Είναι απίστευτο πως έρχονται τα πράγματα ορισμένες φορές. Είναι μαγικά σπαστικό ή και όμορφο άλλοτε. Πάντως μία ή άλλη η ζωή μας εκπλήσσει πάντα. Είναι πιο μπροστά, ίσως ξέρει τι κάνει, ίσως και όχι. Κάποιες φορές μας δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο και άλλοτε μας χαϊδεύει σαν γλυκιά μητέρα.Δεν τα πήγα ποτέ καλά μαζί της. Εκτός ότι με τρομάζει το άγνωστο, είναι και όλο αυτό που δεν μπορείς να το ορίσεις, και δύστυχος είμαι τόσο δυστυχισμένος άνθρωπος που θέλω να τα ορίζω όλα, Σκέψου θέλω να ξέρω απέξω το πρόγραμμα της τηλεόρασης, ακόμα και όταν δεν βλέπω. Πως να παλέψεις με αυτό, με τόσους εσωτερικούς δαίμονες που αυτήν την περίοδο για ένα περίεργο λόγο πολλαπλασιάζονται κιόλας. Όχι μόνο σε μένα δυστυχώς αλλά και σε άλλους. Βγαίνει στην επιφάνεια ο χειρότερος μας εαυτός, αυτός ο αυτοκαταστροφικός, γιατί άραγε? Φταίει ο τρόπος που μεγαλώσαμε ή οι εμπειρίες μας? Μα και πόσο μπορούμε να τα ρίχνουμε όλα σε διαζύγια γονέων και σε κακόβουλα σχόλια "φίλων" ή στην τύχη ή στην μοίρα? Ναι, είμαι φρικαρισμένη εδώ και πολύ καιρό. Δεν ξέρω ούτε που βρίσκομαι, ούτε που ήμουν, πως λοιπόν θα ξέρω που να πάω?Ξέρω μόνο πως δεν ζω την ζωή που είχα ονειρευτεί. Ξέρετε, γνωστή φωτογράφος, τριάντα ετών, να δουλεύει σε ταξιδιωτικό περιοδικό, να ζει στην Πλάκα, με τον φίλο της και το σκύλο της, να περιτριγυρίζεται από καλλιτέχνες και ανθρώπους που προσφέρουν φιλοσοφικές συζητήσεις, να διασκεδάζει και να γελάει...να έχει μηχανή και να είναι ο κόσμος όλος στα πόδια της!!! Και έτσι έχω μείνει, τριαντάρα μόνη που κλαίει. Δεν δουλεύει  αλλά κλαίει. Χωρίς σπίτι, χωρίς φίλο, χωρίς συζητήσεις, χωρίς μηχανή, χωρίς σκύλο( διότι δεν μπορώ να του προσφέρω φαγειτό, μεγαλώνει με τον πατέρα μου). Με τύψεις, άπειρες τύψεις που τολμάω και τα σκέφτομαι αυτά και για να τις ημερέψω λίγο θα έγραφα κάπου εδώ "ευτυχώς έχω υγεία, όσους αγαπώ ..κτλ κτλ." Δεν θα τα πώ! Θα πολεμήσω τις τύψεις μου, μόνο ζητώντας απο τον εαυτό μου να διεκδικήσει τα θέλω του.
Κάπου διάβασα πως όταν δεν αγαπιέσαι  είσαι μισός! Σκέψου πόσο λίγος είσαι αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου! Όταν πήρα το πτυχίο μου, δεν μου είπα μπράβο, αλλά " έλα μωρέ, σιγά!". Όταν έπιασα την πρώτη μου δουλειά, δεν μου είπα συγχαρητήρια , αλλά " Όλος ο κόσμος δουλεύει"( τότε). Όταν κάποιος με ερωτεύτηκε δεν αισθάνθηκα τυχερή, άλλα, θεώρησα πως απλά δεν είχε βρεί άλλη. Και τώρα που έχασα 27 κιλά αντί να καμαρώνω δηλώνω οτι ήταν εύκολο και σιγά την προσπάθεια που κατέβαλα. Όλα λοιπόν μου φαίνονται εύκολα, σε αντίθεση με το να γελάσω ή να προσπαθήσω για κάτι, να δεχτώ την απόρριψη με καμάρι και να καρποθώ αυτά που κατάφερα. Όχι, δεν το κάνω αυτό. Δεν με χαϊδεύω και δεν μου κάνω γλύκες. Δεν με εκτιμώ και δεν θεωρώ πως αξίζω κάτι παραπάνω απο κάποιον άλλον. Άρα, γιατί παραπονιέμαι? Είμαι εκεί ακριβώς που θέλω . Στην μετριότητα αφού μας θεωρώ όλους στα ίδια. Κι όμως σε αυτήν την περίοδο της κρίσης, βλέπω φίλους να κάνουν σπουδαία πράγματα. Συμμαθητές να εξελίσσονται με πολύ όμορφο τρόπο, συμφοιτητές να καταπιάνονται με την ουσία και ανθρώπους γεμάτους ιδέες και τολμηρές αποφάσεις. Νέες ομάδες, καλλιτεχνικές συναντήσεις  καινούριες μουσικές, φιλανθρωπία και τόλμη. Αυτό ξεχωρίζει τους σπουδαίους ανθρώπους, η τόλμη.!!!
Θέλω και τόλμη λοιπόν... και η ζωή μας θα γίνει όπως την θέλουμε, χωρίς προγραμματισμούς και χωρίς τύψεις. Θέλω να με εκπλήξει πολύ, ακόμα όμως φοβάμαι λίγο... Αν και τελικά έχω καταλήξει πως όλα γίνονται για κάποιον λόγο, υπάρχει ένας σκοπός για το κάθε τί που λαμβάνει χώρα στην ζωή μας ή γαι τον κάθε άνθρωπο που εμφανίζεται. Το θέμα είναι ότι προσπαθούμε να αναλύσουμε  αυτόν τον σκοπό, αλλά δεν χρειάζεται, θα εμφανιστεί μόνος του μια μέρα, θα μας εκπλήξει ή θα μας τρομάξει, όπως και να έχει θα εμφανιστεί, αρκέι να μην μείνουμε έδω να περιμένουμε, αλλά να προχωράμε. Λέω να κάνω δώρο στον εαυτό μου μία άνω τελεία και να πάρω μία ανάσα, έτσι χωρίς λόγο απλά για να με κακομάθω, απλα γιατι αν ακόμα δεν με αγαπώ, σίγουρα με συμπαθώ...


