Εξομολόγηση...

     Είμαι άνεργη και τον τελευταίο καιρό, με έχει παρασύρει ο βούρκος της απραγίας… οπότε είμαι και άεργη. Από το πρωί, για να περάσω την ώρα μου , διαβάζω  άρθρα και τις « εξομολογήσεις» εδώ… Δεν ξέρω γιατί αποφάσισα να γράψω και εγώ, ίσως για να μου πει κάποιος  « σήκω» , ίσως για να μοιραστώ….

       Είμαι 30! Γυναίκα, αν και χρησιμοποιώ τον όρο κοπέλα. Άνεργη όπως προείπα, ελεύθερη από σχέσεις, υποσχέσεις και υποχρεώσεις.  Υποτίθεται ότι διανύω την ωραιότερη ηλικία… αλλά είμαι φρικαρισμένη. Πίσω μου  ακολουθούν δέκα χρόνια (τουλάχιστον), γεμάτα αναζητήσεις, φιλοσοφικές, ψυχολογικές, αναζητήσεις εσωτερικών κενών, ερωτικών συντρόφων, σωστής καριέρας, αναζητήσεις παρέας, βαριάς μορφής κρίσεις πανικού. Πολλά ταξίδια αμέτρητοι φίλοι, όμορφα ξενύχτια, θλιβερά βράδια…  κ.α.  Όταν κοιτάω λοιπόν πίσω βλέπω μια ανασφάλεια να ακολουθεί κατάκοπη και να προσπαθούμε να τρέφουμε η μια την άλλη απλά για να συντηρήσουμε τις υπάρξεις μας.. Πέρασα τα νεανικά μου χρόνια με 110 κιλά και νόμιζα πως ήταν το πρόβλημα μου, τώρα στα 85 έχω τα ίδια προβλήματα που σχετίζονται με τις ανησυχίες της εξωτερικής εμφάνισης και πιστεύω ότι και αύριο στα 65 τα προβλήματα θα είναι εκεί. Άλλωστε πάντα με έβρισκαν όμορφη και σεξουαλική, ποτέ όμως δεν μαγευτικέ κανείς από τον τρόπο που παίζω με τα δάχτυλα στα μαλλιά μου ή με το ότι ψάχνω πάντα τα στυλό και είναι τελικά χωμένα στις μπούκλες μου. Όπως καταλαβαίνετε το πρόβλημα μου σε αυτήν την παράγραφο είναι ο έρωτας. Ο έρωτας που είναι χωμένος σε βιβλία ή σε ταινίες ο έρωτας που σου «δίνει φτερά και δεν τον νοιάζει πως θα πέσεις», ο έρωτας που σε κάνει να γελάς και να κλαίς τόσο δυνατά. Τον τελευταίο καιρό κατάλαβα πως χρόνια τον ψάχνω αλλά φοβάμαι να τον πλησιάσω, να αφεθώ και να ταξιδέψω όπου με πάει, μα φυσικά φοβάμαι, αφού θέλω να έχω γραμμένες όλες τις παραμέτρους και να ξέρω τι θα συμβεί πριν καν πάω στο περίπτερο… Και φυσικά το σεξ, αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, υπάρχει παντού και δίνεται απλόχερα, πονάει όμως όταν απλά τελειώνεις….

        Η δημιουργία είναι άλλο κομμάτι. Δηλώνω καλλιτέχνης  φωτογράφος, εικαστικός. Δικαιολογώ τον εαυτό μου για τις αναζητήσεις του σε αυτήν την ηλικία. Μισώ την χώρα που με έκανε  « τεμπέλα» και τρέχω σε πορείες για να το φωνάξω. Μισώ τον κόσμο που δεν με καταλαβαίνει και μισώ και μένα που δεν προσπαθώ άλλοτε να εξηγήσω και άλλοτε να καταλάβω. Προβληματίζομαι με την μοναξιά, την δική μου και τον ανθρώπων γύρω μου. Τσαντίζομαι που όλοι απλά φωνάζουμε και δεν κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε. Αναπολώ πράγματα που δεν έχω ζήσει, καφενεία συζητήσεων και ανταλλαγές απόψεων και δημιουργίας.  Εκμεταλλεύομαι οικονομικά τον πατέρα μου και συναισθηματικά όσους μου χαρίζουν συναισθήματα που δεν θέλω… Διαβάζω βιβλία και άρθρα και μιλώ  παριστάνοντας την ειδική σε θέματα που μόνο ξώφαλτσα έχω αγγίξει. Φοβάμαι να κοιμηθώ τα βράδια, να μπω σε ασανσέρ, να μείνω στο σκοτάδι και να παλέψω για κάτι καλύτερο ή για κάτι καινούργιο… Πάω από συνέντευξη σε συνέντευξη και νιώθω πότε λίγη και πότε πολύ, με το ίδιο αποτέλεσμα όμως, αυτό της ανεργίας. Φοβάμαι τόσο που δεν σκέπτομαι το ρεσταρτ ή το ντιφράγμεντ  άλλα το φορμάτ. Νιώθω μίζερη, μικρή και χωρίς συνοχή ( φαίνεται άλλωστε και από αυτά που γράφω). Μιλάω πολύ και κλαίω ακόμα περισσότερο, δίνω δικαιώματα από μόνη μου και απαιτώ να τα πάρω πίσω. Τρώγομαι με τα «ρούχα» μου, ενώ ο κόσμος γύρω μου πεινάει, πονάει και διεκδικεί. Μοιάζω με «ρακοσυλλέκτης της αγάπης» , όπως λέει και η καλή μου φίλη Μ. Άλλοτε νιώθω σπουδαία και έτοιμη για όλα αυτά τα μικρά-μεγάλα ταξίδια. Κυρίως όμως νιώθω μόνη και κάθομαι στον ίδιο καναπέ από τα 18 μου περιμένοντας κάποιος να με πάρει από το χέρι. Κοιτώ από το παράθυρο τον Παρθενώνα και βγαίνω έξω για να πάρω ανάσα. Δεν μπορώ να αναπνεύσω!!! Γιαυτό μιλάω εδώ… Θέλω να αναπνεύσω, για μια στιγμή.-

Ευχαριστώ