάτων, χθες που δεν σκέφτηκα το αν και που δεν βίασα την ζωή καθόλου, ήταν μια πραγματικά όμορφη και σπουδαία μέρα γεμάτη με φιλοσοφικές, ψυχολογικές και μουσικές ερμηνείες . Το πιο σπουδαίο όμως είναι ότι λόγο της χθεσινής μου επιλογής και η σημερινή μέρα ήταν μεγάλη και όμορφη και τέλος το μαγικό είναι πως σήμερα είναι Κυριακή και πρέπει να είναι η πρώτη μου όμορφη Κυριακή!
Α, ρε μαγεία, σε ψάχνω παντού και τελικά κρύβεσαι μέσα μου!!!!! Καλό βράδυ!!

                                         ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΠΟΛΎ ΓΝΩΡΙΜΕΣ ΠΡΏΗΝ ΦΙΛΕΣ

Αγαπητές, μιζέρια, ανασφάλεια και απελπισία,

Νιώθω μεγάλη ανάγκη να σας γράψω αυτό το γράμμα, όχι για να απολογηθώ αλλα γιατι σας οφείλω μια εξήγηση για την απόφαση που πήρα, μιας και περάσαμε μαζί τόσα χρόνια και αλληλοϋποστηρίζαμε η μία την άλλη. Οι γυναικείες  παρέες το ξέρετε δεν μου άρεσαν ποτέ, όμως εσάς σας έβαλα με ευκολία στην ζωή μου και μοιράστηκα μαζί σας, όνειρα, ελπίδες και αποφάσεις. Δεν μπορώ να πώ υπήρχαν στιγμές που βρισκόσασταν δίπλα μου, ακόμα και όταν όλοι οι άλλοι έφευγαν  όμως δεν σας κρύβω πως θεωρώ ότι με εκμεταλλευτήκατε  και με ωθήσατε σε λάθος συμπεράσματα και κινήσεις. Ισως δεν θα έπρεπε να σας κρίνω έτσι και να σκεφτώ πως εγω σας κράταγα στην ζωή μου, όμως με πα΄ρεσιραν τα μεγαλύτερα παιδία σας, ο φόβος και η συνήθεια. Σταθήκαμε τυχερές μαζί μου διότι ήταν γνώριμη αυτή η θέση και δεν θα την άλλαζα και εύκολα. Ησασταν όμως και άδικες. Μπερδεύατε τον εγωισμό και αντιδρούσατε στην εξέλιξη, και σημαντικότερο, δεν με ευχαριστήσατε πότε που ήμουν δίπλα σας κάθε στιγμή. Δεν προσπαθήσατε να με αλλάξετε ή να με κάνετε καλύτερη. Πίστευα πως όλοι είναι χρήσιμοι, ακόμα και εσείς και σας υπερασπιζόμουν μαζί με την μανία για να αποδείξω πως έχετε και καλά στοιχεία. Δεν έχετε, ή τουλάχιστον για μένα.Μου γνωρίσατε πολλούς φίλους, δεν λέω, απλά τελικά , ούτε η πλήξη, η αγωνία, η ανυπαρξία και η τεμπελιά μου έκαναν καλό. ( γυναίκες και αυτες!!!!)
Ο άνθρωπος, λέει μια φίλη μου, δεν αλλάζει, μπορεί να έχει δίκαιο, όμως σίγουρα εξελίσσετε και μπορεί πάντα να πετάξει τα περιτά απο την ζωή του. Και αυτό θα κάνω, δεν θα αλλάξω απλα θα σας διώξω  Θα θυμάμαι τα χρόνια που ζήσαμε μαζί και άλλοτε θα γελάω ή θα στεναχωριέμαι, άλλωστε σας οφείλω ευγνωμοσύνη για την καλύτερη φίλη που μου γνωρίσατε, την εμπειρία και για το ότι με πήγατε χαμηλά. Μόνο απο κάτω πας προς τα πάνω. Πιστεύω πως θα δυσκολευτώ γιατι έχω μοιραστεί όλη μου την ζωή μαζί σας, αλλά θα τα καταφέρω, έχω δίπλα μου καινούριους φίλους, δυνατούς να με βοηθήσουν και αυτοί θα το κάνουν! Ο αυθορμητισμός, το θάρρος, ο δυναμισμός, η θέληση και το κουράγιο, με κολλητές όπως η αναζήτηση και η απόφαση νομίζω πως θα γευτώ ότι στερούσατε απο μένα. Θα κρατήσω κοντά μου την μικρότερη σας κόρη, την γκρίνια, είναι γλυκούλα μερικές φορές και με κάνει αυτό που είμαι. Ειμαι σε θέση να σας πώ να κρατήσετε τον φόβο μακρυά μου, όσο και αν χτυπάει δεν θα ανοίγω, άλλωστε μετακόμισα!!!

Ευχαριστώ για την κατανόηση και ελπιζω να καταλαβαίνεται πως δεν το κάνω με την κακία όλο αυτό, αλλα με την δημιουργεία. Δυστυχώς θα ακολουθήσουν και άλλοι και ίσως γίνεται πολύ μικρές, δεν θα εξαφανίστε όμως, μην αγχώνεστε, πρέπει να υπάρχετε και εσείς...να μας ρίχνετε για να μπορούμε να ανεβαίνουμε . και μην ξεχνάτε, είναι ωραίο να πέφτεις!!!

ANTIO!!!!!!!
Με εκτίμηση

ΕΓΩ!! με όλα κεφαλαία!!

                                   Είναι ωραία να πέφτεις!!!
                       αν αντέχεις να πέφτεις......
                    ίσως μάθεις να πετάς τελικά!!!!!!!!!!!