Υ.Γ. Όπως καταλαβαίνεται με διαβάζεται ή όχι ή όσοι με διαβάζετε, δεν γράφω για σας. Τα βιβλία που κάποτε λειτουργούσαν ως ψυχοθεραπεία είναι ακριβά. Οι ψυχολόγοι ούτε λόγος και οι φίλοι έχουν ανάγκη να πολεμήσουν τα δικά τους τέρατα. Οπότε αυτό είναι η δική μου μικρή ψυχοθεραπεία. Αφήνω τις λέξεις να βγούν χωρίς να σκέφτομαι και μιλάω για ότι νιώθω σε μένα, τα μοιράζομαι με εσάς γιατι υπάρχει μια εξάρτηση έτσι και ένα άτυπο ραντεβού.

Υ.Γ.2 Δεν θα βγώ ακόμα απο την μιζέρια μου και απο αυτήν μου την μη τολμηρή ζωή, όμως είμαι κοντά...πολύ κοντά, το νιώθω.

Ο άστεγος και εγώ!!

Στις  06:20 το πρωί κατέβαινα  το πεζόδρομο της Ερμού,  το κομμάτι από Θησείο προς Μοναστηράκι  Είναι όμορφος δρόμος, υπάρχει και ένα πάρκο ¨ Ήρεμο... γαλήνιο...Κατηφόριζα λοιπόν, σχεδόν ευτυχισμένη( λέω σχεδόν διότι αφήνω το περιθώριο στην ευτυχία που μπορεί να έρθει), είχα και μία φοβία.. μόνη μέσα στο πάρκο, σκεφτόμουν πως μερικά λεπτά πριν, βίωσα την ευτυχία με μια αγκαλιά.. ( σπουδαίες και οι αγκαλιές). Κράταγα ένα καπουτσίνο διπλό- γλυκό ( ναι, το παραδέχομαι, τον ζεστό καφέ δεν μπορώ να τον πιω μέτριο..) και με ζωγραφισμένο το χαμόγελο, μίλαγα στον         " Θεό" μου.( δεν ξέρω αν είναι αυτός που πιστεύει η εκκλησία όπου βαφτιστικά, ξέρω πως Αυτός, ο Δικός μου Θεός, με ακούει, μου μιλάει και με ακολουθεί..)  Εκεί λοιπόν ανάμεσα από σκέψεις , χαμόγελα, καπουτσίνο και δύο πιροσκί κριμένα στην τσάντα μου, συνάντησα κάποιον που κοιμόταν. Εξω, στο κρύο, τυλιγμένος με μία ροζ κουβέρτα, δεν κατάλαβα τι φύλλο ήταν , δεν πλησίασα, δεν ήθελα να τον ξυπνήσω. Άρχισα να σκέφτομαι γρήγορα, θα ήμουν χρήσιμη αν του έφερα μία κουβέρτα, αν του έδινα το ένα πιροσκί ή τον καπουτσίνο, ΑΝ δεν ζούσα στην ζωή και ζούσα σε ταινία και καλούσα αυτόν τον άνθρωπο σπίτι μου να κοιμηθεί στην ζέστη. Αν του έδινα κάποια χρήματα.... Αλλά δεν έκανα τίποτα, από την μία ο φόβος, από την άλλη η δική του περηφάνια  δεν μου ζήτησε τίποτα, δεν ήξερε ότι υπήρχα εκεί καν. Δεν τον