Φαντάσου λέει να ζούσες σε έναν κόσμο όπου η ελευθερία σου θα τελειώνε εκέι που αρχίζει του διπλανου σου . Να ήταν δεδομένο και να μην μπορούσε κανεις να κάνει κατι πισω ή κρυφα απο τη πλατή του άλλου. 

Φαντάσου οι άνθρωποι να έλεγαν μεταξύ τους τι τους πειράζει και τι τους ενοχλέι χωρις ντροπές και αναστολές  και φαντασου οι γύρω μας να μας ρώταγαν πριν κάνουν κατί. 

Φαντάσου οι ενήλικες αυτού του κόσμου να δίνουν κάποια απο τα χρήματα τους για τους πραγματικά συμαντικους αυτου του κόσμου, τους πανταχού σοφούς ,δηλαδή τους ηλικιωμένους μας ,οπου μας μεγάλωσαν και μας δώσαν τα εφόδια να γινουμε σοφοί στην θέση τους ( φαντάσου να ήταν αλήθεια), και τα παιδία , δηλαδή το μέλλον. Φάντασου να έλεγες στους υπολοιπους ενήλικες πως πρεπει να σεβονται τα παιδία και όχι το αντιθετο. Φαντάσου να είχες φτίξει σχολεία τα οποία θα είχαν θεραπευτες, ψυχολόγους και δασκάλους χορού και σώματος , ζωγραφική φωτογραφία , μαθηματα λογικής και γλώσσες , φαντασου να ήξερες τι γινόταν στα σπίτια των παιδιων και να ήσουν εκει να τους φροντίσεις . Να τους εξηγούσες γιατι τους ζητας να διαβάσουν και να τους εξηγούσες απο μικρα πως λειτουργει αυτος ο κόσμος . Να έλεγες ας πούμε πως κάποιοι άνθρωποι που ήταν καλοί στα χέρια πηραν επάνω τους το βάρος των υπολλοίπων και έγιναν αυτοί που μας ταίζουν και που οργώνουν την γή , φροντιζουν τα ζώα και μαζευουν τα σκουπίδια και είναι τίμη να κάνεις αυτο το επάγγελμα και να τους έλεγες πως κάποιοι ήταν ταξιδευτες και ονειροπόλοι και αυτοι λέγονται δάσκαλοι και πως όλη η κοινωνία τους δίνει χρήματα ή πολύ φαγητο γιατι κανουν σπουδαία δουλεια και εκεινοι. και πως υπάρχουν και αυτοι που είναι καλοι στο δάβασμα και πως και αυτοι γίνονται γιατροι και ερευνητές και μας τραβάνε να παμε μπροστα και να είχαν και αυτοι καλά χρήματα. και δεν εχει σημασια πόσα , γιατι φαντάσου σε αυτον τον κόσμο να μην θέλαμε τα καλύτερα ή τα μεγαλύτερα αλλα αυτα που είχαμε αναγκη. Φντασου να είμασταν όλοι ισάξιοι (που έτσι γεννηθηκαμε ) και όχι ιδιοι όπως έχουμε γίνει τώρα. 

Φαντάσου να εξηγούσες στα παιδία οτι μπορουν να λένε και να είναι αυτο που νιωθουν και πως θα τα αγαπάμε ακόμα και αν εμεις δεν ειμαστε ή δεν νιωθουμε το ίδιο , φαντασου να μην ήταν ο κόσμος τιμωριτικός. Όταν κάποιος έκανε κάτι να βρήσκαμε τρόπους να τον βοηθούσαμε να καταλάβει το λαθος και να τον βοηθούσαμε να μην ξανα συμβεί και αν είχε μια πάθηση να είμασταν εκει για να τον προστατέψουμε. Φαντασου οι υπουργοί και οι προθυπουργοι και είχαν ευθήνη για εμας και να νοίαζονταν για το καλό ολων μας και να μην τους ενοιαζε να έχουν χρήματα και δόξα. Φαντασου τώρα για είσαι κάτι τέτοιο ή να εισαι δημοσιογραφός και παρουσιστης να έπρεπε να σπουδάζεις φιλοσοφία και ηθική, φαντασου να ήξερες ποση ευθύνη φέρεις για αυτα που λες και κάνεις. και φαντασου σε στιγμές ανάγκης ο κόσμος να γινόταν ένα για να σώσει τους σημαντικους του.

Να μην υπήρχαν πόλεμοι γιατι έτσι και αλλίως κανεις δεν θα είχε τίποτα δικό του , όυτε άνθρωπος , ουτε χώρες. Φαντασου έστω απλα να νοιαζόμαστε , εστω αυτο. Να είμαστε !

 Μα τι λέω για να γινόταν αυτό θα έπρεπε να είμαστε θνητοι , αν ζούσαμε για 70-80 χρόνια θα ήταν ευκολό να μην μας ενοιαζααν τα χρήματα . Επίσης θα έπρεπε η γή να ήταν στόγγυλη και να γύριζε γύρω απο τον ήλιο και όχι να γυριζει γύρω απο τον εαυτο της. 

