Το Νησί (μέρος ά)


      Στην δυτική πτέρυγα του ιδρύματος βρίσκετε ένα μεγάλο παράθυρο. Είναι περίπου δυόμιση μέτρα ύψος και το πλάτος του όσο δύο ανοιχτά ανδρικά χέρια.Την άνοιξη, το φως, μπαίνει άπλετο και γεμίζει τον χώρο με πολύ χρώμα.      

      Στην Άννα αρέσει πολύ να κάθετε μπροστά από εκεί και να κοιτάει με ώρες τις ακτίνες του Ηλίου που πέφτουν πάνω στην θάλασσα και τις αλλάζουν χώμα. Ταξιδεύει με τα χρώματα και τις αλλαγές και όταν το παράθυρο είναι ανοιχτό, νιώθει αεράκια να τις χαϊδεύουν απαλά τα μάγουλα. Θυμάται μία ιστορία, δεν ξέρει από πού, ή ποιος την είπε, είναι όμως το μόνο που θυμάται από την ζωή της.  
    Ο άνεμος, ένας ψηλός και όμορφος νέος αγάπησε παράφορα, μια νέα από μεγάλη οικογένεια, τον αγάπησε και αυτή, όμως τους χώριζαν τα χρήματα, οι οικογένειες τους  και αφού δεν μπορούσαν να είναι μαζί, αποφάσισαν να πεθάνουν. Όμως ο ήλιος συγκινήθηκε από αυτήν την αγάπη και τους μεταμόρφωσε σε στοιχεία της φύσης, έτσι ήταν για πάντα μαζί και ευτυχισμένοι. Όταν τα πάνε καλά η θάλασσα είναι ήρεμη και ένα γλυκό αεράκι γλυκαίνει τις ψυχές, όταν όμως το ζευγάρι καυγαδίζει τότε θυμώνουν και οι δύο. Ο άνεμος φύσα δυνατά και παίρνει στο διάβα του ότι βρεθεί και η θάλασσα ώς γνήσια γυναίκα σηκώνει ψηλά κύματα και καταπίνει με μανία πλοία και ναυτικούς. Ακόμα και τότε όμως μπορείς να διακρίνεις τον έρωτα αυτών των δύο νεαρών..
    Της Άννας της αρέσει αυτή η ιστορία, νιώθει σαν να μιλάνε για τους γονείς της, κανείς όμως δεν την έχει ξανακούσει και όλοι της λένε πως δεν ισχύει, δεν την νοιάζει...άλλωστε είναι το μόνο που θυμάται.
    Συχνά, δίπλα της στο παράθυρο, έρχεται και κάθετε η κυρία Ζορζετ. Δεν είναι ξεκάθαρη η ηλικία της, αν και τα μαλλιά της είναι κάτασπρα σαν δεκεμβριανό χιόνι, το δέρμα της είναι ροδαλό, χωρίς κανένα σημάδι χρόνου και με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη. Η Κυρία Ζορζέτ δεν μιλάει πότε σε κανέναν, απλά υπάρχει εκεί και χαμογελά, λέγετε πώς καμία φορά αργά το βράδυ ακούγεται να παραμιλά και να ρωτάει αν γύρισε, άλλοι λένε πως ψάχνει την κόρη της, αλλοί έναν έρωτα, η Αννα όμως ξέρει πως περιμένει να γυρίσει ο εαυτός της. Οι περισσότεροι ασθενείς είναι αμίλητοι ή σχεδόν σιωπηλοί. Κανείς δεν θυμάται πως βρέθηκε εκεί, κάποιοι όμως θυμούνται από που έρχονται.. Η Αννα όχι. Βρέθηκε εκέι έφηβη, γύμνή, στην βόρεια ακτή του νησιού. Την βρήκε ο Μάριο, ο επιστάτης λιπόθυμη. Όταν συνήλθε δεν ήξερε ποια ήταν, πώς βρέθηκε εκεί ή απο πόυ έρχόταν, παρα μόνο βρέθηκε στην χούφτα της ενα μεταγιόν σε σχήμα καρδιας με δύο αρχικά. το πρώτο δεν φαινόταν καλά , η αρμύρα το είχε επηρεάσει το δεύτερο όμως ήταν Ι και έτσι την ονόμασαν Ιωάννα. Ομώς δεν μπορούσε να διαβάσει το όνομα της, είχε μια περίεργη πάθηση οπου δίαβαζε τις λέξεις ανάποδα και το Ιωάννα, έγινε Άννα. Κάθε απόγευμα έχουν δύο ώρες ελέυθερες, η Άννα, η Κυρία Ζορζέτ και ο Μάριο κάθονται πίσω απο την θάλασσα και κοιτάνε το απέραντο γαλάζιο, δεν μιλάνε και απλά κοιτάνε. Τις υπόλοιπες ώρες ασχολούνται με μαθήματα πλεξίματος και κάθε πρωί για 4 ώρες πλέκουν μεταλλικά καλώδια σε σχήμα πλεξίδας. Δεν ξέρει γιατί το κάνουν αυτό, ξέρουν μόνο πως το κάνουν γιατι το χρειάζονται οι υγιείς, όσοι δηλαδή βρίσκονται εκτός του νησιού, στον κόσμο. Το βράδυ, μετά την δύση του ηλίου, πέφτουν στα κρεβάτια τους, πίνουν ένα χάπι που θα τους βοηθήσει να βρουν την μνήμη τους. Και η ζωή τους κυλούσε έτσι αργά, ώσπου μια μέρα εμφανίστηκε στο Νησί ένας κοκκινομάλλης νέος....

( Μια μικρή ιστορία επιστημονικής φαντασίας σε κομμάτια.)
     αφιερωμένη στο ηλίθιο αγόρι- πηγή έμπνευσής μου....

                                      " faith, trust and a litl bit of fairydust" ..........

    Πόσο λειτουργική είναι τελικά η εσωτερική αναζήτηση? Πότε πρέπει να σταματάς να αναρωτιέσαι  και να ψάχνεις τον λόγο για του ότι συμβαίνει γύρω σου? Από την μία οι πολιτικές εξελίξεις, που δεν είμαι ειδήμων στο θέμα, αλλά όπως και να το κάνουμε και λόγο έχω και επηρεάζομαι, και από την άλλη οι καθημερινές εξελίξεις της ζωής μας. Αδυνατώ να πιστέψω πως αυτό είναι όλο...

   Όσο αφορά τις πολιτικές εξελίξεις, κανείς δεν ξέρει τι είναι καλύτερο ή όχι.. Αυτό βλέπω τα λίγα χρόνια που κατανοώ τον κόσμο. Όλοι ξέρουν το καλύτερο για μας, αυτό μας έμαθαν.. Οι γονείς μας, πάντα ήξεραν και ξέρουν το τι πρέπει να κάνουμε και το τι πρέπει να γίνουμε, γιατι απλά ξέρουν. Εχουν εμπειρία. Οι δάσκαλοι στο σχολείο, γέμησαν το κεφάλι μας με ένα σώρο σώστα πράγματα, τα οποία δεν μου έχουν χρησιμεύσει πουθενά, άλλα αυτοί ξέρουν. Στα πανεπιστήμια, αλλαξες για λίγο απόψεις, αλλα πάντα υπήρχε κάποιος που ξέρει και αν ήθελες να βρείς δουλεία, να ζήσεις κοινά και τρόπον τινά φυσιολογικά, επρεπε όλο και κάποιον να ακούσεις, που ξέρει καλύτερα.. Και έτσι μεγαλώσαμε και γίναμε αυτοί που ξέρουν, αυτοί που κρατάμε το μέλλον άλλον ανθρώπων στα χέρια μας, αυτοί που πέρνουμε αποφάσεις, που έχουμε εμπειρίες. Που πολύ απλά, λες και οι λέξεις δεν έχουν καμία σημασία, λέμε σε έναν φίλο να ξεχάσει μια κοπέλα, αυτοί , που λέμε σε κάποιον να μην κινηγήσει τα θέλω του, διότι εμείς την πατήσαμε. Γίναμε, οι γόνεις μας, οι δάσκαλοι και όλοι όσοι δεν θέλαμε ποτέ να γίνουμε...

    Και όσοι ακόμα δεν γίναμε, παλεύουμε με τους υπόλοιπους, γινόμαστε γραφικοί και σύμφωνα με κάποιους που ξέρουν παραπάνω τραβάμε την εφηβεία μας απο τα μαλλιά..

