Εσείς το αντέχετε όλο αυτό ; ΡΕ δεν παλεύεται ώρες ώρες αυτό το ζωή θέμα. Τόσος πόνος, τόση πίκρα, αδικία, μιζέρια....και τόσοι άνθρωποι πάντου χωρίς κανένας να είναι εδώ... βιασύνη να προλάβουμε να ζήσουμε, να προλάβουμε να αγαπήσουμε, να δουλεψουμε και να νικήσουμε και όλα αυτα με αντάλαγμα κάποιοιων στιγμών ευτυχίας...χαράς...παραδείσου... και πάω πάσο...αξιζει γιαυτες τις στιγμές να πονας όλες τις άλλες όμως τι κάνεις?
Με πιάνει πονοκέφαλος προσπαθώντας να χωρέσω στην γκλάβα μου όλες αυτες τις πληροφορίες για την κρίση, την πίνα των ανθρώπων, την βία, τον ρατσισμό, την φτώχεια.. ευτυχώς που δεν έμαθα να συγκρατώ νούμερα γιατί θα είχα τρελαθεί απο τις εκατοντάδες χιλιάδες που βρίσκονται σε αυτές τις θέσεις και ευτυχώς εγώ είμαι καλά....
Ανακατεύεται με εναν περιεργο τρόπο το στομάχι μου όταν βλέπω ανθρώπους να μην έχουν μια δικαιη ζωή , ανθρώπους άρρωστους, ανθρώπους μόνους ή ανθρώπους που έχασαν αγαπήμενους, ανθρώπους που δεν μπορούν όσο κιαν θέλουν να κάνουν μόνοι τους βασικές καθημερινές ανάγκες...ρε φίλε είναι τσαντίλα αυτη η ανακατωσούρα πως θα το κάνουμε, ευτυχώς είμαι καλά λέω και προχωράω.....
Πελαγώνω και θυμώνω ρε φίλε που πρέπει να ψάχνεις τον εσωτερικό σου κόσμο, να ελπίζεις στο ανέλπιστο και να βρίσκεις φρούδες και φλούδες για να βγάζεις την μέρα...εγω όμως είμαι καλα...
Ντρέπομαι που δεν μπορώ να κλαψω δυνατα στον κόσμο για κάποιον άλλον που περνάει άσχημα, ντρέπομαι που δεν μπορώ να δείξω την χαρά μου όπως θέλω όταν βλέπώ ανθρώπους να φιλιύνται να γελάνε να αγαπάνε... παρόλα αυτά ειμαι καλά....
Τόση απληστία στον κόσμο...την αντεχετε εσεις; Την αντέχετε που είμαστε όλοι άπληστοι?
ΡΕ, δεν μπορεις να κάνεις τίποτα για όλα αυτά.....απλά να βοηθας τον εαυτό σου και ο ένας τον αλλον και κάποια στιγμη θα γίνει παράδειγμα και θα φτάσουμε να ειμαστε όλοι καλα...και ο κύκλος θα γινότανε πολύ πολύ μεγάλος και ολόκληρη την γή μας θα αγγαλιαζε θαρρώ.....
Ούτε θαρρώ....ούτε θωρώ.... και ούτε είμαι και καλά..... δεν χωράνε όλα αυτά στο κεφάλι μου....δεν αντέχω τόσο πονό.....καποιες φορές την παλέυω και προχωρω με το κεφάλι μπροστά...καποιες έρχεται η ελπίδα και με παρασύρει..και βλέπεις ξεκάθαρα τις ομορφίες του κόσμου....τις περισσότερες όμως προσπαθώ τόσο σκληρά....χρείαζεται τόση δύναμη για να σηκωθείς και να βγάλείς την μέρα που γυρνάς σπίτι και καθεσαι κουλουριασμένος , εχεις βαρύνει απο αυτη την ζωή ....άλλες πάλι δεν σου βγαίνει ανάσα ....ανάβεις ενα τσιγάρο και γράφεις πέντε βλακείες να νίωσεις καλύτρα....και νίωθεις μέσα στις ασυναρτιίες σου συναρτημένος άνθρωπος.....τον απάλευτο δεν έχει ρε φίλε........και τώρα τι κάνουμε;..........