φαντάσου λέει ο κόσμος να μην ήταν ανθρωποκέντρικός αλλα ανθρώπινος !

φαντασου....

Αυτές οι μέρες

Είναι κάτι μέρες με βροχή, ανοιξιάτικες αλλά με βροχή.
Είναι κάτι μέρες ήσυχες , περίεργα ήσυχες .
Κάτι μέρες που χωρίς να έχουν κάποιο λόγο είναι σκούρες, μελαγχολικές και ιδιες.
Καποιες μέρες που δεν σου αρκεί τίποτα.
Δεν έχει σημασία εάν γύρισες από την δουλειά στην όμορφη οικογένεια σου, δεν έχει σημασία εάν γύρισες από ακόμα μια συνέντευξη που δεν πήγε καλά, δεν έχει σημασία εάν είναι Δευτερα η Σάββατο. Χωρίς ίχνος αχαριστιας δεν έχει σημασία εάν αυτές τις μέρες δεν είσαι ευγνώμων για ότι έχεις και ελπιδοφόρος για οτι έρχεται. Είναι απλώς κάτι μερες...
Αυτό το περίεργο συναίσθημα που έρχεται καπου από μεσα, σαν από την κοιλια, από τον αφαλό, από το κέντρο σου .. από εσενα.
Έρχεται από εκείνο το ελεύθερο παιδι που ήσουν. Από αυτόν τον ονειροπόλο ενήλικα που έγινες η έκρυψες. Έρχεται από μέσα από το κομμάτι ελευθεριας που κρύβεται καλα κάτω από την ζωή.
Οι τοίχοι αυτές τις μέρες όλο και κλείνουν κατά πάνω σού. Η μέρα όλο και σκοτεινιάζει περισσότερο και το οξυγόνο σαν να μειώνεται. Είναι άσχημο και για κάποιον άλλον ειναι δυσκολότερο. Για κάποιον η ανάσα λιγοστεύει από προβλήματα υγείας, για αλλον οικονομικα, κοινωνικά, οιγενειακα και πάει λέγοντας.. μια τέτοια μέρα η σημερινή.
Και βαζεις ακουστικά και λιώνεις στο ριπιτ το τραγούδι που σου φτιάχνει την διάθεση και αφηνεσαι... Και οι τοίχοι ερχονται, στενεύουν ολοενα και περισσότερο και αν είσαι τυχερός χάνεσαι στους ήχους. Οι τοίχοι μετατρέπονται σε χαρτινοι , στροβιλίζονται με ρυθμούς σχεδόν ζάλης γύρω σου και κλείνεις τα μάτια να γλυτωσεις την ναυτια, τα χαρτινα τετράγωνα τώρα πια αποκτούν χρώματα, βγάζουν ήχους είναι τεράστια και χορεύουν γύρω σου και χάνεσαι και αν κλείσεις σφιχτά τα μάτια και ανοιξεις την ψυχή σου θα μπεις σε ένα μαγικό ταξίδι θα δεις χιλιάδες ανθρώπους στο κένο ο καθένας στο κέντρο του να στροβιλίζεται ανάμεσα σε χρωματισμούς, χαρτινους τοίχους ,μουσικές και ελευθερία.. αυτό μου φωτίζει τις σκοτεινές μου μέρες το πόσοι ειμαστε σε αυτό το ποσό μοιάζουμε, το ποσό κρίμα είναι να κρύβουμε αυτές τις μέρες ... Αυτές τις μέρες που μας κάνουν ένα.

Υ.Γ. αυτό το κείμενό γράφηκε χωρίς ίχνος ναρκωτικης ουσίας, ούτε καν Καφεινης.

                                                       ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ

Αν ψάξεις να βρεις όρο για την λέξη Ηθική θα δυσκολευτείς αρκετά. Κάποιες λέξεις σκόρπιες και μπερδεμένες οι οποίες μετά  βίας αναλύουν τον όρο και περισσότερο τον περιπλέκουν, σε ένα λεξικό μόλις διάβασα πως η ηθική είναι ένα σύνολό κανόνων για την συνύπαρξη ανθρώπων σε ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό σημείο . ( που μάλιστα πολλές φορές αλλάζει και διαμορφώνεται είτε από τον χρόνο, είτε από ένα επιμέρους σύνολο ανθρώπων ) .

Μπερδεμένος φυσικά ο ορισμός , ίσως και γι αυτό σε μια παρέα είναι τόσο σύνηθες να υπάρχουν τόσες απόψεις για την ηθική όσες και τα άτομα που την απαρτίζουν .Ισως γιαυτό να είναι κάτι που δεν ασχολούμαστε μαζί της , ακόμα και αν μιλάμε γιαυτήν , ακόμα και αν διαφωνούμε την έχουμε ξεχάσει ή ποτέ δεν την είχαμε…

Ρώτησα τον ξάδελφο μου που είναι 10 χρονών , να μου απαντήσει τι είναι ,μου είπε πως δεν ξέρει αλλά πως η μητέρα του του λεεί συνέχεια να είναι ηθικό και καλό παιδί και πως μάλλον είναι κάτι λίγο καλύτερο από την καλοσύνη .

Νομίζω πως αυτός είναι λοιπόν ο καλύτερος ορισμός : ΗΘΙΚΉ – ΚΑΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΟΣΥΝΗ .

 Συμφώνησα μαζί του και έπειτα ηρθε η σειρά μου να του εξηγήσω τι σημαίνει , να του δωσω να καταλάβει ποίος ονομάζεται ηθικός , είναι που μιλάω και πολύ, είναι που με δυσκόλεψε και ο όρος και το πήγα κάπως έτσι

 « Ηθικός , μικρέ μου , για μένα είναι αυτός , που νοιάζεται για τους ανθρώπους σαν να ήταν οικογένεια του, που δεν αδικεί κανέναν  για να πάει μπροστά, ή για να πάει κάποιος δικός του άνθρωπος μπροστά. Είναι αυτός που δεν διαχωρίζει  τους ανθρώπους με βάση , το χρώμα , την εθνικότητα ή το φύλλο . Αυτός που δεν καταπιέζει το παιδί του, την αδερφή του, τον κολλητό ή τον σύντροφο να  λειτουργεί με τον τρόπο που θέλει , παρά τον αφήνει ελεύθερο να κάνει επιλογές , είναι αυτός που δεν πληγώνει τον άλλον επειδή δεν τον καταλαβαίνει ή επειδή τον φοβάται .

Επίσης και αυτός που δεν χρησιμοποιεί δόλια μέσα, αυτός που ξέρει πως η ελευθερία του σταματάει  ακριβώς  την στιγμή που συναντιέται με τον άλλον .

Αυτός ο οποίος μοιράζεται ,κατανοεί , κάποιος που δεν κρύβεται πίσω από και καλά αλήθειες, ώστε να μπορέσει να πατήσει τον διπλανό του , αυτός που δεν νίωθει καλύτερος ή χειρότερος από κανέναν και τίποτα , αυτός που την μόνη εξουσία που αποζητά είναι αυτή του εαυτού του .

Αυτός που δεν θα κάνει κακό σε άνθρωπο , σε ζώο ή στην φύση .

Αυτός που όταν κάνει ένα λάθος ξέρει να πληρώνει το τίμημα, αυτός που ξέρει πως κάνεις δεν του χρωστάει και πως πρέπει να προσπαθήσει για να έχει και αυτός ο οποίος προσπαθεί να κατανοεί την διαφορετική σκέψη , δεν χρειάζεται να την ασπαστεί φυσικά, γιατί πάνω απ όλα ηθικός είναι κάποιος που σέβεται τον εαυτό του, που δεν φοβάται να κάνει λάθη, να διορθωθεί , που δεν φοβάται να είναι ο εαυτός του να διεκδηκεί και να ελπίζει ,που δεν φοβαται να τσαλακωθεί .

Εκέινος ο οποίος που σέβεται , που όταν χρησιμοποιεί λέξεις όπως , αγάπη , φιλία , έρωτα ξέρει την βαρύτητά τους .

Και τέλος ηθικός είναι αυτός που αγαπά., άσε που νομίζω πως η ηθική είναι συναίσθημα , ή την έχεις ή όχι, δεν μαθαίνεται

»

-          «Μα αυτός , Μαρί , δεν λέγεται ηθικός, αυτός λέγεται άνθρωπος …»

Αν ονειρεύεσαι του κόσμου τη χαρά όλη για πάρτη σου.

Aν ονειρεύεσαι μια αγάπη τη φορά, βγάζεις το μάτι σου.

Αν ονειρεύεσαι μέρη κρυφά να ξεχνιέσαι και να χάνεσαι.

Αν ονειρεύεσαι γι’ αυτά, αδελφέ μου, μαλάκας πιάνεσαι.

Αν όμως ζεις τις στιγμές και τις στραγγίζεις λιγάκι ακόμη, 

τότε η ευτυχία, η ζωή κι ο θάνατος, κοντινοί είναι δρόμοι

για να τους πας περήφανος σιγά σιγά και περπατώντας.

Και να μη φας τον καιρό σου αδελφέ μου ψευτογελώντας

Βάλε το γέλιο, λοιπόν, πάνω απ’ το ψέμα......

Ακούω από το πρωί το τραγούδι αυτό... γενικότερα είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Εχω καιρό να γράψω στο μλόγκ , δεν ξέρω αν το πήρε κανέις χαμπάρι... μικρή σημασία έχει. Για μένα έγραφα, γιαυτά που ένιωθα, γιαυτά που δεν μπορούσα να κατανοήσω, για κάποια συναισθήματα που έπρεπε να τα κάνω λέξεις για να μπορέσουν να βγούν απο μέσα μου. Εδώ και καιρό λοιπόν δεν είχα τι να πώ, τι να νιώσω, τι να ονειρευτώ και τι να μοιραστώ. Εδώ και καιρό ήθελα απλά να συμβούν πράγματα, να γίνει το ένα, να γίνει το άλλο...για να μπορέσω να αρχίσω να ζω καλά και να γελάω και να είμαι ευτυχισμένη.
Σήμερα το πρωί μου ήρθε λοιπόν ακόμα μια απάντηση στο μαιλ μου απο δουλειά, και αυτή η απάντηση έλεγε μέσες άκρες πως κάποιος άλλος μάλλον καλύτερος κάνει γιαυτην την θέση.
Καλύτερος!
Πρόσφατα κάποιος μου έριξε ένα άκυρο γκομένικό λέγοντας μου πως δέν είμαι αυτό που ψάχνει γιατι έξω υπάρχει κάποια καλύτερη  απο μένα.
Καλύτερη!
Ηρθε και μια φίλη για καφέ την περασμένη βδομάδα σπίτι μου και πάνω στην κουβέντα μου είπε πως το σπίτι μου θα μπορούσε να ήταν καλύτερο με μερικές αλλάγες.
Καλύτερο!
Σε μια γρήγορη τηλεφωνική κουβέντα με τον αδερφό μου μου είπε πως με κάποιες αλλαγές θα ήμουν καλύτερη σαν άνθρωπος.
Καλύτερη!
Και η μεγαλύτερη αλήθεια όλων για το άτομο μου είναι πως αν φερθώ καλύτερα στον εαυτό μου, πως αλλάξω το σώμα μου και το κάνω καλύτερο θα ζήσω πολύ καλύτερα.
Καλύτερα!
Πφφφφφ... και τόσα χρόνια πασχίζω να γίνω καλύτερος, καλύτερη, καλύτερο, καλύτερα για να αρχίσω να ζώ!! και όλα αυτά μου έχουν φέρει μια μικρή παροδική κατάθληψη, όλα αυτα με έχουν ρίξει λίγο στο κρέβατι και να σηκώνομαι μόνο για να προσπαθώ για το καλύτερο και να ξαναξαπλώνω μέχρι να έρθει όλο αυτό το καλύτερο και να αρχίσω να ζω.
Όμως σήμερα το πρωί ξύπνησα αλλιώς, σήμερα το πρωί κατανόησα πως αυτό είναι η ζωή και αυτό σημαίνει ζω. Σήμερα το πρώι ήθελα να βγω στο μπαλκόνι μου και να φωνάξω δυνατά πως σήμερα, αυτήν την στιγμή με αυτά τα δεδομένα, είμαι ότι καλύτερο έχω, ζω όσο καλύτερα μπορώ, είμαι όσο καλύτερη μπορώ να γίνω και είμαι ότι καλύτερο έχω επιλέξει. Και μετά απο αυτό όλα άλλαξαν, δεν φοβάμαι να μην χάσω κανέναν και δεν λυπάμαι για όσους  έφυγαν και δεν στεναχωριέμαι που δεν έρχεται το καλύτερο, γιατί αυτό είναι, σήμερα αυτό είναι και μέσα σε όλο αυτό και μετά απο όλα αυτά  δεν έχω καμία αναγκη να περιμένω να με αναγνωρισει κανείς ή να πει κάτι καλό ή να καταλάβει το λάθος του που δεν με πήρε για δουλεια ή που δεν με επέλεξε για γκόμενα, φίλη ή ότι αλλό... Μεσα σε όλα αυτά και μέσα απο τόσα χρόνια προσμονής της ίδιας της ζωής είδα για πρώτη φορα πως ζώ, είδα για πρώτη φορά πως είμαι ελέυθερη απο συναισθήματα και προσμονές και αγωνίες και κυρίως προσδοκίες, δεν λέω πως δεν θα προσπαθώ ή πως δεν πρέπει να κινηγάμε το καλυτερο ίσα ίσα αυτό μας κρατάει ζωντανούς. Λέω απλά πως το καλύτερο είναι μέσα μας, δίπλα μας εκει κάθε μέρα σε όλη μας την ζωή. Πως αν ελευθερωθείς απο αυτά που περιμένεις ή απο αυτά που θες να ζήσεις ή απο τα όνειρά σου, αν γειώσεις τον έαυτό σου στην πραγματικότητα που αν μήτη αλλο είναι σκληρή και αν δεχτείς πως αυτό είναι αλλά κρατήσεις το κεφάλι σου ψηλά και την καρδία σου γεμάτη με αγάπη ακόμα και σε ανθρώπους που σε πλήγωσαν. Αν δεχτείς όλα όσα με μανία προσπαθείς να κρύψεις ή να ξεγελάσεις ή και να άλλάξεις τοτε πραγματικά όλα γίνονται καλύτερα, τότε έρχονται οι λύσεις, οι απαντήσεις, τα καινούρια δεδομένα που σε κάνουν να πάς ένα βήμα παραπέρα, ένα βημα πιο κοντά στα καλύτερα. Και αν και αυτη η λέξη σας κούρασε όσο και μένα τότε δεν έχω κατι άλλο να πώ πέρα απο το κοιτάξτε μέσα σας, δείτε πόσο καλύτερος είναι ο εαυτό σας απο αυτό που νομίζατε ή σας είπαν, νίωστε πόση δύναμη έχει να κερδίζει τις αναποδιές και δώστε του την ευκαιρία να προχωρήσει .
Ειναι πολύ παράδοξο αυτό που συμβαίνει... έψαχνα την ευτυχία και την ζωή απο τα 25 μου χρονιά και μετά, την έψαχνα μέσα σε σιγουριές γιατρών, σε σιγουριές φίλων, σε κλεμμένες αγάπες της στιγμής, σε όνειρά αλλαγής της εμφάνισης μου κτλ κτλ . Και βρήκα την ευτυχία εδώ ακριβώς μέσα μου την στιγμή που δεν έιχα τίποτα και κανέναν, την στιγμή που νόμιζα πως με εχει ρουφίξει μαύρη τρύπα, εκέινη την στιγμή αναψα ένα τσιγάρο και κοίταξα την Μαρία για πρώτη φορά καθαρά, αφού έχω αυτήν έχω ότι καλύτερο μπορεί να μου συμβεί.




