Είναι κάτι μέρες με βροχή, ανοιξιάτικες αλλά με βροχή.
Είναι κάτι μέρες ήσυχες , περίεργα ήσυχες .
Κάτι μέρες που χωρίς να έχουν κάποιο λόγο είναι σκούρες, μελαγχολικές και ιδιες.
Καποιες μέρες που δεν σου αρκεί τίποτα.
Δεν έχει σημασία εάν γύρισες από την δουλειά στην όμορφη οικογένεια σου, δεν έχει σημασία εάν γύρισες από ακόμα μια συνέντευξη που δεν πήγε καλά, δεν έχει σημασία εάν είναι Δευτερα η Σάββατο. Χωρίς ίχνος αχαριστιας δεν έχει σημασία εάν αυτές τις μέρες δεν είσαι ευγνώμων για ότι έχεις και ελπιδοφόρος για οτι έρχεται. Είναι απλώς κάτι μερες...
Αυτό το περίεργο συναίσθημα που έρχεται καπου από μεσα, σαν από την κοιλια, από τον αφαλό, από το κέντρο σου .. από εσενα.
Έρχεται από εκείνο το ελεύθερο παιδι που ήσουν. Από αυτόν τον ονειροπόλο ενήλικα που έγινες η έκρυψες. Έρχεται από μέσα από το κομμάτι ελευθεριας που κρύβεται καλα κάτω από την ζωή.
Οι τοίχοι αυτές τις μέρες όλο και κλείνουν κατά πάνω σού. Η μέρα όλο και σκοτεινιάζει περισσότερο και το οξυγόνο σαν να μειώνεται. Είναι άσχημο και για κάποιον άλλον ειναι δυσκολότερο. Για κάποιον η ανάσα λιγοστεύει από προβλήματα υγείας, για αλλον οικονομικα, κοινωνικά, οιγενειακα και πάει λέγοντας.. μια τέτοια μέρα η σημερινή.
Και βαζεις ακουστικά και λιώνεις στο ριπιτ το τραγούδι που σου φτιάχνει την διάθεση και αφηνεσαι... Και οι τοίχοι ερχονται, στενεύουν ολοενα και περισσότερο και αν είσαι τυχερός χάνεσαι στους ήχους. Οι τοίχοι μετατρέπονται σε χαρτινοι , στροβιλίζονται με ρυθμούς σχεδόν ζάλης γύρω σου και κλείνεις τα μάτια να γλυτωσεις την ναυτια, τα χαρτινα τετράγωνα τώρα πια αποκτούν χρώματα, βγάζουν ήχους είναι τεράστια και χορεύουν γύρω σου και χάνεσαι και αν κλείσεις σφιχτά τα μάτια και ανοιξεις την ψυχή σου θα μπεις σε ένα μαγικό ταξίδι θα δεις χιλιάδες ανθρώπους στο κένο ο καθένας στο κέντρο του να στροβιλίζεται ανάμεσα σε χρωματισμούς, χαρτινους τοίχους ,μουσικές και ελευθερία.. αυτό μου φωτίζει τις σκοτεινές μου μέρες το πόσοι ειμαστε σε αυτό το ποσό μοιάζουμε, το ποσό κρίμα είναι να κρύβουμε αυτές τις μέρες ... Αυτές τις μέρες που μας κάνουν ένα.
Υ.Γ. αυτό το κείμενό γράφηκε χωρίς ίχνος ναρκωτικης ουσίας, ούτε καν Καφεινης.
Είναι κάτι μέρες ήσυχες , περίεργα ήσυχες .
Κάτι μέρες που χωρίς να έχουν κάποιο λόγο είναι σκούρες, μελαγχολικές και ιδιες.
Καποιες μέρες που δεν σου αρκεί τίποτα.
Δεν έχει σημασία εάν γύρισες από την δουλειά στην όμορφη οικογένεια σου, δεν έχει σημασία εάν γύρισες από ακόμα μια συνέντευξη που δεν πήγε καλά, δεν έχει σημασία εάν είναι Δευτερα η Σάββατο. Χωρίς ίχνος αχαριστιας δεν έχει σημασία εάν αυτές τις μέρες δεν είσαι ευγνώμων για ότι έχεις και ελπιδοφόρος για οτι έρχεται. Είναι απλώς κάτι μερες...
Αυτό το περίεργο συναίσθημα που έρχεται καπου από μεσα, σαν από την κοιλια, από τον αφαλό, από το κέντρο σου .. από εσενα.
Έρχεται από εκείνο το ελεύθερο παιδι που ήσουν. Από αυτόν τον ονειροπόλο ενήλικα που έγινες η έκρυψες. Έρχεται από μέσα από το κομμάτι ελευθεριας που κρύβεται καλα κάτω από την ζωή.
Οι τοίχοι αυτές τις μέρες όλο και κλείνουν κατά πάνω σού. Η μέρα όλο και σκοτεινιάζει περισσότερο και το οξυγόνο σαν να μειώνεται. Είναι άσχημο και για κάποιον άλλον ειναι δυσκολότερο. Για κάποιον η ανάσα λιγοστεύει από προβλήματα υγείας, για αλλον οικονομικα, κοινωνικά, οιγενειακα και πάει λέγοντας.. μια τέτοια μέρα η σημερινή.
Και βαζεις ακουστικά και λιώνεις στο ριπιτ το τραγούδι που σου φτιάχνει την διάθεση και αφηνεσαι... Και οι τοίχοι ερχονται, στενεύουν ολοενα και περισσότερο και αν είσαι τυχερός χάνεσαι στους ήχους. Οι τοίχοι μετατρέπονται σε χαρτινοι , στροβιλίζονται με ρυθμούς σχεδόν ζάλης γύρω σου και κλείνεις τα μάτια να γλυτωσεις την ναυτια, τα χαρτινα τετράγωνα τώρα πια αποκτούν χρώματα, βγάζουν ήχους είναι τεράστια και χορεύουν γύρω σου και χάνεσαι και αν κλείσεις σφιχτά τα μάτια και ανοιξεις την ψυχή σου θα μπεις σε ένα μαγικό ταξίδι θα δεις χιλιάδες ανθρώπους στο κένο ο καθένας στο κέντρο του να στροβιλίζεται ανάμεσα σε χρωματισμούς, χαρτινους τοίχους ,μουσικές και ελευθερία.. αυτό μου φωτίζει τις σκοτεινές μου μέρες το πόσοι ειμαστε σε αυτό το ποσό μοιάζουμε, το ποσό κρίμα είναι να κρύβουμε αυτές τις μέρες ... Αυτές τις μέρες που μας κάνουν ένα.
Υ.Γ. αυτό το κείμενό γράφηκε χωρίς ίχνος ναρκωτικης ουσίας, ούτε καν Καφεινης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου