Για σένα....

 Είδα το χέρι σου να απλώνεται μπροστά μου, να με καλεί σε έναν χορό άγνωστο για μένα. 

Το έπιασα και σε ακολούθησα στου πάθους το ταξίδι.

 Στιγμές από όνειρα, στιγμές γεμάτες ένταση και φως. 

Στις άκρες των χειλιών σου ολόκληρος ο κόσμος και μέσα στα μάτια σου φωτιές.

Μαγεύτηκα και παρασύρθηκα, δεν σε άκουσα που φώναξες, δεν άκουσα όταν είπες πως καις.

Θέλησα να παίξω παιχνίδια άγνωστα, όταν ακόμα και στα γνωστά μου χάνω.

Θέλησα να πιω του κορμιού σου την πνοή.

Και είδα μπροστά μου ξάστερα τούτο, 

Μικρό κορίτσι μοναχό και αγόρι όμοιο, ανάσες να ανταλλάζουν στην σιωπή.

Η εικόνα μία, σκοτάδι και φως.

Και η γεύση μία, ρακή και καπνός.

Και όσο και αν θέλω να φύγω δεν μπορώ, αυτή η φλόγα με ζωντανεύει.

Δεν είναι πως σε αγάπησα, δεν είναι πως σε ερωτεύτηκα,

 Είναι πως μου χάρισες ζωή.

Με είδα , Είδα ΕΜΈΝΑ και άρχισα να ζω..

Μα πώς να ζω χωρίς τα γεμάτα "αίματα " φιλιά σου...;;;;;;;;;;;;;

                                                                                   M.K.

Ένα ποίημα, που δεν είναι ποίημα…

Όταν ήμουν μικρός ήμουν πολύ μικρός,

Όταν μεγάλωσα ήμουν ακόμα μικρός.

Όταν είμαι μόνος, είμαι πολύ μόνος,

Και όταν έχω παρέα, πάλι είμαι μόνος.

Βρήκα το κουράγιο και σήκωσα το βλέμμα πάνω από τους ώμους μου.

Πόσο φόβο ένιωσα στην θέα του κόσμου.

Πόσοι μόνοι, μικροί και ανίδεοι εραστές κυκλοφορούσαν μπρός μου.

Και ήταν μικροί και τιποτένιοι και με κοίταξαν και με φοβήθηκαν τόσο,

που άνοιξαν το είναι τους να με κατασπαράξει.

Γέλασα, σαν φρικιά θα ζήσουν σκέφτηκα,

θα τρώνε φόβους και ελπίδες

και όσο και να μεγαλώνουν θα είναι μικροί και λίγοι.

Γύρισα πίσω , έγινα μικρός για να με καταλάβουν..

δεν τους χωρά τούτος ο κόσμος όσους κοιτάνε πάνω από τους ώμους…

                                                                                                      

                                                                                                                                            Μ.Κ.

 

                               Η Κάμπη και η ελευθερία....




