Φιλόσοφος, καλλιτέχνης ή ντράμερ???
 
     Η αλήθεια είναι πώς πολύ καιρό τώρα γράφω και σβήνω πριν αναρτήσω κείμενα...Από την μία είναι πώς δεν έχω μάλλον κάτι να πω  που να θεωρώ εγώ πως αξίζει) και από την άλλη θεωρώ πως δεν υπάρχει κάποιος να ενδιαφέρετε για ότι γράφω...
      Η ακόμα μεγαλύτερη αλήθεια είναι πως συμβαίνουν περίεργα και ασχημοπραγματακία που σοκάρουν και δημιουργούν αυτές τις μικρές εντάσεις που σε αφήνουν ακίνητο και έρημο στην μέση του...πουθενά. Εκεί λές πως το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κινηθείς γρήγορα, να αλλάξεις τα δεδομένα να κερδίσεις και να δείς απο άλλη σκοπιά.. Τι γίνεται όμως όταν απλά κουραστικές? Το καταλαβαίνει κανείς? Υπάρχει έστω και ένας πρόθυμος να σε σπρώξει αν όχι να σε τραβήξει να φύγεις απο αυτόν τον χωρίς νόημα τόπο? ( το πουθενά ) Και όσο απέλπιδα συνεχίζεις να ψάχνεις κάποιον να πιαστείς τόσο βαλτώνεις. Στην μία πλευρά οι ενοχικές σου τάσεις και τα παιδικά τραύματα που μεταμφιέστηκαν σε γιορτή ευθύνης, (ναι, είναι τάση και τρόπος ζωής να κουβαλάς τα προβλήματα και τις ευθύνες των άλλων έως ότου σκάσεις και με την σειρά σου τις μεταφέρεις σε έναν περισσότερο "νοσούντα" -τραυμάτων, άνθρωπο.) Και στην άλλη οι "σαδιστές", ( πολλάκις έχω αναφέρει και έχουν κατακυριεύσει την ζωή μας) που με τρόπο ύπουλο σε υποτάσσουν στο παιχνίδι τους έως την στιγμή που ανακαλύπτεις πως πρόκειται για φούσκα και ότι σου "έταζαν" ήταν φίκια ή μάλλον ήταν noodles για μεταξωτές κορδέλες. Ένα ούφ δεν φτάνει για κάτι τέτοιο, μιζέρια και καυγάδες δεν βγάζουν ούτε στο πουθενά (ελείνα έδω), και η απομάκρυνση? Αν φύγεις απο το ταμέιο το κατάστημα δεν φέρει ευθύνη. Μα έγω είχα τόση χαρά που με τύφλωσε και δεν είδα τα στραβά πρίν το "αγοράσω" πριν το κάνω δικό μου, γιατί με κοροϊδέψατε? Ασε μας κουκλίτσα μου, (που λέει και η φίλη μου Αγγελική). Ας πρόσεχες που λένε και όλοι οι άλλοι ... ¨Ετσι πάει τελικά? Δεν μπορείς να φύγεις διότι δεν έχει νόημα αφού, απλά το "χαλασμένο" το ΄χεις ήδη αγοράσει. Και αν μείνεις με αυτό ή το πετάς ή το επιδιορθώνεις.. όμως η χαρά αυτού που σου είχαν τάξει δεν υπάρχει πία... καταλαβαίνεις? Τα λέω με κάποιο προβληματισμό και συμβολισμό και τα λέω κουρασμένη και νυσταγμένη  και ίσως κλάμένη ( και ασ υπάρχει κάποιος ή κάποιοι που θα σχολιάσουν " τι πρωτότυπο!!".
       Οι μέλισσες λέει, ξεκουράζονται το χειμώνα για να βγούν ξανά την άνοιξη και με χάρα μικρού παιδιού να τρέξουν απο λουλούδι σε λουλούδι για να ρουφήξουν όση γύρη αντέχουν... όμως επιφανειακά. Είναι αυτό τρόπος διαφυγής να κάνεις διάλειμμα και να γυρνάς επιφανειακά ρουφώντας "νεους ορίζοντες"? Ισως είναι ένας τρόπος και αυτός ή ίσως απλά έτσι εξελίσσονται όλα.
        Είμαστε ισόβια δέσμιοι της χαράς της απόκτησης  του καινούριου που γίνεται παλιό και ξανά  απο την άρχή. Αυτό μας εξιτάρει τόσο μα τόσο πολύ και ίσως χρειάζεται γιατι αλλίως θα αναβιώναμε διαρκώς τις ίδιες εμπειρίες και θα είμαστε ίδιοι στο χρόνο. Αυτό πιστεύω πως είναι ο σκοπός μας να εξηλησόμαστε απέναντι στο χρόνο. Αν και αρχίζω να πιστεύω πως το μόνο μέρος του σώματος που δεν αλλάζει είναι το σκαλωμένο μυαλό.
       Και την γίνεται όταν στο πουθενά σε φτάνει ένας καυγάς με κολητους φίλους σε ηλικία που πιστεύεις πως δεν ζείς χωρίς αυτούς ή μια σειρά απο γεγονότα που σε εμπλεξαν  επειδή βρέθηκες την λάθος στιγμή στο λάθος μέρος? Η έδωσες κομμάτια σου σε κάποιον που τα πέταξε πρίν καν τα ταιριάξει με τα δικά του ή σπούδασες  κάτι σε κάνει να είσαι άνεργός ( ή είσαι άνεργος γενικά...) Θα υπάρχει τρόπος να φύγεις απο το πουθενά θα είναι ίσως ένα τρένο για τα ξαφνικά.. Άρα αύτες οι ερωτήσεις με κατατάσσουν σε μία σύγχρονη εκδοχή φιλοσόφων ή είναι απόρεια της κατεστραμμένης  εφηβείας μου που δεν προκειτε να φύγει? Μήπως απλά να αποδεκτώ την ζωή του καλλιτέχνη και να ζήσω με το βάρος της ευθήνης, του ότι αυτό σημάνει.  Η απλά να σταματήσω να κλείσω το λάπτοπ να μην αναρωτιέμαι και να διαβάσω το Σιντάρτα ( κάτι που έπρεπε να κάνω απο καιρό...) Ή να ζήσω απο αύριο αυτο που περιμένω προσποιούμενη πως το έχω ήδη?
       Στην τελική αν δεν αγοράσεις το καινούριο προϊόν δεν θα έχεις ούτε χάρα ούτε λύπη..( και αυτήν την πρόταση πάρτε την όπως θέλετε)..κλείνω μάτι και επιστρέφω στο βιβλίο...Καληνύχτα...