ΤΑ ΚΎΘΗΡΑ ΠΟΤΈ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΒΡΟΎΜΕ....

Σηκώθηκε και "έπεσε" πάνω στο ξύλινο κουτί που είχε φυλαγμένες τις αναμνήσεις της από τα εφηβικά της χρόνια. Έρωτες, φιλίες, ιδέες και σκέψεις για το μέλλον. Όλες εκεί γραμμένες σε κιτρινισμένα φύλλα απο τον χρόνο. Τίποτα δεν γλυτώνει απο το χρόνο. Άδειαζε και διάβαζε προσεχτικά. Πόσα πράγματα είχαν αλλάξει και πόσα είχαν μείνει ίδια. Ο εγωισμός της, και οι φιλοδοξίες της. Ξαφνικά αισθάνθηκε μικρή και πάλι πίσω στον χρόνο. Τρόμαξε που ακόμα έχει απορίες για την ζωή, που νιώθει μόνη και μίζερη. Έριξε κρασί στο ποτήρι της, έπιασε ένα κιτρινισμένο φάκελο και με το τσιγάρο στο χέρι της κατευθύνθηκε στο παράθυρο. Κοίταξε έξω, ήξερε τι κράταγε στα χέρια της. Δίστασε για λίγο, αλλά άνοιξε τον φάκελο και άρχισε να διαβάζει, να καταβροχθίζει τις λέξεις σαν να ήθελε να τις εξαφανίσει  Δάκρυα κυλούσαν στα μικρά αυλάκια που της χάρισε ο χρόνος κάτω απο τα μάτια  .. Δεν ήταν λύπης, ήταν απώλειας  Είχε χάσει εκείνο το κορίτσι που ήταν τότε δεκαπέντε χρόνια πρίν, είχε χάσει όμως και το κορίτσι που  που φανταζόταν τότε για εκείνα τα δεκαπέντε χρόνια μετά, δεν ήταν αυτή. Έμεινε να κοιτάζει απο το παράθυρο σχεδόν στο τίποτα με το ποτήρι κρασί να μαζεύει τα δάκρυα και το τσιγάρο της να καίει το κιτρινισμένο χαρτί. Ξαφνίστηκε  όταν είδε το είδωλό της στο τζάμι, δεν ήταν μία, ήταν δύο. Το κορίτσι δεκαπέντε χρόνια πρι κν αι το κορίτσι δεκαπέντε χρόνια μετά, στέκονταν απέναντι της πιασμένες χέρι χέρι, χαμογελαστές και γαλήνιες. Αυτές ήταν καλά, δεν ένιωθαν τον πόνο της. Σχεδόν τις μίσησε  πέταξε το κρασί στο τζάμι και έφυγε σχεδόν κινηματογραφικά απο εκεί. Συνέχισε να βγάζει πράγματα από το κουτί και τα είδωλα απο το τζάμι πολλαπλασιάζονταν. Ενα κοριτσάκι τώρα της χαμογελούσε ζωηρά και κάποια λίγο μικρότερή της που της έμοιαζε προστέθηκε στην παρέα. ¨ Όσα πιο πολλά έβγαζε τόσες πιο πολλές γίνονταν και οι θηλυκές οπτασίες απέναντι της. Δεν τρόμαζε αλλά δεν την γαλήνευσε αυτό. Την τάραζε την έκανε να γεμίζει το δωμάτιο με κίτρινο φώς, σαν αυτό που μισεί. Και οι φιγούρες την κοίταζαν απλά με ηρεμία. Μέσα στο κουτί της βρήκε και ένα πράγμα που συμβόλιζε την λύση που είχε βρει για μια φοβία της κάπου στα 22. Στο τέλος έμεινε άδειο. Τα πράγματα, τα γράμματα, οι λέξεις και οι αναμνήσεις διασκορπισμένες στο πάτωμα, στο μυαλό της, στο υποσυνείδητο και στο συνειδητό της. Άρχισε να σιγοτραγουδά, να πάρει δύναμη, ένα τραγούδι που την ηρεμεί, που νομίζει πως το λέει ωραία, όταν θέλει. Και τότε άρχισε να βάζει τα πράγματα στο κουτί. Αυτην την φορά και για πρώτη φορά με σειρά. Τακτοποίησε ηλικίες και διαχώρισε τα γράμματα κατα αποστολέα. Φύλαξε βαθιά τα σημαντικά και έξω τα λιγότερο αναγκαία .Δεν κοίταζε τις φιγούρες τόση ώρα, όταν πια τύλιξε και το κουτί με το αντικείμενο που την είχε βοηθήσει κάποτε, σήκωσε το βλέμμα στο παράθυρο και είδε πως οι γυναίκες έλειπαν. Πήγε γρήγορα κοντά και είδε ότι υπήρχε μόνο μία. Την κοίταξε καλά, της έμοιαζε κάπως και ήταν και στην ίδια ηλικία, δεν ήταν όμως ακριβώς σίγουρη για το ποία ήταν. Ακούμπησε το χέρι στο τζάμι και άγγιξε με την παλάμη της το χέρι της άλλης, ήταν φιλική, η κοπέλα στο τζάμι έκανε ότι έκανε και αυτή. Σταμάτησε το τραγούδι της και σώπασε, ακουγόταν τόσο όμορφη εκείνη η στιγμή, δεν είχε καταλάβει πως απλά έπρεπε να ακούσει τόσο καιρό μια γυναίκα σε ένα τζάμι. Χαμογέλασε και είδε τον εαυτό της μέσα στην γυάλινη φιγούρα. Τα χέρια της, τα μαλλιά της, το χαμόγελό της και τα αυλάκια στα μάτια. Πρώτη φορά χάρηκε για της ρυτίδες της, για τον χρόνο που της χάριζε το γήρας. Ένιωσε τυχερή και συμπληρωμένη. Έφυγε απο το τζάμι και πήρε μαζί της την γυναίκα για πάντα. Σταμάτησε να γράφει, δημοσίευσε τις σκέψεις της , έκλεισε το λάπτοπ και κοιμήθηκε... χωρίς σκέψεις, χωρίς υποσχέσεις,χωρίς προσδοκίες, μόνο με την άλλη γυναίκα αγκαλιά σαν να ήταν ένα. Το πρώι άκουσε το ξυπνητήρι.




      Το κείμενο αυτό είναι η πιο ειλικρινής μου κατάθεση, το μέσα μου και είναι αφιερωμένο στους ανθρώπους που συναντήθηκα στην ζωή μου είτε γιατί με κάλεσαν, είτε γιατί τους κάλεσα. Είτε συναντηθήκαμε βαθιά, είτε απλά διασταυρώθηκαν τα βλέμματα μας. Τους ευχαριστώ.