υ.γ. Θελω να πώ μερικά ευχαριστώ σε όλους εκέινους που είδαν την Μαρία πριν απο μένα, σε όσους την μισησαν , σε όσους θέλησαν να την αλλάξουν σε όσους την γιατρεψαν, σε όσους την πάτησαν και κυρίως σε εκέινους τους λίγους που την αγάπησαν.....

Οι αλυσίδες ή το παραμύθι για το μπλέ πουλι.......

Μιαχρονολογία παλιά, σε ένα όμορφο δάσος που δεν υπάρχει πια γιατί κτίστηκε  ο κόσμος πάνω του, υπήρχε μια πριγκίπισσα. Ήταν πολύ όμορφη και πολύ καλή και οι αγαπημένοι της φίλοι  ήταν τα ζωάκια από το δάσος. Κάθε απόγευμα πήγαινε εκεί και έπαιζε μαζί τους και τα φρόντιζε. Ένα πρωί καθώς περπατούσε με την παρέα της άκουσε ένα κελάηδισμα που έμοιαζε με κλάμα νεογέννητου πουλιού. Όταν πήγε κοντά είδε ένα μπλε μικρό πουλάκι. Δεν είχε ξαναδεί κάτι τόσο όμορφο στην ζωή της. « Το καημένο, έπεσε από την φώλια του και έχει σπάσει το φτερό» είπε με την μελωδική φωνή της και το μπλε χνουδωτό πουλί της απάντησε. « ναι, το έχω σπάσει και η οικογένεια μου έφυγε, δεν μπορούσε να με περιμένει, δεν έχω κανέναν» . Η καλή πριγκίπισσα το πήρε αγκαλιά και του είπε να μην ανησυχεί θα έχει αυτήν τώρα για οικογένεια και έτσι έγινε. Το πήρε στο κάστρο της, του έδωσε το πιο όμορφο δωμάτιο και το φρόντισε καλύτερα από τον εαυτό της. Το αγαπούσε τόσο πολύ και πέρναγαν τόσο όμορφα μαζί, γέλαγαν και τραγουδούσαν, έπαιζαν, μίλαγαν με τις ώρες για όλα όσα τους απασχολούσαν , η ζωή ήταν υπέροχη. Όμως ο καιρός περνούσε και τα φτερά του έγιναν καλά και το μπλε πουλάκι ήταν γεννημένο για να πετάξει το ήθελε, η πριγκίπισσα όμως φοβόταν πως θα το χάσει, την έκανε να νιώθει τόσο σημαντική  και από την πολύ της αγάπη άρχισε να του λέει για το ποσό επικίνδυνα είναι εκεί εξω και πως πολύ εύκολα θα ξανά έσπαγε το φτερό του, και έτσι και αυτό φοβόταν να πετάξει, όμως μαράζωνε  το καημένο και το μπλε του δεν ήταν τόσο φωτεινό. Μην ξέροντας τι να κάνει η κοπέλα πήγε στον μάγο να της δώσει βοήθεια, αφου του εξήγησε με λεπτομέρειες αυτος της είπε « πρέπει να κάνεις το πουλάκι να ξεχαστεί από το πέταγμα για να γίνει και πάλι ευτυχισμένο, δώσε του αυτό το φίλτρο και θα αποκτήσει το πιο όμορφο κελάηδισμα του κόσμου ,’έτσι θα γίνει χαρούμενο και δεν θα του λείπει το πέταγμα» Και έτσι έγινε. Το μπλε πουλί «τραγουδούσε όλη την ημέρα με μία φωνή εκπληκτική που μαγεύονταν όλοι, ζώα και άνθρωποι, όμως η πριγκίπισσα δεν το έβλεπε πια πολύ ,γιατί αυτό ήταν συνέχεια κοντά σε άλλους για να το ακούνε και σκεφτόταν ότι πάλι θα το έχανε το πουλάκι και ήταν το μόνο που αγαπούσε σε ολόκληρο τον κόσμο, πιο πολύ και από την ζωή της. Το έπιασε λοιπόν και του μίλησε, « μικρό μου μπλε πουλάκι, σε αγαπώ πάρα πολύ και δεν θέλω να σε χάσω, και εσύ τραγουδάς πάντα σε άλλους και με ξεχνάς» εκείνο μικρό και ταπεινό την διαβεβαίωσε πως δεν θα την ξεχάσει και πως και αυτό την αγαπά αλλά το κάνει ευτυχισμένο να τραγουδά σε άλλους. Η πριγκίπισσα τότε για άλλη μια φορά τρόμαξε το πουλάκι λέγοντας του πως οι άνθρωποι είναι κακοί και θα το σκοτώσουν για να του πάρουν την φωνή. Αυτό την άκουσε και σταμάτησε να τραγουδά, όλα ήταν καλά μέχρι που σε λίγο καιρό άρχισε να χάνει πάλι το μπλε του και να ξεθωριάζει. Με μιας ξανά πάει στον μάγο η πριγκίπισσα. « Καλέ μου μάγε, τι να κάνω, άλλα αν