       Στην Αθήνα, στην περιοχή Γκάζι, υπάρχει μια πλατεία, Καταπράσινη και με πολλά δέντρα, αυτό φυσικά πολλοί από εσάς το γνωρίζετε, όπως γνωρίζεται και για ένα δέντρο που υπάρχει εκεί. Είναι στην άκρη του δρόμου, στην Πειραιώς, είναι το πιο παλιό από όλα , στέκεται μόνο του και τριγύρω του υπάρχει ένα πέτρινο ύψωμα που πολλοί ακόμα και εγώ έχουμε καθίσει πάνω του. Όλα αυτά όμως είναι γνωστά... Το άγνωστο είναι ότι το δέντρο δεν είναι μόνο του, υπάρχει ένα ολόκληρο χωρίο σε αυτό. Ναι, καλά διαβάσατε και για να μην απορείτε άλλο θα σας πω μια ιστορία ....
     Μέσα στη φυλλωσιά του δέντρου, πάνω στο δέρμα του και μέσα και έξω στα κλαδιά του, υπάρχει μια ολόκληρη Πόλη. Η Πρασινούπολη.
     Σε αυτήν ζουν πολλά όμορφα ζωύφια  είναι γεμάτη όμορφα κτήρια και ποτάμια και πάρκα όπου πάνε και αράζουν τις Κυριακές οι οικογένειες ζωυφίων , γίνονται συναυλίες και πολλά άλλα. Υπάρχει μετρό και ηλεκτρικό και γενικότερα είναι μια πόλη με μεγάλη ανάπτυξη και σύγχρονη που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από καμία άλλη Ευρωπαϊκή πόλη.
     Σε ένα προάστιο της Πρασινούπολης , τον Χρωματιστό Κάμπο, ζουν πολλές οικογένειες καμπιών. Εργάζονται σκληρά όλη μέρα, και τα σπίτια τους είναι όμορφα και χτισμένα με τον ίδιο χαρακτηριστικό τρόπο γεμάτα χρώματα. Εκεί οι γονείς είναι υπεύθυνοι να μάθουν στα παιδιά τα ήθη και τα έθιμα του προαστίου, καθώς και τους παρέχουν και όλα τα εφόδια για να μπορέσουν να επιβιώσουν μόνα τους. Γιατί στο χρωματιστό κάμπο, τα παιδιά μετά την εφηβεία φεύγουν από το σπίτι και ζουν  μόνα τους. Στον χρωματιστό κάμπο δεν μετράνε τα χρόνια, και το τέλος της εφηβείας από κάμπια σε κάμπια αλλάζει, καταλαβαίνεις αν μια κάμπια έχει ενηλικιωθεί μόνο από το αν το έχει αποφασίσει η ίδια. Δεν έχει σημασία αν μοιάζει να έχει άσπρα μαλλιά ή της έχουν πέσει τα δόντια, όσο το θέλει αυτή είναι έφηβη. Έχει πολλά προνόμια μια έφηβη κάμπια. Δεν εργάζεται και της παρέχουν οι γονείς της τα πάντα. Μπορεί να γίνει ότι θέλει, να μάθει μουσική, θέατρο , υποβρύχια κατάδυση, να διαβάσει ότι θέλει, να μην της μένει τίποτα κρυφό, να τα ξέρει όλα ή σχεδόν όλα.. Κάθε ιστορία που σέβεται τον εαυτό της έχει και κάτι κρυφό  κάτι σκοτεινό... Σε αυτήν λοιπόν είναι το " μεγάλο μυστικό" . Πολλές κάμπιες προσπάθησαν να το μάθουν, μάταια όμως. Οι άρχοντες είναι αυστηροί και το μυστικό καλά κρυμμένο μέσα τους. Μία κάμπια έχει δικαίωμα να το μάθει μόνο την ημέρα που θα εμφανιστεί στους άρχοντες και θα πει  " Είμαι έτοιμη, ενηλικιώθηκα!!" και τότε θα της φανερωθεί το μυστικό.
     Πριν πολλά χρόνια στον χρωματιστό κάμπο γεννήθηκε η Κάμπη, ένα ένα όμορφο και καταπράσινο μωρό, χάρισε μεγάλη ευτυχία στους δικούς της, αλλά και τους ταλαιπώρησε αρκετά. Η Κάμπη ήταν πολύ ζωηρή, και από πολύ μικρή φάνηκε διαφορετική, ήταν γεμάτη όρεξη για μάθηση, τολμηρή, παρορμητική και ασυγκράτητη .. όλα αυτά και καλά και κακά...Διότι η Κάμπη έμπλεκε συνέχεια σε μπελάδες και σε προβλήματα.. και κάθε μέρα ήθελε να γίνει και κάτι άλλο...Και έτσι τα χρόνια περνούσαν και η Κάμπη μεγάλωνε με γνώσεις και προβλήματα.. γιατί κάθε τι περισσότερο που μάθαινε, τόσο μεγάλωναν και τα προβλήματα της.      

