Το κουπί


" Βαρκάρη τράβα το κουπί, δέν είναι ο έρωτας ντροπή...." Κώστας Κοφινιότης.

Κουπί : Μακρύ ξύλο με πλατιά άκρη, μας βοήθα να κινούμε ένα πλεούμενο, βυθίζοντας το στην Θάλασσα...

Σε ένα βιβλίο κάποτε διάβασα πώς το περπάτημα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνεχόμενη αναβολή του πεσίματος. Στο ίδιο βιβλίο ο φιλόσοφος συνέχιζε λέγοντας πως αυτό ακριβώς είναι και η ζωή, η συνεχόμενη αναβολή του θανάτου.
Καθόλου οπτιμιστής και έχοντας μια τέτοια άποψη με έκανε να την σκεφτώ πολύ. Είναι δυνατόν να έχει αυτήν την αξία η ζωή? Είναι γεμάτη άσχημες καταστάσεις, πόνο και κλάματα με μικρές δόσεις χαράς που ποιόν σκοπό έχουν? 
Σε καθημερινή βάση ερχόμαστε αντιμέτωποι με αντιξοότητες και τραβάμε " κουπί" άλλοτε, σε θάλασσα γεμάτη κύμα, άλλοτε σε θάλασσα ήρεμη και άλλοτε σε θάλασσα καινούρια. Μας γεμίζει να πολεμάμε με το δύσκολο και το αδύνατο, μας κάνει να νιώθουμε υπερήρωες  βγαλμένους απο σελίδες κόμικ. Μα είναι αυτό το νόημα να παλεύεις για να αποκτήσεις πράγματα που θα σου δημιουργήσουν νέα προβλήματα και μπερδεμένες καταστάσεις? Κάποιοι πιστεύουν πως ναι, έγω δεν είμαι σίγουρη. Δεν μπορώ να εξηγήσω το ότι άν ισχύει αυτό, τότε πως όλοι θέλουμε να ζήσουμε? Πώς προσπαθούμε να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες προϋποθέσεις και γιατί να το κάνουμε όλο αυτό αφού πάντα θα πονάμε? Ένα κείμενο γεμάτα ερωτηματικά, φυσικά και δεν έχει ενδιαφέρον, ούτε όμως και οι απαντήσεις έχουν... Ενδιαφέρον έχει ο δρόμος για τις απαντήσεις. Ταξιδεύοντας στην θάλασσα της ζωής κάποιος στην βάρκα είναι μπροστά και κάποιος πίσω, κάποιος τραβάει το δυνατό κουπί και κάποιος απλά ακολουθεί, κάποιοι βρίσκονται σε άλλη βάρκα μόνοι, κάποια κουπιά μπερδεύονται σε χόρτα,  και κάποια είναι έτοιμα να σπάσουν. Εχουν όμως όλα τον ρόλο τους και όσο πιο γρήγορα διαπιστώσουμε τον ρόλο μας σε αυτην την ζωή τόσο πιο δημιουργικό θα είναι το ταξίδι, ο αγώνας εαν θέλετε. Δέν θα βγούμε όλοι νικητές, θα τερματήσουμε όμως όλοι....

Μα πείτε μου υπάρχει κάτι πιο αστείο απο όταν σκονταύτεις?  Αναρωτιέμαι να έχει πέσει ποτέ ο φιλόσοφος...
Καλημέρα!!!!!!!!!!!!!!!