πετάξει θα το χάσω και αν ξανατραγουδήσει μπορεί να βρει μια άλλη πριγκίπισσα και  αν το αφήσω έτσι θα πεθάνει. « Τότε» της λέει, « να γίνεις και εσύ πουλί για να μπορείτε να είστε ευτυχισμένοι» « Μα, πως θα είμαι πουλί, μου αρέσει που είμαι άνθρωπος και αν τελικά το πουλάκι φύγει θα παραμείνω πουλί?» Αφού μίλησαν όλο το βράδυ για να βρουν λύση, ο μάγος ης έδωσε ένα φίλτρο που θα την έκανε πουλί όποτε αυτή ήθελε. Αφού το ήπιε και άρχισε να κάνει παρέα με το μπλε πουλάκι όλα ήταν όμορφα, έπαιζαν και γελούσαν και για λίγο καιρό η ζωή κύλισε όμορφα, όμως σύντομα άρχισε πάλι να ξεθωριάζει το μπλε πουλάκι και ένα βράδυ δροσερό πήγε η πριγκίπισσα και του μίλησε. « Γιατί  ξεθωριάζεις πάλι μικρό μου; Δεν έχεις όλα όσα ονειρεύτηκες;» το πουλί άρχισε ν α της εξηγεί πως δεν ονειρεύτηκε να ζεί σε ένα κάστρο και μόνο να γελάει, πως μέσα του ήθελε να πετάξει και να γνωρίσει τον κόσμο, πως την ευχαριστούσε και την ευγνωμονούσε που το βοήθησε όταν αυτός δεν μπορούσε να πετάξει, άλλα δεν ήταν αρκετό αυτό για να μείνει μαζί της,  ήταν γεννημένο να πετάει, για να μην πολυλογώ άρχισε ένας μεγάλος καυγάς μεταξύ τους όπου η πριγκίπισσα το χρέωνε πως ότι έκανε το έκανε γι αυτό και πως όλη η ζωή της ήταν δοσμένη σε αυτό , πως αυτή το έκανε καλά και πως αυτή το έκανε να τραγουδάει τόσο καλά και πως αυτή για χάρη του έγινε μέχρι και πουλί. Εκείνο σχεδόν λευκό πια της είπε « ναι άλλα δεν στο ζήτησα, δεν ζήτησα τίποτα από όλα αυτά, παρα μόνο να πετάξω,  σε ευχαριστώ για όλα αλλά τα έκανες από μόνη σου, εσύ τα ήθελες και άλλωστε στην ουσία δεν με αγαπάς και βασικά, δεν ξέρεις να αγαπάς. Ξέχασες τα όνειρα τα δικά σου και δεν με αφήνεις να ζήσω τα δικά μου, ακόμα και αν λες πως έγινες πουλί έγινες χωρίς να είσαι και δεν θες να πετάς. Αν με άφηνες να  φύγω μπορεί να ξαναγύρναγα κάθε λίγο ή να έμενα πάντα μετά κοντά σου.» Στο τέλος της κουβέντας το πουλάκι είχε ασπρίσει εντελώς και η πριγκίπισσα είχε μαραζώσει . Φώναξε τον μάγο για βοήθεια και αυτός της είπε πως το μόνο που έχει να κάνει είναι να το αφήσει να πετάξει μακριά της για πάντα και έτσι θα σωθεί. Έτσι έγινε και το πουλάκι πέταξε μακριά, έγινε τόσο φωτεινό μπλε και τόσο όμορφο όπως πέταξε  περήφανα που όποιος το έβλεπε γινόταν ευτυχισμένος και ήθελε να πετάξει και αυτός. Και έδω η ιστορία τελειώνει με δύο τρόπους, κάποιοι λένε πως μετά από καιρό η πριγκηπέσα ξέχασε το πουλάκι γιατι βρήκε ένα χτυπημένο σκυλάκι που αυτό έζησε μαζί της για πάντα να την « αγάπα» υποχρεωμένο και κάποιοι άλλοι λένε πως μετά από καιρό  η πριγκίπισσα έγινε και η ιδια ένα κατακόκκινο πουλί και πέταγε μόνη της ευτυχισμένη, τόσο ευτυχισμένη που κατάλαβε την πραγματική αγάπη και συναντήθηκε ξανά με το μπλε πουλί και πετάνε μαζί έως σήμερα. Όπως όμως και να τελείωσε ο μάγος έβαλε τα δυο πουλιά μέσα στις ψυχές των ανθρώπων και έτσι όλοι μας θέλουμε και να πετάμε και να εξουσιάζουμε και να αγαπάμε και να ελέγχουμε  και έτσι μας άφησε να αποφασίζουμε μόνοι μας πιο πουλί θα είμαστε και να συναντάμε στην ζωή ανθρώπους με αντίστοιχες αποφάσεις. Όπως και να έχει πάντως όλοι έχουμε δύο επιλογές, η μία να μας αλυσοδένει και η άλλη να μας κάνει να πετάμε…  την επιλογή να φοβόμαστε και την επιλογή να αγαπάμε……