     Στα χρόνια που πέρασαν είδε την πόλη της να αλλάζει, τους φίλους της να ενηλικιώνονται και να μαθαίνουν το μυστικό, να κάνουν οικογένειες και άλλους να φεύγουν μακρυά ...Δεν ήθελε να ενηλικιωθεί φοβόταν και παρόλο που ήθελε να μάθει το μυστικό, κάτι γύρω από αυτό την τρόμαζε πολύ.. έχε κάτι σκοτεινό . Περάσαν και άλλα χρόνια η Κάμπη ταξίδεψε παντού, είχε μάθει τα πάντα και αισθανόταν ολοκληρωμένη και τότε αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να βρεθεί μπροστά στους άρχοντες, να τολμήσει να πει πως τελείωσε με την εφηβεία της. Και έτσι έγινε, ξεκίνησε η ιεροτελεστία της ενηλικίωση της..
    Την πρώτη μέρα που στάθηκε μπροστά στους άρχοντες εκείνοι την ρώτησαν: --"Kάμπη, είσαι μία σοφή πλέον κάμπια, οπότε είσαι σε θέση να μας απαντήσεις τι θεωρείς πιο σπουδαίο στην ζωή?".. Η Κάμπη χωρίς δεύτερη σκέψη απάντησε:
- " την ΕΛΕΥΘΕΡΙΆ " .
    Εκείνοι απορημένοι την κοίταξαν και πρόσθεσαν:
-" πως μπορεί μια κάμπια , έφηβη, που ζει με τους δικούς της να γνωρίζει την ελευθερία? Πως μπορεί να είναι σίγουρη για το τι σημαίνει ελευθερία?"
 -" σημαίνει να ...να... ΝΑ πετάς !! ναι, αυτό σημαίνει να μπορείς να πετάς".
    Οι άρχοντες γέλασαν, μίλησαν χαμηλόφωνα και έδειχναν την αποδοκιμασία τους στα λόγια της, αφού το σκέφτηκαν για λίγο της είπαν τα εξής λόγια
-"Σου δίνουμε δύο επιλογές, η μια είναι να μένεις μια ενήλικη κάμπια, να διδάξεις σε ένα σχολείο, να αποκτήσεις δικό σου σπίτι με όμορφο κήπο, να κάνεις οικογένεια και να γίνεις ένα σπουδαίο μέλος της κοινότητας μας.. με τον όρο ότι δεν θα πετάξεις ποτέ, θα είσαι όμως ευτυχισμένη, απλά δεν θα πετάξεις. Η άλλη σου επιλογή είναι να πετάξεις, δηλαδή, να φύγεις για πάντα από την πόλη, να περάσεις μια περίοδο μοναξιάς, να χτίσεις μόνη σου το σπίτι σου, να κρυφτείς εκεί μέχρι να το αποδεχθείς και να βγεις μια πανέμορφη και γεμάτη χρώματα πεταλούδα, με τεράστια φτερά που θα σε κάνουν να πετάξεις ψηλά και όπως θες  να έχεις ελευθερία!!"
 - " και το τίμημα? ποιο είναι το τίμημα γιαυτό?"
 - " Δεν θα το μάθεις ποτέ, αυτό είναι το τίμημα, το μεγάλο μυστικό"
 - " Θέλω να γίνω πεταλούδα, θέλω να γίνω ελεύθερη !!!" και έτσι και έγινε.. Το ανακοίνωσε στους δικούς της οι οποίοι όμως στεναχωρήθηκαν πολύ και της έλεγαν πως είχε κάνει λάθος. Oι φίλοι και γνωστοί της έλεγαν να το ξανασκεφτεί και είχε αρχίσει να αναστατώνεται...... τότε αποφάσισε να πάει να μιλήσει στους άρχοντες ξανά.
.- " σας παρακαλώ, όλοι έχουν αναστατωθεί πείτε μου το μυστικό, απλά να το ξέρω!"
 - " και άμα θα σε κάνει να αλλάξεις γνώμη?" την ρώτησαν αυστηρά
 - " δεν πρόκειται  δεν θα αλλάξω με τίποτα το να πετάξω , έστω για μια στιγμή!"     - " Αυτό είναι το τίμημα , Κάμπη  οι πεταλούδες ζουν μόνο μια μέρα! Πετούν ελεύθερες, μετά από μεγάλη ταλαιπωρία και έπειτα πεθαίνουν." Δεν μίλησε καθόλου, χαμογέλασε και έφυγε, ηρέμησε τους δικούς της και τους είπε πως ήταν πεπεισμένη για την απόφαση της, έκανε ένα μεγάλο πάρτι αποχαιρετισμού και έπειτα από τρεις μέρες ξεκίνησε για το μοναχικό ταξίδι της..( Δεν θα σας πω τώρα τι έγινε στο ταξίδι της , γιατί έγινα πολλά και συνάντησε πολλούς, αυτά θα τα διηγηθώ κάποια άλλη φορά, τώρα θα συνεχίσω απλά την ιστορία...βασικά θα σας πω πως τελειώνει)...
Έπειτα από πολύ κόπο, η κάμπη έγινε πεταλούδα, με τέλεια μοβ και πράσινα φτερά, με μαύρες και χρυσές γραμμές, απέκτησε ένα ψηλόλιγνο σώμα και όμορφες κερέες..όοο ήταν υπέροχη και τα φτερά της δυνατά . με μιας τους έδωσε μια και βρέθηκε στον αέρα, πέταξε ψηλά, πάνω από δέντρα και βουνά, από όλων των ειδών τα λουλούδια, ποτάμια και λίμνες και σε κάθε χτύπημα του αέρα ήταν όλο και πιο ευτυχισμένη..όλο και πιο ελεύθερη.  Δεν θα άλλαζε με τίποτα την ελευθερία τούτη.. μονολογούσε σχεδόν τραγουδώντας .
