ΤΟ ΣΠΥΡΆΚΙ



     Κάθε μήνα βγάζω ένα σπυράκι στο ίδιο σημείο στο πιγούνι μου. Ορμονικό και φυσιολογικό  το θέμα είναι πως κάθε μήνα, όσα χρόνια με ξέρω "πειράζω" το σπυράκι αυτό. Αποτέλεσμα αυτού είναι πως έχω δημιουργήσει ένα μικρό σημαδάκι, το οποίο με ενοχλεί,τσαντίζομαι που είναι εκεί και κάποιες φορές δεν μπορώ να καταλάβω και πώς γίνεται να υπάρχει, άλλες πάλι γκρινιάζω γιαυτό, το καλύπτω όπως μπορώ. Παρόλα αυτά συνεχίζω και το πειράζω, κάθε μήνα......ασταμάτητα.  

  
     Γιατί δεν μπορούμε να σταματήσουμε να κάνουμε πράγματα που μας ενοχλούν, πράγματα που μας θυμώνουν, μας γελοιοποιούν, μας πονάνε.? Είναι εθιστηκά? Είναι ... ούτε λέξεις δεν βρίσκω, ξέρω όμως πως επαναλαμβανόμαστε. Από μικρές συνήθειες σε μεγάλα λάθη. Μπορεί να πιστεύουμε πως αυτή την φορά θα είναι αλλιώς. Άραγε αυτό να είναι, η επιμονή στο να "ξαναγράψουμε" την ιστορία μας αλλιώς? Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, πιστεύουν πολλοί. Άλλοι λένε πως εξελίσσονται  κάποιοι σαν εμένα πιστεύουν πως αν αλλάξεις εσύ θα αλλάξουν και οι άλλοι.     

    Έστω ότι ισχύουν οι δύο τελευταίες απόψεις, εκεί αξίζει να επαναλαμβάνεσαι  να προσπαθείς να διορθώσεις και να διεκδικήσεις και να κερδίσεις αυτό που ήθελες. Να γίνεις αυτός που πρέπει ή ακόμα καλύτερα δίνοντας ευκαιρίες σε σένα να ανακαλύψεις τον τρόπο που θα το καταφέρεις. Και αν είναι σπατάλη χρόνου? Αν πρέπει από την πρώτη φορά να καταλάβεις πως ότι και να κάνεις το σπυράκι θα βγεί και αν το αφήσεις ήσυχο ίσως φύγει χωρίς σημάδι... ή πείραξε το και μην παραπονείσαι για το σημάδι. 
    
     Καλά όλα αυτά, άλλα μερικές φορές απλά δεν μπορείς... Δεν μπορείς να αντισταθείς σε ότι σε τραβάει ακόμα και αν σου κάνει κακό, δεν μπορείς να δεχτείς να μην παλέψεις να το αλλάξεις ή να το δεις από άλλη σκοπιά. Δεν μπορείς να δεχτείς με τίποτα πως αυτό που νιώθεις ισχύει μόνο για σένα, δεν παραδίνεις τα όπλα, αλλά παραδίνεσαι σε παράλογα συναισθήματα  σε ταχυκαρδίες και στην ηδονή...  Κράτησα 2 μέρες χωρίς να ενοχλήσω το σπυράκι, μεγάλη αλλαγή.. η ηδονή μεγαλύτερή . το έσπασα και ησύχασα...