Ένα ποίημα, που δεν είναι ποίημα…

Όταν ήμουν μικρός ήμουν πολύ μικρός,

Όταν μεγάλωσα ήμουν ακόμα μικρός.

Όταν είμαι μόνος, είμαι πολύ μόνος,

Και όταν έχω παρέα, πάλι είμαι μόνος.

Βρήκα το κουράγιο και σήκωσα το βλέμμα πάνω από τους ώμους μου.

Πόσο φόβο ένιωσα στην θέα του κόσμου.

Πόσοι μόνοι, μικροί και ανίδεοι εραστές κυκλοφορούσαν μπρός μου.

Και ήταν μικροί και τιποτένιοι και με κοίταξαν και με φοβήθηκαν τόσο,

που άνοιξαν το είναι τους να με κατασπαράξει.

Γέλασα, σαν φρικιά θα ζήσουν σκέφτηκα,

θα τρώνε φόβους και ελπίδες

και όσο και να μεγαλώνουν θα είναι μικροί και λίγοι.

Γύρισα πίσω , έγινα μικρός για να με καταλάβουν..

δεν τους χωρά τούτος ο κόσμος όσους κοιτάνε πάνω από τους ώμους…

                                                                                                      

                                                                                                                                            Μ.Κ.