νοιάζει η ύπαρξη μου και δεν ξέρει ούτε τι γράφω για αυτόν. Εγώ ξέρω πως τον συνάντησα, ξέρω πως για λίγα λεπτά με άλλαξε, νιώθω πως έδωσε άλλη αξία στο όμορφο βράδυ μου.. μακάρι να ήξερε όλα αυτά  Να μπορούσα να του πώ πως με έκανε να νιώθω τυχερή που έχω σπίτι και θέρμανση και ας γρινίαζω που δεν ζω μόνη. Να άκουγε την ευχή μου να ζεσταθεί, ένω μέχρι πρίν απο ένα λεπτό ευχόμουν μόνο για μένα..για πολλές τέτοιες βραδιές..Να ήξερε πως η ρόζ κουβέρτα του θα με ακολουθεί πάντα, σε κάθε μίζερη σκέψη μου. Να έβλεπε το πρόσωπό μου και τα δάκρυα που κυλούσαν  που δεν ήταν γι αυτόν αλλά για μένα, που ζώ χωρίς να ζω  που ότι έχω δεν το εκτιμώ.  Αυτός είμαι σίγουρη, είναι περήφανος  αυτός άλλαξε τον κόσμο, γιατί άλλαξε εμένα... Αυτό έχει σημασία, αυτό μας δίνει αξία, να αλλάζουμε τον κόσμο, λίγο λίγο και η αλλαγή θα έρθει. Λίγο λίγο και οι απαισιόδοξοι ίσως χαμογελάσουν.  Λίγο λίγο και οι ρεαλιστές θα μας πλησιάζουν. Λίγο λίγο και εμείς δεν θα ονειρευόμαστε μόνο, αλλά θα γυρίσουμε πίσω με μία κουβέρτα.
   Λίγο λίγο...ένα βήμα την φορά, λίγη υπομονή να έχουμε.
Η μοναδική μου ελπίδα είμαστε εμείς  Όσο ζήσω, πολύ ή λίγο εύχομαι να με συγκινούν οι κουβέρτες στον δρόμο, να μην μπορώ να τις συνηθίσω  να μην μπορώ να μην κλάψω... ίσως ακόμα και να μην τις ξαναδώ!!! ¨ όσο και αν μεγαλώνω και μαθαίνω την σκληρότητα, εύχομαι να επιλέγω το δικό μου κόσμο, και ας  με λένε αισιόδοξη , ονειροπόλα ή και χαζή.
    Χίλιες φορές χαζή παρά χωρίς συναίσθημα. Τουλάχιστον ξέρω πως έτσι ζω.
       
  Ενεργοποίησα τις αισθήσεις μου σήμερα.. κυκλώθηκα με το άρωμα σου και την γεύση σου και αυτό με αναγέννησε.  με έκανε να δω την ρόζ κουβέρτα.
   
          Σπουδαίε άνθρωπε, εσύ,  άστεγε , σε ευχαριστώ  ξέρω ότι αυτό δεν ζεσταίνει το κορμί σου, ζεσταίνει τόσο την ψυχή μου όμως που εύχομαι να το πάρεις πίσω, να δεχτείς ; από παντού το καλό που μου έκανες.(εγωιστικό ίσως..άλλά..).
          Όνειρα γλυκά και σκεπάσου πιο γερά ακούω πως έρχεται κακοκαιρία....