    Οσο για το τι ξέρουμε? Τα πάντα, αυτή η γρήγορη εποχή της "γνώσης" με κούρασε. Αριστερό κλικ και έμαθες τα πάντα, όλοι για τα πάντα έχουμε άποψη, και δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, έχει ενδιαφέρον η πολυάριθμη ανταλλαγή απόψεων και δίνει τροφή για σκέψη, απλά ας καταλάβουμε πότε πρέπει να σταματάμε.. 

    Και όχι αυτήν την φορά δεν δέχομαι ότι γράφω μπερδεμένα. Αναφέρομαι στα απλά πράγματα, στην καθημερινότητα, στις σχέσεις, στην ζωή και στην πολιτική, που πάντα κάποιος "ξέρει" καλύτερα απο σένα και όσο και να τον σταματάς θα το πέι. Μην ακούμε όμως κανέναν, μόνο εμείς ξέρουμε, ο καθένας για τον εαυτό του....

      Για μένα οι ερωτήσεις, οι απαντήσεις είναι στο : " faith, trust and a litl bit of fairydust" ..........

 ΤΟ ΕΣΤΙΑΤΌΡΙΟ...

   Η οικογένεια μου, έχει μια επιχείρηση. Μικρή, κερδοφόρα όσο χρειάζεται. Μέσα στην επιχείρηση υπάρχει και ένα ταβερνάκι. Χρόνια ολόκληρα, εμφανίζομαι στα μέσα του καλοκαιριού για τις καθορισμένες "δωρεάν" διακοπές μου, δεν έχω εμφανιστεί ποτέ πριν ανοίξει το μαγαζί. Φέτος λοιπόν, έπεσε ο κλήρος σε μένα να ανοίξω το μαγαζί και ήρθα από νωρίς για να ετοιμάσω...
   Δεν φανταζόμουν ποτέ την πόση δουλειά έχει ένα τέτοιο μέρος για να ξεκινήσει να λειτουργεί. Να καθαρίσεις τον χώρο, τα τραπέζια, τις καρέκλες. Να οργανώσεις τα ψώνια, τα τραπεζομάντιλα, τους υπαλλήλους. Να βάψεις, να βάψεις, να βάψεις...
  Ο κύριος Μιγίακι είχε δίκαιο τελικά. Το να βάψεις δεν είναι απλό πράγμα. Χρειάζεσαι πολύ ηρεμία και συγκέντρωση. Ο τρόπος που κρατάς το πινέλο, ή στιγμή που το βουτάς στον κουβά με το χρώμα και μεγάλο κομμάτι σε όλο το θέμα είναι η στιγμή που το χρώμα περνάει πάνω απο το αντικείμενο. ¨Εχεις ξύσει προσεχτικά το αντικείμενο βαφής, έχεις απομακρύνει όλα τα βλάβερα αντικείμενα  για το αντικείμενο, το έχεις περάσει από ένα προστατευτικό σώμα με κάτι π.χ για σκουρία, κάνεις τα πάντα για να το προστατεύεις και τέλος με απαλές και ίδιες κινήσεις περνάς πάνω το χρώμα. Το αντικείμενο έχει γίνει σαν καινούριο. Δηλαδή, έχει γίνει καινούριο. Το έχεις προστατέψει πολύ, το έχεις φροντίσει και τέλος αυτό αναδικνείει όλη την ομορφία, σε ανταμείβει όπως έκανες και έσυ...
    Και τώρα έρχομαι και σκέφτομαι, όλα έτσι δεν είναι στην ζωή? ¨Οσο πιο πολύ ενδιαφέρον και προσοχή δώσεις σε κάτι, όσο περισσότερο υπομονή δείξεις θα ανταμειφθεί.
   Εψαχνα μαγεία για τα πάντα. Μαγεία για να αλλάξω ότι δεν μου αρέσει... Μαγεία, για να γίνει κάτι γρήγορα, μαγεία για να βρώ την ευτυχία.. Τελκά υπάρχει!!! Ειναι κρυμένη μέσα μας, και βγαίνει έξω διάχυτη στον αέρα όταν κατανοείς την υπομόνη, όταν σέβεσαι τον εαυτό σου και όταν φροντίζεις, η ανταμοιβή είναι τεράστια... Χρειάστηκε απλά να βάψω κάποιες κολώνες για να το καταλάβω, να βάψω και να κοιτάξω κάποιον στα μάτια με υπομονή και φροντίδα και εκέι να βρώ την μαγεία μου...wax on wax off και όλα γίνονται....



και ένα τραγουδάκι που αγαπώ....