ΤΟ ΝΟΗΜΑ........


Είμαστε καταδικασμένοι οι άνθρωποι, καταδικασμένοι να ψάχνουμε το νόημα... Το νοημα πίσω απο τις λέξεις, πίσω απο τα βλέμματα, κρυμένα, φανερά, σε τραγούδια, στον καιρό...

 Είμαστε καταδικασμένοι να εξηγούμε τα πάντα. Να υπάρχει ενας λόγος, τότε μόνο υπάρχουμε ολοκληρωμένα, αλλα για λίγο, γιατι χάνεται και ξαναρχίζουμε απο την αρχή το ψάξιμο...  Το νόημα της υπαρξής μας είναι το χειρότερο....το πιο τραγικό...ψάχνουμε και ξαναψάχνουμε και πάνω που είμαστε σίγουροι για τον λόγο που ήρθαμε σε αυτην την γή ...που κάναμε εκείνη τη επιλογή ή την αλλη τσουπ το ξαναχάνουμε....

Μερικές ευαίσθητες στιγμές μας βρήσκουμε νοήματα σε στιγμές και αναμνήσεις... τα γέλια, η αγάπη , η φιλία είναι ένα νόημα...μα γρήγορα χανεται...θες κάτι άλλο...και επείδη έτσι είμαστε φτιαχμένοι, επείδη έχουμε ανάγκη να χρεώνουμε τις αστραπες στον Δία και τις επιλογές μας στις Μοίρες, δημιουργούμε κρύμενα μυνήματα .

 Πάς τώρα,ρε άνθρωπε και εναποθέτεις τις ελπίδες σου, σε έναν άλλον άνθρωπο, τον ονομάζεις έρωτα και ρουφάς απο αυτόν όλα όσα δεν μπορεις να κάνεις... του δίνεις θεική υπόσταση και είναι η εξήγηση για ότι συμβαίνει ή όχι, φταίει για τα καλά και τα άσχημα...το κυριώτερο είναι πως σε προσδιορίζει... είναι μια σταθερα που σου δίνει υπόσταση, αλλα δεν είναι τίποτα παραπάνω απο μια αστραπή καιέναν  Δία.

Το ίδιο κάνεις για την δουλεια, για τις σπουδές, για τις φιλίες, για την μουσική που ακους, όλα σε προσδιορίζουν και σου δίνουν άφεση απο τα λάθη σου... βρίσκεις νόημα στην δουλεια και περνει θεική μορφη και αυτομάτος φταίει για ότι και αν συμβεί.... χρόνια τώρα νόμιζα πως είχα βρεί το δικό μου νόημα, έκανα λάθος η ανοητη...