       Μερικές φορές σκέφτομαι πως θα ήταν αν είχα μια φυσιολογική- συμβατική ζωή. Συμβατική, λάθος όρος γιατί συμβατική είναι η ζωή μου σύμφωνα με τον περίγυρο μου, απλά ίσως εννοώ σύμφωνα με τις αξίες και τα κουλά ιδανικά που μεγάλωσα. 
       Αν ήμουν έτσι λοιπόν θα είχα τελειώσει το λύκειο και τις σπουδές μου ίσως στο ΤΕΙ που είχα περάσει, θα είχα γυρίσει στην πόλη που μεγάλωσα θα είχα κάνει οικογένεια, θα δούλευα σε μια τράπεζα ή στην δουλειά του μπαμπά μου και θα ήμουν.....Τι ακριβώς θα ήμουν? Τόσα χρόνια πίστευα πως δεν θα ευτυχούσα με αυτόν τον τρόπο ζωής, όμως δεν είμαι σίγουρη πλέον. Όχι πως έχω μετανιώσει για την ζωή που ζω, αλλά να πως να το πω  πρέπει να πάρω την απόφαση να τη υπερασπιστώ, και αυτήν και τις αποφάσεις μου.
        Να φωνάξω δυνατά και να πω, " κοίτα την δουλειά σου!!!" . Πόσα δικαιώματα παίζει να έχω δώσει ώστε να μου πεις τι να κάνω και τι όχι... Φίλε μου, ή γκόμενε μου, γνωστέ μου, συνάδελφε  , δεν είσαι εδώ για να με κρίνεις , να βγάζεις τις ανασφάλειες σου πάνω μου ή να κάθε σε απέναντι μου... Είσαι και είμαι εδώ για να περπατάμε παρέα... δεν είμαστε εμείς οι αντιμέτωποι , εμείς είμαστε στην ίδια ομάδα. Δεν συμφωνώ με πολλά από όσα κάνεις όπως και δεν συμφωνείς και συ  ποιο το νόημα όμως να είμαστε ίδιοι? Τι σε χαλάει στις αποφάσεις μου? Το ότι δεν μπορείς να το κάνεις πράξη? Το ότι βλέπω θετικά τα πράγματα? το ότι πιστεύω πως ο κόσμος είναι καλός...ικανός και πολλά υποσχόμενος? Επιλέγω να μην βλέπω απόρριψη  μαυρίλα ή κακία  πρέπει να είσαι χαρούμενος με αυτό, δεν σημαίνει απαραίτητα πως δεν έχω ενηλικιωθεί ή πως δεν ξέρω πως είναι οι κανόνες της κοινωνίας μας. Επιλέγω όμως.... Είναι τόσο απλό. Ναι, είμαι 30 και με συντηρεί ο πατέρας μου... γιατί σε ενοχλεί? Ναι φυσικά και με ενοχλεί, αλλά εμένα... Ναι έχω φάει πολλές φορές τα μούτρα μου και επιμένω...πειράζει τόσο? Το πρόβλημα είναι πως είσαι σαν και εμένα και θες να με προστατεύσεις ή ότι δεν μπορείς να κυνηγήσεις αυτά που θες   Λοιπόν σταμάτα να ασχολήσε  μαζί μου και ασχολήσου με σένα, με το τι θες και τι μπορείς...έλα να πορευτούμε και όχι να αντιπαρεχόμαστε, θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι έτσι... Και ας ζω μια όχι συμβατική ζωή για σένα, και ας ζω μια συμβατική ζωή για σένα... ας κάνουμε ότι θέλουμε, ότι μπορούμε, ότι νομίζουμε και για το μόνο που πρέπει να είσαι σίγουρος είναι πως όταν γελάς θα γελάω διπλά και όταν πονάς θα δίνω χαρτομάντιλα χωρίς να ακούς αόριστα ¨στα λεγα" .... αν μπορείς κάνε το ίδιο ...αν όχι δεν πειράζει, απλά μην με κάνεις να έρχομαι απέναντι δυστυχώς κάποτε είμουν καλή σε αυτο...σε φιλώ...πάω για ποτάκι....

Δημόσια ξεφτίλα....

Από την πρώτη μέρα του χρόνου έψαχνα να γράψω κάτι..για καλή χρονιά φυσικά.

       Στην αρχή σκέφτηκα ευχές και υποσχέσεις για την νέα χρονιά. Μετά θεώρησα ότι θα ήταν ενδιαφέρων ένα κείμενο ανασκόπησης για το προηγούμενο έτος. Ευχαριστίες ή και αστεία γεγονότα. Έπειτα στις 2 του μήνα πήγα να γράψω ένα κείμενο για ένα όμορφο γεγονός, αυτό είναι πως κάποιος που τυχαία βρεθήκαμε περισσή σε ένα μαγαζί μου είπε πως του έφερα γούρι για την χρονιά , (σπουδαίο ομολογώ, αρκετά συγκινητικό)... Τελικά δεν έγραψα τίποτα.. δεν ήταν κάτι αρκετό για να γραφτεί και να μοιραστεί, με οποίον μοιράζονται αυτά που γράφω. Εκτός από το σημερινό γεγονός.

      Δεν είναι αξιοσημείωτο, ή τουλάχιστον δεν ενδιαφέρει κανέναν το να το κοινοποιήσω, όμως είναι ένα λάκτισμα για να γράψω κάτι... την δημόσια ξεφτίλα μου. Ναι έχω μια βαθιά ανάγκη να γράψω όσα ελεεινά πράγματα χρόνια κάνω. ¨ Όχι για να με επικρίνετε  άλλα γιατί έχω ανάγκη να βγάλω από μέσα μου την κατάντια μου, έχω ανάγκη να αποτινάξω ότι με τρώει και με καθηλώνει σε αυτήν την γαμημένη (βολική κατά τα άλλα) πράσινη πολυθρόνα. Τριάντα χρόνια διαβάσματος και εμπειριών. Δέκα χρόνια σπουδών, αμέτρητες κραιπάλες. Ταξίδια ανά τον κόσμο, διαβάσματα βιβλίων( σχεδόν δύο την βδομάδα) , άπειρες παρέες, αμέτρητοι φίλοι, έρωτες... γέλια, κλάματα. Τρία χρόνια ψυχοθεραπείας( άπειρα λεφτά). Τρία χρόνια μαγαζί. Δύο χρόνια κρίσεις πανικού. 100 κιλά, Έξι σπίτια, Τρεις πόλεις. ¨ Ένα πτυχίο, ένα μεταπτυχιακό  τρεις ξένες γλώσσες. Άπειρα χρώματα στα μαλλιά , 14 τρυπήματα για σκουλαρίκια στο σώμα , δύο χειρουργεία, μία γαστροσκόπηση.... Όλα ψέμα, όλα λάθος, όλα πεταμένα λεφτά.!!!!! Ο άνθρωπος που δίνει αξία σε ότι ζει, ο άνθρωπος που εκμεταλλεύεται τις εμπειρίες του, αυτός που όταν υπερασπίζεται κάτι το κάνει με πάθος, αυτός που κινηγά τα όνειρά του, αυτός που αναλαμβάνει τις ευθήνες του, αυτός που μαθαίνει απο τα λάθη του, αυτός που μοιράζεται τα πάθη του, ο άνθρωπος πρωταγωνιστής ... δέν είμαι έγω. 

      Είμαι αυτός που δεν μαθαίνει απο τα λάθη του που διαβάζει απλά για να διαβάζει, που ζεί για να ζεί, που δεν ενηλικιώνεται που φοβάται...πάντα φοβάται και που έχει πάντα καλέσ δικαιολογίες. Δεν ξέρω αν είμαι καλή φωτογράφος, όχι γιατί δεν μου το είπαν, αλλα γιατι δεν προσπάθησα να το δείξω, φοβόμουν μην και αποτύχω και έτσι είναι ασφαλέστερο, δεν έχω αποτύχει γιατί δεν έχω προσπαθήσει κάν. Παπαριές..μόνο λόγια κυριες και κύριοι η Μαρία. Πάντα έφταιγαν οι γονείς μου και οι επιλογές τους, οι φίλοι, η μοίρα, η τύχη...σκατά...ποτέ δεν πήρα καμία ευθύνη, ποτέ δεν ρίσκαρα και πάντα κρυβόμουν πίσω απο ότι μπορείτε να φανταστείτε. Ήθελα να τα έχω όλα, χωρίς να δίνω τίποτα ουσίας και επείδη κάποιοι θα πείτε λές βλακίες, σας λέω ότι απλά μπορούσα να αντιληφθώ τι χρειάζονται οι απέναντι.Τους έδινα ότι ήθελαν, μόνο στην αρχή μετά βαριόμουνα. Οι καλοί άνθρωποι επαναπαύτηκαν σε αυτό και μου το ονόμασαν καλοσύνη, οι ίδιοι με μένα με κατάλαβαν και την έκανα απο την ζωή μου και κάποιοι σπουδαίοι μου έδειξαν τον δρόμο.. πάλι δεν άκουσα, παλι δεν κατάλαβα, πάλι δικαιολογήθηκα  Εως εδώ ... σήμερα στην δημόσια ξεφτίλα μου θα ζητήσω και δημόσια συγνώμη.

