Ο άστεγος και εγώ!!

Στις  06:20 το πρωί κατέβαινα  το πεζόδρομο της Ερμού,  το κομμάτι από Θησείο προς Μοναστηράκι  Είναι όμορφος δρόμος, υπάρχει και ένα πάρκο ¨ Ήρεμο... γαλήνιο...Κατηφόριζα λοιπόν, σχεδόν ευτυχισμένη( λέω σχεδόν διότι αφήνω το περιθώριο στην ευτυχία που μπορεί να έρθει), είχα και μία φοβία.. μόνη μέσα στο πάρκο, σκεφτόμουν πως μερικά λεπτά πριν, βίωσα την ευτυχία με μια αγκαλιά.. ( σπουδαίες και οι αγκαλιές). Κράταγα ένα καπουτσίνο διπλό- γλυκό ( ναι, το παραδέχομαι, τον ζεστό καφέ δεν μπορώ να τον πιω μέτριο..) και με ζωγραφισμένο το χαμόγελο, μίλαγα στον         " Θεό" μου.( δεν ξέρω αν είναι αυτός που πιστεύει η εκκλησία όπου βαφτιστικά, ξέρω πως Αυτός, ο Δικός μου Θεός, με ακούει, μου μιλάει και με ακολουθεί..)  Εκεί λοιπόν ανάμεσα από σκέψεις , χαμόγελα, καπουτσίνο και δύο πιροσκί κριμένα στην τσάντα μου, συνάντησα κάποιον που κοιμόταν. Εξω, στο κρύο, τυλιγμένος με μία ροζ κουβέρτα, δεν κατάλαβα τι φύλλο ήταν , δεν πλησίασα, δεν ήθελα να τον ξυπνήσω. Άρχισα να σκέφτομαι γρήγορα, θα ήμουν χρήσιμη αν του έφερα μία κουβέρτα, αν του έδινα το ένα πιροσκί ή τον καπουτσίνο, ΑΝ δεν ζούσα στην ζωή και ζούσα σε ταινία και καλούσα αυτόν τον άνθρωπο σπίτι μου να κοιμηθεί στην ζέστη. Αν του έδινα κάποια χρήματα.... Αλλά δεν έκανα τίποτα, από την μία ο φόβος, από την άλλη η δική του περηφάνια  δεν μου ζήτησε τίποτα, δεν ήξερε ότι υπήρχα εκεί καν. Δεν τον νοιάζει η ύπαρξη μου και δεν ξέρει ούτε τι γράφω για αυτόν. Εγώ ξέρω πως τον συνάντησα, ξέρω πως για λίγα λεπτά με άλλαξε, νιώθω πως έδωσε άλλη αξία στο όμορφο βράδυ μου.. μακάρι να ήξερε όλα αυτά  Να μπορούσα να του πώ πως με έκανε να νιώθω τυχερή που έχω σπίτι και θέρμανση και ας γρινίαζω που δεν ζω μόνη. Να άκουγε την ευχή μου να ζεσταθεί, ένω μέχρι πρίν απο ένα λεπτό ευχόμουν μόνο για μένα..για πολλές τέτοιες βραδιές..Να ήξερε πως η ρόζ κουβέρτα του θα με ακολουθεί πάντα, σε κάθε μίζερη σκέψη μου. Να έβλεπε το πρόσωπό μου και τα δάκρυα που κυλούσαν  που δεν ήταν γι αυτόν αλλά για μένα, που ζώ χωρίς να ζω  που ότι έχω δεν το εκτιμώ.  Αυτός είμαι σίγουρη, είναι περήφανος  αυτός άλλαξε τον κόσμο, γιατί άλλαξε εμένα... Αυτό έχει σημασία, αυτό μας δίνει αξία, να αλλάζουμε τον κόσμο, λίγο λίγο και η αλλαγή θα έρθει. Λίγο λίγο και οι απαισιόδοξοι ίσως χαμογελάσουν.  Λίγο λίγο και οι ρεαλιστές θα μας πλησιάζουν. Λίγο λίγο και εμείς δεν θα ονειρευόμαστε μόνο, αλλά θα γυρίσουμε πίσω με μία κουβέρτα.
   Λίγο λίγο...ένα βήμα την φορά, λίγη υπομονή να έχουμε.
Η μοναδική μου ελπίδα είμαστε εμείς  Όσο ζήσω, πολύ ή λίγο εύχομαι να με συγκινούν οι κουβέρτες στον δρόμο, να μην μπορώ να τις συνηθίσω  να μην μπορώ να μην κλάψω... ίσως ακόμα και να μην τις ξαναδώ!!! ¨ όσο και αν μεγαλώνω και μαθαίνω την σκληρότητα, εύχομαι να επιλέγω το δικό μου κόσμο, και ας  με λένε αισιόδοξη , ονειροπόλα ή και χαζή.
    Χίλιες φορές χαζή παρά χωρίς συναίσθημα. Τουλάχιστον ξέρω πως έτσι ζω.
       
  Ενεργοποίησα τις αισθήσεις μου σήμερα.. κυκλώθηκα με το άρωμα σου και την γεύση σου και αυτό με αναγέννησε.  με έκανε να δω την ρόζ κουβέρτα.
   
          Σπουδαίε άνθρωπε, εσύ,  άστεγε , σε ευχαριστώ  ξέρω ότι αυτό δεν ζεσταίνει το κορμί σου, ζεσταίνει τόσο την ψυχή μου όμως που εύχομαι να το πάρεις πίσω, να δεχτείς ; από παντού το καλό που μου έκανες.(εγωιστικό ίσως..άλλά..).
          Όνειρα γλυκά και σκεπάσου πιο γερά ακούω πως έρχεται κακοκαιρία....