 - " Ας πέρασα όλη την ζωή μου στην μοναξιά  ας έχω μόνο μία μέρα για να ζήσω, φτάνει που είμαι ελεύθερη  δεν θα άλλαζα ποτέ και με τίποτα την απόφαση μου!!" Ξαφνικά ο ουρανός μαύρισε και άρχισε να μπουμπουνίζει, η Κάμπη σκέφτηκε πως μάλλον τελειώνει η ζωή της.. δεν φοβήθηκε .πέταξε ψηλότερα και αποφάσισε η τελευταία της πνοή να είναι πετώντας ...
 - " δεν πειράζει που οι πεταλούδες ζουν μόνο μια μέρα, είναι αρκετή μια μέρα απόλυτης ελευθερίας, θα ήμουν αχάριστη αν ζητούσα παραπάνω χρόνο!!" Και συνέχισε να πετάει χαρούμενη μέσα στον αέρα, χωρίς να την νοιάζει ο καιρός που χαλούσε ή η τρομερή καταιγίδα που ερχόταν..
Τότε, ανάμεσα από τα μαυρισμένα σύννεφα  μια ηλιαχτίδα φωτός άρχισε να την τυφλώνει, μέσα στο φως διέκρινε τις φιγούρες των σοφών, τους κοίταξε απορημένη και τους άκουσε να της λένε
-" Κάμπη  είμαστε πολύ περήφανοι για σένα που δεν φοβήθηκε  που έμεινες πιστή στην απόφαση σου, ανεξαρτήτως αν θα χάσεις την ζωή σου ή όχι. Γιαυτό και εμείς θα σου κάνουμε ένα δώρο, θα σου πούμε το μεγάλο μυστικό." Τα μάτια της όμορφης πεταλούδας έλαμψαν και τα φτερά της κουκιζόντουσαν τόσο γρήγορα που θα έπαιρνα όρκο πως ακούστηκαν παλαμάκια. Οι σοφοί συνέχισαν.. -" Το μυστικό της ευτυχίας μικρή μας, είναι η δέσμευση! Το να αποφασίζεις κάτι , να καταλαβαίνεις κάτι να το δέχεσαι και να μένεις πιστός σε αυτό, να το κυνηγάς και να το πετυχαίνει  ασχέτως αν θα θυσιάσεις κάτι άλλο. Ζητούσες την απόλυτη ελευθερία και για σένα αυτό ήταν το να πετάξεις, έμεινες μόνη σου για χρόνια, πάλεψες και τα κατάφερες, έμεινες πιστή και τα κατάφερες, πέταξες. Τώρα πια δεν θα έχεις να φοβάσαι μην πεθάνεις, γιατί έζησες πολύ και γιατί ήδη έχεις πληρώσεις τα τιμήματα για την επιλογή σου... Οπότε να έχεις μια καλή ζωή."
 Η Κάμπη τους κοίταξε απορημένη.
 -" Τι νοείτε  θα ζήσω παραπάνω από μία μέρα? Και οι άλλες πεταλούδες? Οι κάμπιες που φοβήθηκαν να γίνουν πεταλούδες?"
 - " Άκουσε προσεχτικά μικρή, Ο καθένας επιλέγει τι είναι σημαντικότερο στην ζωή γι αυτόν.  Άλλος θεωρεί πως είναι η ελευθερία, κάποιος άλλος η αγάπη και για κάποιους είναι ένα σπίτι ή ένα δέντρο. Όλοι πληρώνουν μικρά ή μεγάλα τιμήματα για να πετύχουν τον σκοπό τους. Υπάρχουν κάποιοι που τα καταφέρνουν και κάποιοι που όχι, κάποιοι τα παρατάνε και κάποιοι άλλοι μένουν πιστοί. Αυτό είναι το μυστικό, το να μένεις πιστός στα θέλω σου, αυτό σε κάνει αθάνατο!!! Ζήσε μικρή μας και πέτα ψιλά"
    Ο ουρανός έγινε πάλι γαλάζιος και η πλάση γέμισε χρώματα, η Κάμπη πέταξε ψιλά και κοίταξε τον ουρανό και ξέσπασε σε γέλια... ελεύθερη και ευτυχισμένη.
Λένε πως πολλές φορές βλέπεις πεταλούδες που χαμογελάνε και αν βρεθείς στο Γκάζι σε εκείνο το γέρικο δέντρο δίπλα στην Πειραιώς ακούς τα γέλια της Κάμπης. Και τότε και εσύ καταλαβαίνεις, πως υπάρχουν κάμπιες που ξέρουν τι θέλουν, άλλες που δεν μεγαλώνουν ποτέ, κάποιες κάνουν παιδιά και ζουν μια ήρεμη ζωή και κάποιες πετούν μακρυά έστω και για μία μέρα. Αυτό να θυμόμαστε, ότι η ουσία στην ζωή είναι να επιλέγουμε και να μένουμε πιστοί στις επιλογές μας...
      Όσο για την Κάμπη  μπορεί να έζησε μία μέρα, μπορεί όμως και να πέταξε σε όλο τον κόσμο, να είδε τα πάντα, να αγάπησε και να την αγάπησαν και να πέθανε γερασμένη και χαρούμενη στο κρεβατάκι της, δεν έχει σημασία, αυτό θα το επιλέξετε εσείς και να μείνετε πιστοί σε αυτό... γιατί ίσως η Κάμπη να ζει ακόμα....