      Συγνώμη απο τους γονείς μου που τους χρεώνω τα ψυχολογικά μου, απο τα αδέρφια μου που με στηρίζουν και δεν το βλέπω, απο την Μ. που δεν την ακούω εδώ και δύο χρόνια, απο την Π. που την αγαπώ και δεν της το λέω. Απο την Μ. και την Δ. που τους καθυστερώ κάτι με δικαιολογία έναν έρωτα. Απο την Φ. που δεν την πήρα όσα τηλέφωνα έπρεπε( και που το ξέρω πως το διαβάζεις αυτό). Απο τον Κ. που είμαι ο χειρότερος άνθρωπος που γνώρισε  Απο την Σ. που της είπα πως θα είμαι πάντα δίπλα της και δεν το έκανα.Συγνώμη στην Ε. που δεν την δικαιολογώ. Στον Δ. που τον εκμεταλλεύομαι  Συγνώμη που μιλάω τόσο πολύ, χωρίς να λέω τίποτα. Συγνώμη στην ξαδέρφη μου που είχε ένα τόσο άθλιο πρότυπο. Συγνώμη στους ανθρώπους που έφερα σε δύσκολη θέση με την δήθεν ειλικρίνεια μου ξεφουρνίζοντας αμέτρητα "μου αρέσεις" . Συγνώμη σε αυτόν που με έκανε να τα καταλάβω αυτά και του πήρα την ευκαιρία να είμαι αυτό που πίστευε. ( ελπίζω σε αυτόν να το πώ και απο κοντά). Συγνώμη σε όλους που ξέρετε τα πάντα για την ζωή μου, αλλά τίποτα για μένα. Και τέλος συγνώμη στον εαυτό μου που τον έκρυψα κάτω απο φοβίες, δικαιολογίες, κιλά, καταχρήσεις και κλάματα.

      Πρίν κάποιο καιρό κάποιος μου είπε πως οι πιο ΣΠΟΥΔΑΙΕΣ  σχέσεις είναι οι άσχημες σχέσεις. Τώρα το κατάλαβα που είδα την άσχημη σχέση με τον εαυτό μου. Αυτός ο άνθρωπος μου είπε επί σεις πως δεν πρέπει να φοβόμαστε τον θάνατο ή τις κρίσεις, ότι αυτά είναι απλά αλλαγές και ότι κάθε αλλαγή πονάει. Διαρκεί διαφορετικά για τον καθένα, εως ότου χωνέψει τις αλλαγές και βγαίνει στην επιφάνειά με κάθε τρόπο. Στάθηκα τυχερή και πριν 5 χρόνια ήρθαν οι κρισεις πανικού ώς δώρο για να με ταρακουνήσουν, δεν το εκμεταλλευτικά όπως έπρεπε, και ήρθε και η κρίση των τριάντα, ακόμα και η οικονομική, η κρίση στον έρωτα, στην φιλία και τέλος ήρθε η λάθος κρίση μου για κάποιον για να με ξυπνήσει. Δεν είναι τυχαίο πως η λέξη κρίση σημαίνει και απόφαση και αλλαγή, αλλα και επιδείνωση μιας κατάστασης... εμείς αποφασίζουμε τελικά.

    Αυτό ήθελα να κάνω για την καινούρια χρονιά, να την ξεκινήσω καθαρή και απαλλαγμένη απο φοβίες, μικροψυχίες και ταπεινωτικές επιλογές, απαλλαγμένη απο ότι με καθηλώνει και να την γεμίσω με δικές μου επιλογές και δικές μου ευθήνες. Να χρεώσω στον εαυτό μου τα λάθη που του αναλογούν και να τον κανακέψω για τα πάθη του. Να "σκοτώσω " τον έφηβο μέσα μου και εκείνον τον ψέυτικο εαυτό και να πάω παραπέρα...πέρα απο την πράσινη πολυθρόνα. Ξεκινώντας  απο τώρα.

   Ευτυχισμένο 2013 σε όλους !!! ειλικρινής ή όχι, καλούς ή κακους και μόνο μιά ευχή απο μένα.     

         

                                                               ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, 

                                        ΕΥΧΟΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!!!