Ξυπνησα και συνηδητοποιησα πως πολλές φορές τίποτα δεν καταλαβαίνω.... δεν βγάζει νόημα ή ζωη που κάνω ή ότι γράφω ή ότι επιλέγω, βασικά τίποτα δεν βγάζει νοημα γιατι τίποτα δεν είναι 1+1= 2 και εγω έχω απλή σκέψη, μεχρι εκέι φτάνω σε αυτην την πράξη και με δισκολεύουν τα άνησα, τα ολοκληρώματα, μεχρι και η απλή μεθοδος των τριών με μπερδευει... γιατι ενα και ενα κάνει δυο, τέλος και ίσως αν απαρνηθεις/ απαρνηθώ το νόημα και καταλάβεις πως όλα απλα έτσι είναι , ίσως νιωσεις μια ελευθερία, γιατι αν σταματήσεις να ψάχνεις το νόημα....

 τότε είναι που η ζωή σου αποκτάει και εκέι δεν χωράνε θεοι ή δαίμονες, ή σημάδια εκει ενα και ένα κάνει δύο και έιναι απλα....εκεί απλά ζεις.....

Εσείς το αντέχετε όλο αυτό ; ΡΕ δεν παλεύεται ώρες ώρες αυτό το ζωή θέμα. Τόσος πόνος, τόση πίκρα, αδικία, μιζέρια....και τόσοι άνθρωποι πάντου χωρίς κανένας να είναι εδώ... βιασύνη να προλάβουμε να ζήσουμε, να προλάβουμε να αγαπήσουμε, να δουλεψουμε και να νικήσουμε και όλα αυτα με αντάλαγμα κάποιοιων στιγμών ευτυχίας...χαράς...παραδείσου... και πάω πάσο...αξιζει γιαυτες τις στιγμές να πονας όλες τις άλλες όμως τι κάνεις?
Με πιάνει πονοκέφαλος προσπαθώντας να χωρέσω στην γκλάβα μου όλες αυτες τις πληροφορίες για την κρίση, την πίνα των ανθρώπων, την βία, τον ρατσισμό, την φτώχεια.. ευτυχώς που δεν έμαθα να συγκρατώ νούμερα γιατί θα είχα τρελαθεί απο τις εκατοντάδες χιλιάδες που βρίσκονται σε αυτές τις θέσεις και ευτυχώς εγώ είμαι καλά....
Ανακατεύεται με εναν περιεργο τρόπο το στομάχι μου όταν βλέπω ανθρώπους να μην έχουν μια δικαιη ζωή , ανθρώπους άρρωστους, ανθρώπους μόνους ή ανθρώπους που έχασαν αγαπήμενους, ανθρώπους που δεν μπορούν όσο κιαν θέλουν να κάνουν μόνοι τους βασικές καθημερινές ανάγκες...ρε φίλε είναι τσαντίλα αυτη η ανακατωσούρα πως θα το κάνουμε, ευτυχώς είμαι καλά λέω και προχωράω.....
Πελαγώνω και θυμώνω ρε φίλε που πρέπει να ψάχνεις τον εσωτερικό σου κόσμο, να ελπίζεις στο ανέλπιστο και να βρίσκεις φρούδες και φλούδες για να βγάζεις την μέρα...εγω όμως είμαι καλα...
Ντρέπομαι που δεν μπορώ να κλαψω δυνατα στον κόσμο για κάποιον άλλον που περνάει άσχημα, ντρέπομαι που δεν μπορώ να δείξω την χαρά μου όπως θέλω όταν βλέπώ ανθρώπους να φιλιύνται να γελάνε να αγαπάνε... παρόλα αυτά ειμαι καλά....
Τόση απληστία στον κόσμο...την αντεχετε εσεις; Την αντέχετε που είμαστε όλοι άπληστοι?
ΡΕ, δεν μπορεις να κάνεις τίποτα για όλα αυτά.....απλά να βοηθας τον εαυτό σου και ο ένας τον αλλον και κάποια στιγμη θα γίνει παράδειγμα και θα φτάσουμε να ειμαστε όλοι καλα...και ο κύκλος θα γινότανε πολύ πολύ μεγάλος και ολόκληρη την γή μας θα αγγαλιαζε θαρρώ.....
Ούτε θαρρώ....ούτε θωρώ.... και ούτε είμαι και καλά..... δεν χωράνε όλα αυτά στο κεφάλι μου....δεν αντέχω τόσο πονό.....καποιες φορές την παλέυω και προχωρω με το κεφάλι μπροστά...καποιες έρχεται η ελπίδα και με παρασύρει..και βλέπεις ξεκάθαρα τις ομορφίες του κόσμου....τις περισσότερες όμως προσπαθώ τόσο σκληρά....χρείαζεται τόση δύναμη για να σηκωθείς και να βγάλείς την μέρα που γυρνάς σπίτι και καθεσαι κουλουριασμένος , εχεις βαρύνει απο αυτη την ζωή ....άλλες πάλι δεν σου βγαίνει ανάσα ....ανάβεις ενα τσιγάρο και γράφεις πέντε βλακείες να νίωσεις καλύτρα....και νίωθεις μέσα στις ασυναρτιίες σου συναρτημένος άνθρωπος.....τον απάλευτο δεν έχει ρε φίλε........και τώρα τι κάνουμε;..........