     
                                        ΤΟ ΣΠΥΡΆΚΙ



     Κάθε μήνα βγάζω ένα σπυράκι στο ίδιο σημείο στο πιγούνι μου. Ορμονικό και φυσιολογικό  το θέμα είναι πως κάθε μήνα, όσα χρόνια με ξέρω "πειράζω" το σπυράκι αυτό. Αποτέλεσμα αυτού είναι πως έχω δημιουργήσει ένα μικρό σημαδάκι, το οποίο με ενοχλεί,τσαντίζομαι που είναι εκεί και κάποιες φορές δεν μπορώ να καταλάβω και πώς γίνεται να υπάρχει, άλλες πάλι γκρινιάζω γιαυτό, το καλύπτω όπως μπορώ. Παρόλα αυτά συνεχίζω και το πειράζω, κάθε μήνα......ασταμάτητα.  

  
     Γιατί δεν μπορούμε να σταματήσουμε να κάνουμε πράγματα που μας ενοχλούν, πράγματα που μας θυμώνουν, μας γελοιοποιούν, μας πονάνε.? Είναι εθιστηκά? Είναι ... ούτε λέξεις δεν βρίσκω, ξέρω όμως πως επαναλαμβανόμαστε. Από μικρές συνήθειες σε μεγάλα λάθη. Μπορεί να πιστεύουμε πως αυτή την φορά θα είναι αλλιώς. Άραγε αυτό να είναι, η επιμονή στο να "ξαναγράψουμε" την ιστορία μας αλλιώς? Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, πιστεύουν πολλοί. Άλλοι λένε πως εξελίσσονται  κάποιοι σαν εμένα πιστεύουν πως αν αλλάξεις εσύ θα αλλάξουν και οι άλλοι.     

