Είναι απίστευτο πως έρχονται τα πράγματα ορισμένες φορές. Είναι μαγικά σπαστικό ή και όμορφο άλλοτε. Πάντως μία ή άλλη η ζωή μας εκπλήσσει πάντα. Είναι πιο μπροστά, ίσως ξέρει τι κάνει, ίσως και όχι. Κάποιες φορές μας δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο και άλλοτε μας χαϊδεύει σαν γλυκιά μητέρα.Δεν τα πήγα ποτέ καλά μαζί της. Εκτός ότι με τρομάζει το άγνωστο, είναι και όλο αυτό που δεν μπορείς να το ορίσεις, και δύστυχος είμαι τόσο δυστυχισμένος άνθρωπος που θέλω να τα ορίζω όλα, Σκέψου θέλω να ξέρω απέξω το πρόγραμμα της τηλεόρασης, ακόμα και όταν δεν βλέπω. Πως να παλέψεις με αυτό, με τόσους εσωτερικούς δαίμονες που αυτήν την περίοδο για ένα περίεργο λόγο πολλαπλασιάζονται κιόλας. Όχι μόνο σε μένα δυστυχώς αλλά και σε άλλους. Βγαίνει στην επιφάνεια ο χειρότερος μας εαυτός, αυτός ο αυτοκαταστροφικός, γιατί άραγε? Φταίει ο τρόπος που μεγαλώσαμε ή οι εμπειρίες μας? Μα και πόσο μπορούμε να τα ρίχνουμε όλα σε διαζύγια γονέων και σε κακόβουλα σχόλια "φίλων" ή στην τύχη ή στην μοίρα? Ναι, είμαι φρικαρισμένη εδώ και πολύ καιρό. Δεν ξέρω ούτε που βρίσκομαι, ούτε που ήμουν, πως λοιπόν θα ξέρω που να πάω?Ξέρω μόνο πως δεν ζω την ζωή που είχα ονειρευτεί. Ξέρετε, γνωστή φωτογράφος, τριάντα ετών, να δουλεύει σε ταξιδιωτικό περιοδικό, να ζει στην Πλάκα, με τον φίλο της και το σκύλο της, να περιτριγυρίζεται από καλλιτέχνες και ανθρώπους που προσφέρουν φιλοσοφικές συζητήσεις, να διασκεδάζει και να γελάει...να έχει μηχανή και να είναι ο κόσμος όλος στα πόδια της!!! Και έτσι έχω μείνει, τριαντάρα μόνη που κλαίει. Δεν δουλεύει  αλλά κλαίει. Χωρίς σπίτι, χωρίς φίλο, χωρίς συζητήσεις, χωρίς μηχανή, χωρίς σκύλο( διότι δεν μπορώ να του προσφέρω φαγειτό, μεγαλώνει με τον πατέρα μου). Με τύψεις, άπειρες τύψεις που τολμάω και τα σκέφτομαι αυτά και για να τις ημερέψω λίγο θα έγραφα κάπου εδώ "ευτυχώς έχω υγεία, όσους αγαπώ ..κτλ κτλ." Δεν θα τα πώ! Θα πολεμήσω τις τύψεις μου, μόνο ζητώντας απο τον εαυτό μου να διεκδικήσει τα θέλω του.
Κάπου διάβασα πως όταν δεν αγαπιέσαι  είσαι μισός! Σκέψου πόσο λίγος είσαι αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου! Όταν πήρα το πτυχίο μου, δεν μου είπα μπράβο, αλλά " έλα μωρέ, σιγά!". Όταν έπιασα την πρώτη μου δουλειά, δεν μου είπα συγχαρητήρια , αλλά " Όλος ο κόσμος δουλεύει"( τότε). Όταν κάποιος με ερωτεύτηκε δεν αισθάνθηκα τυχερή, άλλα, θεώρησα πως απλά δεν είχε βρεί άλλη. Και τώρα που έχασα 27 κιλά αντί να καμαρώνω δηλώνω οτι ήταν εύκολο και σιγά την προσπάθεια που κατέβαλα. Όλα λοιπόν μου φαίνονται εύκολα, σε αντίθεση με το να γελάσω ή να προσπαθήσω για κάτι, να δεχτώ την απόρριψη με καμάρι και να καρποθώ αυτά που κατάφερα. Όχι, δεν το κάνω αυτό. Δεν με χαϊδεύω και δεν μου κάνω γλύκες. Δεν με εκτιμώ και δεν θεωρώ πως αξίζω κάτι παραπάνω απο κάποιον άλλον. Άρα, γιατί παραπονιέμαι? Είμαι εκεί ακριβώς που θέλω . Στην μετριότητα αφού μας θεωρώ όλους στα ίδια. Κι όμως σε αυτήν την περίοδο της κρίσης, βλέπω φίλους να κάνουν σπουδαία πράγματα. Συμμαθητές να εξελίσσονται με πολύ όμορφο τρόπο, συμφοιτητές να καταπιάνονται με την ουσία και ανθρώπους γεμάτους ιδέες και τολμηρές αποφάσεις. Νέες ομάδες, καλλιτεχνικές συναντήσεις  καινούριες μουσικές, φιλανθρωπία και τόλμη. Αυτό ξεχωρίζει τους σπουδαίους ανθρώπους, η τόλμη.!!!
Θέλω και τόλμη λοιπόν... και η ζωή μας θα γίνει όπως την θέλουμε, χωρίς προγραμματισμούς και χωρίς τύψεις. Θέλω να με εκπλήξει πολύ, ακόμα όμως φοβάμαι λίγο... Αν και τελικά έχω καταλήξει πως όλα γίνονται για κάποιον λόγο, υπάρχει ένας σκοπός για το κάθε τί που λαμβάνει χώρα στην ζωή μας ή γαι τον κάθε άνθρωπο που εμφανίζεται. Το θέμα είναι ότι προσπαθούμε να αναλύσουμε  αυτόν τον σκοπό, αλλά δεν χρειάζεται, θα εμφανιστεί μόνος του μια μέρα, θα μας εκπλήξει ή θα μας τρομάξει, όπως και να έχει θα εμφανιστεί, αρκέι να μην μείνουμε έδω να περιμένουμε, αλλά να προχωράμε. Λέω να κάνω δώρο στον εαυτό μου μία άνω τελεία και να πάρω μία ανάσα, έτσι χωρίς λόγο απλά για να με κακομάθω, απλα γιατι αν ακόμα δεν με αγαπώ, σίγουρα με συμπαθώ...


Υ.Γ. Όπως καταλαβαίνεται με διαβάζεται ή όχι ή όσοι με διαβάζετε, δεν γράφω για σας. Τα βιβλία που κάποτε λειτουργούσαν ως ψυχοθεραπεία είναι ακριβά. Οι ψυχολόγοι ούτε λόγος και οι φίλοι έχουν ανάγκη να πολεμήσουν τα δικά τους τέρατα. Οπότε αυτό είναι η δική μου μικρή ψυχοθεραπεία. Αφήνω τις λέξεις να βγούν χωρίς να σκέφτομαι και μιλάω για ότι νιώθω σε μένα, τα μοιράζομαι με εσάς γιατι υπάρχει μια εξάρτηση έτσι και ένα άτυπο ραντεβού.

Υ.Γ.2 Δεν θα βγώ ακόμα απο την μιζέρια μου και απο αυτήν μου την μη τολμηρή ζωή, όμως είμαι κοντά...πολύ κοντά, το νιώθω.