    Έστω ότι ισχύουν οι δύο τελευταίες απόψεις, εκεί αξίζει να επαναλαμβάνεσαι  να προσπαθείς να διορθώσεις και να διεκδικήσεις και να κερδίσεις αυτό που ήθελες. Να γίνεις αυτός που πρέπει ή ακόμα καλύτερα δίνοντας ευκαιρίες σε σένα να ανακαλύψεις τον τρόπο που θα το καταφέρεις. Και αν είναι σπατάλη χρόνου? Αν πρέπει από την πρώτη φορά να καταλάβεις πως ότι και να κάνεις το σπυράκι θα βγεί και αν το αφήσεις ήσυχο ίσως φύγει χωρίς σημάδι... ή πείραξε το και μην παραπονείσαι για το σημάδι. 
    
     Καλά όλα αυτά, άλλα μερικές φορές απλά δεν μπορείς... Δεν μπορείς να αντισταθείς σε ότι σε τραβάει ακόμα και αν σου κάνει κακό, δεν μπορείς να δεχτείς να μην παλέψεις να το αλλάξεις ή να το δεις από άλλη σκοπιά. Δεν μπορείς να δεχτείς με τίποτα πως αυτό που νιώθεις ισχύει μόνο για σένα, δεν παραδίνεις τα όπλα, αλλά παραδίνεσαι σε παράλογα συναισθήματα  σε ταχυκαρδίες και στην ηδονή...  Κράτησα 2 μέρες χωρίς να ενοχλήσω το σπυράκι, μεγάλη αλλαγή.. η ηδονή μεγαλύτερή . το έσπασα και ησύχασα... 

                           Φιλόσοφος, καλλιτέχνης ή ντράμερ???
 
     Η αλήθεια είναι πώς πολύ καιρό τώρα γράφω και σβήνω πριν αναρτήσω κείμενα...Από την μία είναι πώς δεν έχω μάλλον κάτι να πω  που να θεωρώ εγώ πως αξίζει) και από την άλλη θεωρώ πως δεν υπάρχει κάποιος να ενδιαφέρετε για ότι γράφω...
      Η ακόμα μεγαλύτερη αλήθεια είναι πως συμβαίνουν περίεργα και ασχημοπραγματακία που σοκάρουν και δημιουργούν αυτές τις μικρές εντάσεις που σε αφήνουν ακίνητο και έρημο στην μέση του...πουθενά. Εκεί λές πως το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κινηθείς γρήγορα, να αλλάξεις τα δεδομένα να κερδίσεις και να δείς απο άλλη σκοπιά.. Τι γίνεται όμως όταν απλά κουραστικές? Το καταλαβαίνει κανείς? Υπάρχει έστω και ένας πρόθυμος να σε σπρώξει αν όχι να σε τραβήξει να φύγεις απο αυτόν τον χωρίς νόημα τόπο? ( το πουθενά ) Και όσο απέλπιδα συνεχίζεις να ψάχνεις κάποιον να πιαστείς τόσο βαλτώνεις. Στην μία πλευρά οι ενοχικές σου τάσεις και τα παιδικά τραύματα που μεταμφιέστηκαν σε γιορτή ευθύνης, (ναι, είναι τάση και τρόπος ζωής να κουβαλάς τα προβλήματα και τις ευθύνες των άλλων έως ότου σκάσεις και με την σειρά σου τις μεταφέρεις σε έναν περισσότερο "νοσούντα" -τραυμάτων, άνθρωπο.) Και στην άλλη οι "σαδιστές", ( πολλάκις έχω αναφέρει και έχουν κατακυριεύσει την ζωή μας) που με τρόπο ύπουλο σε υποτάσσουν στο παιχνίδι τους έως την στιγμή που ανακαλύπτεις πως πρόκειται για φούσκα και ότι σου "έταζαν" ήταν φίκια ή μάλλον ήταν noodles για μεταξωτές κορδέλες. Ένα ούφ δεν φτάνει για κάτι τέτοιο, μιζέρια και καυγάδες δεν βγάζουν ούτε στο πουθενά (ελείνα έδω), και η απομάκρυνση? Αν φύγεις απο το ταμέιο το κατάστημα δεν φέρει ευθύνη. Μα έγω είχα τόση χαρά που με τύφλωσε και δεν είδα τα στραβά πρίν το "αγοράσω" πριν το κάνω δικό μου, γιατί με κοροϊδέψατε? Ασε μας κουκλίτσα μου, (που λέει και η φίλη μου Αγγελική). Ας πρόσεχες που λένε και όλοι οι άλλοι ... ¨Ετσι πάει τελικά? Δεν μπορείς να φύγεις διότι δεν έχει νόημα αφού, απλά το "χαλασμένο" το ΄χεις ήδη αγοράσει. Και αν μείνεις με αυτό ή το πετάς ή το επιδιορθώνεις.. όμως η χαρά αυτού που σου είχαν τάξει δεν υπάρχει πία... καταλαβαίνεις? Τα λέω με κάποιο προβληματισμό και συμβολισμό και τα λέω κουρασμένη και νυσταγμένη  και ίσως κλάμένη ( και ασ υπάρχει κάποιος ή κάποιοι που θα σχολιάσουν " τι πρωτότυπο!!".
       Οι μέλισσες λέει, ξεκουράζονται το χειμώνα για να βγούν ξανά την άνοιξη και με χάρα μικρού παιδιού να τρέξουν απο λουλούδι σε λουλούδι για να ρουφήξουν όση γύρη αντέχουν... όμως επιφανειακά. Είναι αυτό τρόπος διαφυγής να κάνεις διάλειμμα και να γυρνάς επιφανειακά ρουφώντας "νεους ορίζοντες"? Ισως είναι ένας τρόπος και αυτός ή ίσως απλά έτσι εξελίσσονται όλα.
        Είμαστε ισόβια δέσμιοι της χαράς της απόκτησης  του καινούριου που γίνεται παλιό και ξανά  απο την άρχή. Αυτό μας εξιτάρει τόσο μα τόσο πολύ και ίσως χρειάζεται γιατι αλλίως θα αναβιώναμε διαρκώς τις ίδιες εμπειρίες και θα είμαστε ίδιοι στο χρόνο. Αυτό πιστεύω πως είναι ο σκοπός μας να εξηλησόμαστε απέναντι στο χρόνο. Αν και αρχίζω να πιστεύω πως το μόνο μέρος του σώματος που δεν αλλάζει είναι το σκαλωμένο μυαλό.
       Και την γίνεται όταν στο πουθενά σε φτάνει ένας καυγάς με κολητους φίλους σε ηλικία που πιστεύεις πως δεν ζείς χωρίς αυτούς ή μια σειρά απο γεγονότα που σε εμπλεξαν  επειδή βρέθηκες την λάθος στιγμή στο λάθος μέρος? Η έδωσες κομμάτια σου σε κάποιον που τα πέταξε πρίν καν τα ταιριάξει με τα δικά του ή σπούδασες  κάτι σε κάνει να είσαι άνεργός ( ή είσαι άνεργος γενικά...) Θα υπάρχει τρόπος να φύγεις απο το πουθενά θα είναι ίσως ένα τρένο για τα ξαφνικά.. Άρα αύτες οι ερωτήσεις με κατατάσσουν σε μία σύγχρονη εκδοχή φιλοσόφων ή είναι απόρεια της κατεστραμμένης  εφηβείας μου που δεν προκειτε να φύγει? Μήπως απλά να αποδεκτώ την ζωή του καλλιτέχνη και να ζήσω με το βάρος της ευθήνης, του ότι αυτό σημάνει.  Η απλά να σταματήσω να κλείσω το λάπτοπ να μην αναρωτιέμαι και να διαβάσω το Σιντάρτα ( κάτι που έπρεπε να κάνω απο καιρό...) Ή να ζήσω απο αύριο αυτο που περιμένω προσποιούμενη πως το έχω ήδη?
       Στην τελική αν δεν αγοράσεις το καινούριο προϊόν δεν θα έχεις ούτε χάρα ούτε λύπη..( και αυτήν την πρόταση πάρτε την όπως θέλετε)..κλείνω μάτι και επιστρέφω στο βιβλίο...Καληνύχτα...